ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 443

ในห้องชา ซูเหยียนผู้ช่วยหญิงของอวี้จิ่งซีกำลังชงกาแฟ เนื่องจากเมล็ดกาแฟหมด เธอจึงไปหยิบกาแฟที่ห้องเก็บของ พร้อมกับหยิบชามาเติมด้วย ขณะที่เธอกำลังมองหาเมล็ดกาแฟ จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก ฟังจากเสียงน่าจะเป็นเลขาหน้าห้องท่านประธานกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

“คุณหมอท่านนั้นถูกผู้ช่วยโจวพาเข้ามา เธอเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธานอวี้กว่าหนึ่งชั่วโมง ต่อให้บอกว่าเข้ามาเปลี่ยนผ้าพันแผลมันก็ไม่น่าจะนานขนาดนี้ และประธานอวี้ก็ไม่ยอมให้เลขาเข้ามาไปในห้องด้วย หลังจากนั้นมีคนเข้าไปดู เห็นแก้วน้ำผลไม้หรืออะไรซักอย่างวางอยู่ตรงนั้น อันที่จริงแล้วประธานอวี้เป็นคนเตรียมให้เธอด้วยตัวเอง”

"..."

“คุณจะไม่สนใจเรื่องนี้ไม่ได้ ฉันรู้สึกว่าคุณหมอหญิงคนนี้แตกต่างจากคนทั่วไป ดูเหมือนท่านประธานอวี้จะรู้จักเธอ แม้แต่ผู้ช่วยโจวก็ยังปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพ”

"..."

เลขาสาวพูดเพียงแค่ไม่กี่ประโยค อาจเป็นเพราะคนที่อยู่ปลายสายอีกด้านหนึ่งรู้สึกหงุดหงิด

ทางด้านนอกห้องชงชา มีเสียงบ่นพึมพรำดังขึ้น "เป็นคนแบบไหนกัน ? ไหนบอกว่าถ้ามีเรื่องอะไรก็ให้โทรไปรายงาน แต่ครั้งนี้พอรายงานไป กลับไม่สนใจ บ้าไปแล้วเหรอ "

ซูเหยียนนั่งยองๆ ในห้องเก็บของ รอให้เลขาหญิงออกไปก่อน เธอจึงหยิบของและเดินออกมา เธอเติมของที่หมดไป จากนั้นก็ชงกาแฟและเดินไปที่ห้องทำงานของอวี้จิ่งซี

ณ คลับความงามในย่านใจกลางเมืองจินหลิง อวี๋เหมิงเพิ่งจะวางสายโทรศัพท์ เธอยื่นมือออกไปให้ช่างช่วยทำเล็บ

เพื่อนข้างๆ เตือนเธอ “เธอไม่สนใจเรื่องนี้จริงๆเหรอ ？เมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว ประธานอวี้แห่งเซิ่งถังกรุปเป็นเหมือนขนมหวานของสาวๆในจินหลิง แม้ว่าเธอจะเอื้อมถึง แต่ถ้าเธอไม่ระวัง อาจจะหลุดมือไปก็ได้นะ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ”

อวี๋เหมิงถอนหายใจอย่างไม่แยแส "ฉันสั่งให้คนคอยแอบมองอยู่ อวี้หนานเฉิงไม่ใช่คนที่จะถูกหลอกได้ง่ายๆ ไม่ใช่ผู้หญิงไร้ยางอายที่ไหนก็สามารถจะเข้าหาเขาได้ เพราะฉันเองยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เขาได้เลยสักคน "

“เรื่องความชอบกับเซ็กส์ เธอไม่เคยเห็นไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มี ไม่อย่างนั้น คุณชายน้อยทายาทของเขาจะเกิดมาได้อย่างไร ？ ”

“สิ่งที่เธอพูดมันก็ถูก” อวี๋เหมิงเลือบมองเธอ “ผู้หญิงคนนั้นเป็นข้อยกเว้น และเป็นข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียว”

“ผู้หญิงคนนั้น ? แม่ผู้ให้กำเนิดคุณชายน้อย ?”

