ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 431

ฟ่านหลิงชวงมาหาตัวเองไม่เคยมีเรื่องดี เซิ่งอันหรานก็นึกถึงเรื่องที่เขาข่มขู่ให้ตัวเองไปนัดบอด สองวันนี้ยุ่งจนหัวหมุน จนลืมไปแล้ว

"หมอเซิ่งจะรีบไปทำอะไร? วันนี้ฉันก็หยุด ไปดื่มด้วยกันสักแก้วสิ"

"หัวหน้าฟ่าน……"เซิ่งอันหรานฝืนยิ้มออกมา "ฉันถึงเวลาเลิกงานแล้ว ลูกสาวทั้งสองคนยังรอฉันที่บ้าน ต้องไปแล้ว"

"งั้นพอดีเลย ฉันได้ยินฝีมือทำอาหารของหมอเซิ่งมา เอาเป็นไปดื่มบ้านเธอดีไหม?"

เซิ่งอันหรานไม่ได้เตรียมตัวจะพานางฟ้าท่านนี้กลับบ้าน เรียกโบกมือทันที "ในบ้านรกเกินไป ตอนนี้รับแขกไม่ได้ รอฉันเก็บกวาดเสร็จจะเชิญทุกคนไปด้วยกัน"

"ไม่เป็นไร ฉันก็ว่างพอดี ฉันไปช่วยเธอเก็บดีไหม โรงพยาบาลจินหลิงเป็นครอบครัวใหญ่ที่มีความกลมกลืนกัน"

ผลักกันไปผลักกันมาอยู่สิบนาที ในที่สุดเซิ่งอันหรานก็เก็บไม่อยู่

"หัวหน้าฟ่าน เรื่องนัดบอดฉันไปแทนคุณไม่ได้จริงๆ"

รอยยิ้มของฟ่านหลิงชวงยิ่งเจิดจ้าขึ้น "หมอเซิ่ง เธอดูเธอ ฉันบอกเธอไปแล้ว วันหลังไม่ต้องเรียกฉันว่าหัวหน้าฟ่าน พวกเราสองคนอายุห่างกันไม่กี่ปี เธอเรียกฉันว่าพี่ก็พอ"

เซิ่งอันหรานมองรอยยิ้มนั้นของเขา รู้สึกเพียงขนลุกไปทั้งตัว

"คืออย่างนี้ ห้องวีไอพี เบอร์หนึ่ง ทางคนไข้ต้องการคุณหมอผู้เชี่ยวชาญดูแล24ชั่วโมง ฉันเห็นว่าเธอกับสุภาพบุรุษคนนั้นรู้จักกัน อาหารการกินก็น่าจะคุ้นเคย ดังนั้นฉันรู้สึกว่าจัดเธอให้ไปดูแลแล้วกัน"

เซิ่งอันหรานหน้านิ่ง ครู่ต่อมา พูดสีหน้าจริงจัง

"หัวหน้าฟ่าน คุณสบายใจ เรื่องนัดบอดพรุ่งนี้ฉันไปแน่ๆ"

คนไม่ยอมโค้งเอวเพื่อข้าวห้าถังได้ แต่โค้งเอวสักครั้งเพื่อลดความอึดอัดใจได้

เธอไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคุณท่านตระกูลอวี้จริงๆ ยิ่งอยู่ในโรงพยาบาลแค่มาก็ดูแล24ชั่วโมง?

หลังรับปากเรื่องนี้ ฟ่านหลิงชวงก็ปล่อยเธอไปทันที

หลังกลับถึงบ้าน เธอหย่อนก้มนั่งบนโซฟา นึกถึงพรุ่งนี้ต้องไปนัดบอดแทนฟ่านหลิงชวง รู้สึกเพียงสมองจะระเบิดแล้ว นี่ไม่ใช่หลุมพรางเหรอ?

ในห้องนอนมีเสียงผ่านด่านเกมดังขึ้น ไม่ช้าก็มีหัวเล็กๆ หนึ่งยื่นออกมา

"หม่าม้า คุณยายโทรมาบอกพรุ่งนี้เย็นไปกินข้าวบ้านยาย"

"หา?"เซิ่งอันหรานหันหน้าไป นิ่งไปแล้วถอนหายใจว่า "หม่าม้าไปไม่ได้ ลูกไปกับกู้อันเถอะ จริงด้วย พร้อมเอาเสื้อผ้าชุดนั้นที่ซื้อมาตอนช็อปปิ้งไปให้"

"อืม"เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้า หดตัวกลับไปในห้อง

ครู่เดียว ในห้องก็มีหัวของกู้อันยื่นออกมา "ฉันไม่ไปนะ ฮวนฮวนเด็กนั่นเห็นฉันเล่นงานฉันเหมือนเป็นศัตรู ฉันไม่ไป"

"ที่เธอว่านั่น ตอนนั้นเขายังเด็ก"เซิ่งอันหรานมองเธอครู่หนึ่ง "เล่นงานเธอเพราะเธอแย่งตุ๊กตาของคนอื่นที่เขาใช้กอดนอน เธอสมควรโดน"

