ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 437

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่ผู้ช่วยของอวี้หนานเฉิงก็ยังมาไม่ถึง

ในคืนที่มีพายุฝน และยังเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ มีอุบัติเหตุจราจรมากมายในเมืองจินหลิง ซึ่งรถจะติดจนถึงมาช้าก็เป็นเรื่องปกติ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลย

เซิ่งอันหรานทำความสะอาดภาชนะบนโต๊ะอาหาร กลิ่นของไข่ดาวยังคงหลงเหลืออยู่ในห้อง

ชาดอกไม้หน้าหยุนหนานเฉิงถูกเปลี่ยนเป็นนมร้อนหนึ่งถ้วย

เสียงน้ำไหลในห้องครัว เซิ่งอันหรานก้มหน้าล้างจาน ดูสงบ แต่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ราวกับสภาพอากาศภายนอกในขณะนี้

เวลาไม่สามารถทำให้เธอปล่อยมือใครสักคนได้อย่างสมบูรณ์ เธอยังคงมีความสัมพันธ์แบบรักและเกลียดกับผู้ชายตรงหน้า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความรักและความเกลียดชังเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาและมันไม่สามารถหยุดได้

ห้องนั่งเล่นไม่มีการเคลื่อนไหวเป็นเวลานาน หลังจากล้างจานและตะเกียบออกมาจากห้องครัวแล้ว เซิ่งอันหราน ก็ตกตะลึงเมื่อเห็นร่างที่นอนอยู่บนโซฟา

เดิมทีอยากจะปลุกเขาให้ตื่น แต่พอเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าคิ้วของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนล้า แม้ว่าเขาจะผล็อยหลับไปแล้ว แต่กึ่งกลางคิ้วของเขาก็ยังขมวดแน่น แน่นจนไม่สามารถคลายออกได้ เมื่อเทียบกับห้าปีที่แล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะยิ่งหนักขึ้น

นมบนโต๊ะชาถูกดื่มหมดแล้ว จนเหลือแต่แก้วเปล่า

เซิ่งอันหรานยืนนิ่งครู่หนึ่ง หยิบผ้าห่มข้างๆ ขึ้นมา และกำลังจะห่มให้เขา แต่ทันใดนั้นก็มีกริ่งประตูดังขึ้นจากด้านนอก

“ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง........”

นิ้วมือของเธอแข็งทื่อ และคนบนโซฟาก็ลืมตาขึ้นทันที

ดวงตาของทั้งสองสบตากัน อากาศภายในห้องยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ

เซิ่งอันหรานลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่กลับถูกอวี้หนานเฉิงดึงแขนไว้ แรงดึงทำให้เธอทรงตัวไม่ได้จึงเซ ตัวเธอตกลงไปสู่อ้อมอกอันแข็งแรงของเขา

“คุณจะทำอะไร ?” เธอลดเสียงลง ทำหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย

“ผมน่าจะถามคุณมากกว่า ว่าคุณทำอะไร” อวี้หนานเฉิงมองเธอ ด้วยสายตาอันอบอุ่น

“ตั้งแต่ที่คุณเห็นผม คุณก็ดูเย็นชาและจงใจแกล้งทำเป็นไม่สนใจผม แต่ถ้าคุณไม่สนใจผมจริง ๆ ในตอนที่คุณได้ยินว่าผมปวดท้อง ทำไมคุณถึงเอานมมาให้ผมแก้วหนึ่ง แล้วตอนผมนอน ก็ยังจะห่มผ้าให้ผมอีก”

“ฉันไม่ควรจะให้คุณเข้ามา” เซิ่งอันหรานกัดฟัน ความโกรธของเธอชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

“แต่คุณก็ยังให้ผมเข้ามา”

อวี้หนานเฉิงมองเธอ มุมปากของเขาโค้งขึ้น มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นเล็กน้อย

เซิ่งอันหรานโกรธมาก เธอพยายามสู้อย่างมาก

“โอ๊ย.......” ทันใดนั้นเขาก็สูดอากาศเย็น และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็บิดเป็นลูกบอลในทันที

“คุณแสร้งทำอะไรอีก ?” เซิ่งอันหรานจ้องมองเขาอย่างโกรธจัด แต่เมื่อพบว่าท่าทางที่เจ็บปวดของเขาดูไม่เหมือนว่าเขากำลังแกล้งทำเป็น จากหางตาของเธอ เธอเห็นเลือดไหลออกมาจากไหล่ของเขาอีกครั้ง และสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป

“เกิดอะไรขึ้น ?”