กู้อันทำหน้าน้อยใจ

"เด็กนั่นตอนนี้ก็ยังไม่โต ฉันไม่ไป ยังไงคุณยายก็ไม่ชอบฉัน"

"ที่จริงพี่อันอันกลัวคุณยาย ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะของเซิ่งเสี่ยวซิงดังออกมาจากในห้อง มีความเยาะเย้ยอย่างแรง "ทุกครั้งเจอคุณยาย ท่านเอาแต่พูดผมที่ถักเปียของท่าน"

"ยังไงฉันก็ไม่ไป"กู้อันท่าทางโกรธ พร้อมจะแตกหักแล้ว

เซิ่งอันหรานกุมหัว รู้สึกหัวโต

จู่ๆ เสียงกริ่งมือถือดังขึ้น เธอมองแวบหนึ่ง เป็นเรื่องแจ้งเตือนในวันนั้น บนหน้าจอประกายตัวอักษรสีฟ้าแถวหนึ่ง——"วันเยี่ยม"

"อย่านี่เลย เธอคิดถึงแม่ไม่ใช่เหรอ? ในทางกฎหมายฉันถือเป็นแม่ของเธอ เอาอย่างนี้ไหมเธอเรียกแม่ให้ฉันฟังหน่อย?"

"ไม่เอา"กู้อันมองบน มือกลับไม่ยอมปล่อยแขนของเธอ ยิ่งกอดแน่นขึ้น "พี่โตกว่าฉันแค่นิดหน่อย คลอดลูกสาวตัวโตอย่างฉันได้เหรอ?"

"คลอดน่ะคลอดไม่ได้ แต่เก็บน่ะเก็บมาได้"

"พี่มีลูกสามคนแล้ว ยังต้องการฉันอีกคน?"

กู้อันอายุไม่มาก ปากกลับร้ายตั้งแต่เด็ก แต่พูดคำนี้จบกลับเงียบไป

เธอกำลังคิดอะไรอยู่ เซิ่งอันหรานเดาได้ประมาณ80-90%

แสงไฟอบอุ่นในห้องนอน เธอนอนลงมา ดึงกู้อันเข้ามากอด "ใช่สิ ฉันมีลูกสามคนแล้ว มีเธอเพิ่มมาหนึ่งคนก็ไม่ถือว่ามาก แต่ตลอดชีวิตเขาไม่มีลูกแล้ว"

“……”

"ตอนนั้นเธอตามฉันออกจากจินหลิง ฉันถามเธอจะไปพบหน้าพ่อเธอสักครั้งไหม บอกลาสักหน่อย ตอนนั้นเธอเจ็บปวดกับเรื่องทั้งหมดบนเกาะร้าง บอกไม่ใช่พ่อเธอ ที่จริงก็พูดไม่ผิด เขาไม่ใช่พ่อเธอจริงๆ เธอโทษฉันหรือเปล่า หลายปีนี้ไม่ได้บอกความจริงกับเธอ?"

"ไม่โทษ"เสียงกู้อันดังมาจากในผ้าห่ม "ตอนนั้นถึงแม้พี่จะบอกฉัน ฉันก็ไม่เชื่อ ตั้งแต่เด็กฉันอยากออกจากที่แย่ๆ นั่น ใครก็ขวางไม่อยู่"

"เธอจะโทษฉันก็เปล่าประโยชน์"เซิ่งอันหรานจิ้มหน้าผากเธอ "ยังไงคุณลุงเธอไม่ให้ฉันบอกเธอ ฉันติดหนี้ชีวิตเขา เรื่องที่รับปากเขาต้องทำให้ได้ นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า"

ใครจะคาดคิด คนอ้วนคนนั้นบนเกาะร้างตอนนั้น ที่จริงไม่ใช่พ่อของกู้อัน เป็นเพียงแค่คุณลุง ตอนนั้นพาน้องสาวกับกู้อันไปบนเกาะหลบภัย เพื่อไม่ให้ผู้ชายเลวๆ พวกนั้นรบกวน ถึงบอกว่าเป็นภรรยาตัวเอง คิดไม่ถึงว่าป้องกันจากคนอื่น แต่ไม่ได้ป้องกันไซครอปส์

แม่ของกู้อัน อับอายจนฆ่าตัวตายไป ทิ้งลูกสาวไว้ คนอ้วนรู้สึกผิดมาตลอดชีวิต สุดท้ายฝากกู้อันกับเซิ่งอันหราน ขอร้องเธอดูแลเด็กคนนี้ให้ดี ให้เธอเติบโตอย่างสงบสุข อย่าให้เธอรู้ความจริงตอนนั้น

เซิ่งอันหรานปกปิดแทนเขามาห้าปี กู้อันอายุใกล้จะครบ18ปีแล้ว เธอมีสิทธิ์จะรู้ความจริง ไม่ควรแค้นเคืองลุงคนหนึ่งที่มีหัวใจปกป้องตัวเธอไปตลอดชีวิต