เสื้อเชิ้ตสีขาวโชกไปด้วยเลือด และไม่นาน แขนเสื้อครึ่งหนึ่งก็มีรอยเปื้อน สีแดง และสีขาวพันกัน ทำให้ดูน่ากลัวเป็นพิเศษ

“ไม่เป็นไร” ใบหน้าซีดเซียวของอวี้หนานเฉิงฝืนยิ้มออกมา “เป็นแผลเมื่อก่อนหน้านี้ คุณก็เคยเห็นแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่รอยแผลที่ตกสะเก็ด น่าจะเพิ่งหลุดออกมา”

แต่เซิ่งอันหรานไม่เชื่อเรื่องไร้สาระของเขา

ก่อนหน้านี้รอยแผลไม่ร้ายแรงแล้ว ผ่านไปอาทิตย์กว่าแล้ว ทำไมถึงยังไม่ดีขึ้น ?

เสียงกริ่งประตูด้านนอกก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ผู้ช่วยของคุณน่าจะมาแล้ว ไปเปิดประตูสิ แล้วก็ถอดเสื้อเชิ้ตออกด้วย ฉันจะไปเอากล่องยา”

หลังจากพูดจบ เซิ่งอันหรานก็รีบไปที่ห้องนอน

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่รีบร้อนเล็กน้อย ใบหน้าที่เจ็บปวดของอวี้หนานเฉิงค่อยๆ หายไป แทนที่ด้วยความอบอุ่นที่หายาก และใบหน้าที่เย็นชาอยู่เสมอก็อ่อนลงอย่างลึกลับ

จากสัญชาตญาณของการเป็นเลขาอวี้หนานเฉิงเป็นเวลาสามปี โจวหลานลูบคางของเขา และคิดว่าใบหน้านั้นมีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย

อวี้หนานเฉิงถอดเสื้อของเขาอย่างเป็นธรรมชาติเผยให้เห็นเส้นกล้ามเนื้อที่สวยงาม

ทันทีที่เขาเห็นเทคนิคการพันผ้าพันแผลที่แขนนั้น ใบหน้าของเซิ่งอันหรานก็เปลี่ยนไปในทันที และพูดด้วยเสียงสูงว่า

“อวี้หนานเฉิง คุณบ้าไปแล้วเหรอ ? ฉันบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ? ว่าต้องไปทำแผลที่โรงพยาบาลทุกวัน นี่ก็ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว คุณยังไม่เปลี่ยนสักครั้ง แล้วนี่มันฤดูอะไร คุณจะให้แผลตัวเองเน่าเหรอ ?”

การดุด่าตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอย่างแปลกประหลาด

สีหน้าของโจวหลานนั้นไม่เพียงพอที่จะอธิบายว่ามันตกใจ แต่เรียกได้ว่าน่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ แววตาของเซิ่งอันหรานราวกับกำลังมองคนบ้า

นอกจากคุณท่านตระกูลอวี้ เขาไม่เคยเห็นใครกล้าคุยกับอวี้หนานเฉิงแบบนี้ และเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้หญิงในโลกนี้ที่กล้าพูดกับเขาแบบนั้น

อีกทั้งยังทำให้อวี้หนานเฉิงยอมจำนนอย่างสมบูรณ์ แบบนี้ยิ่งไม่เคยได้ยิน

นี่มันเป็นเรื่องลึกลับอะไรเนี่ย ?

เมื่อเห็นว่าอวี้หนานเฉิงไม่ได้พูดอะไร เซิ่งอันหรานก็ถอดผ้าก๊อซออกด้วยใบหน้าที่เย็นชา บาดแผลข้างในนั้นติดเชื้อจริงๆ และบริเวณที่ควรจะเป็นสะเก็ดนั้นก็เปื่อยเน่า ซึ่งมันดูแย่มาก แบบนี้สู้ไม่พันแผลแต่แรก แล้วมันรักษาตัวเองยังจะดีซะกว่า

เซิ่งอันหราน ตกใจอย่างมากเมื่อเห็นมัน เธอหยิบกล่องยาออกมาด้วยท่าทางที่หยาบคายมาก ราวกับว่ากำลังระบาย เธอพลิกกล่องยาด้วยเสียงดังก้อง

“เอาถังขยะมานี่”

โจวหลานตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ชี้ไปที่จมูกของตัวเองด้วยท่าทางงงเล็กน้อย “ผมเหรอ ?”

“ถ้าไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นผีที่นี่เหรอ ?” เซิ่งอันหรานจ้องมองเขาอย่างโกรธ และพูดอย่างหยาบคาย

“คุณเป็นผู้ช่วยไม่ใช่เหรอ ? ตั้งแต่ที่โจวฟังอยู่กับเขา ฉันไม่เคยเห็นเขาปล่อยให้เจ้านายของเขาดูแลตัวเอง คุณได้เงินน้อยกว่าเขาใช่ไหม ?”