“อย่าถามเลย ผู้หญิงคนนั้นไม่สามารถกลับมาที่นี่ได้แล้ว เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว”

อวี๋เหมิงดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะพูดถึงคนๆนี้ แม้กระทั่งฐานะของเธอ อวี๋เหมิงก็ยังไม่พูดถึงสักคำ เธอเบี่ยงเบนประเด็นและพูดถึงเรื่องอื่น

“อีกสองวันฉันจะไปซื้อของกับเด็กคนนั้น ใกล้จะถึงวันครบรอบวันเกิดของเขาแล้ว ฉันบอกว่าฉันจะซื้อของขวัญให้กับเขา ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเด็กอยู่ และเขาเชื่อฟังคำพูดพ่อของเขาทุกอย่าง เรื่องการออกไปซื้อของครั้งนี้ อวี้หนานเฉิง เป็นคนจัดการวางแผนด้วยตัวเอง แล้วเด็กคนนั้นจะไม่ตกลงได้ยังไง"

"..."

ตอนเที่ยง ในโรงพยาบาลจินหลิง—

เซิ่งอันหรานถือกล่องเก็บความร้อนมาเคาะประตูสำนักงานของฟ่านหลิงชวง

“หัวหน้าฟ่าน ทานอาหารกลางวัน”

“อาหารมื้อกลางวันมาอีกแล้วเหรอ ？ เขาไม่ยอมลามือจริงๆ รู้อย่างนี้ไม่น่าให้พวกเธอสองคนไปเจอกันเลย ”

ฟ่านหลิงชวงเงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์ "ฉันไม่กินหรอก เดี๋ยวฉันจะไปที่โรงอาหาร"

เซิ่งอันหรานวางกล่องอาหารกลางวันไว้บนโต๊ะแล้วพูดขึ้นว่า

“ทนายเฉียวเดิมเป็นคนนัดบอดของเธอ และอาหารพวกนี้เขาก็สั่งมาให้เธอ ถ้าฉันมีเวลาฉันก็คงกินไปแล้ว แต่สองสามวันนี้ฉันมีงานต้องทำในตอนเที่ยง ซึ่งเธอก็น่าจะรู้ และฉันก็โทรบอกกับร้านแล้วว่า ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปให้เขามาส่งที่ห้องทำงานของเธอ "

"ทำแบบนี้คงไม่ดีมั้ง "

“มันไม่ดีตรงไหน เขาไม่ได้มาส่งเองสักหน่อย เขาสั่งอาหารมาจากร้านอาหารข้างนอก พูดง่ายๆ ก็คือสั่งให้คนมาส่ง เขาไม่ได้มาคิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้หรอก จริงไหม ？ เธอก็กินๆไปเถอะ อย่าสิ้นเปลืองนักเลย วันนี้เป็นซี่โครงหมูตุ๋น กุ้งผัดถั่วเขียว ซุปไก่ป่าใส่เห็ด”

“จริงเหรอ” ฟานหลิงชวงกลืนน้ำลาย

“ฉันไม่มีเวลาแล้ว ไปก่อนนะหัวหน้า ”

หลังจากวางกล่องอาหารกลางวันลง เซิ่งอันหรานก็เหลือบมองดูเวลา และรีบร้อนออกไป

อาหารของเฉียวเซินเดิมก็มอบให้กับฟ่านหลิงชวงอยู่แล้ว แม้ว่าเธอจะไม่มีธุระอะไร เธอก็ไม่ควรทาน

ในขณะที่ทำแผลให้กับอวี้หนานเฉิงสายตาของเธอเอาแต่จ้องไปที่หนังสือที่อยู่บนชั้น

“หนังสือพวกนั้น เป็นของจิ่งซีเหรอ ?”

“อืม ตอนเขาว่างมักจะหยิบมันออกมาอ่าน”

“คุณเคยเล่าให้เขาฟังบ้างไหม ？”

"ยังไม่เคย " อวี้หนานเฉิงตอบอย่างตรงไปตรงมา "ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาผมงานยุ่งมาก ที่ไม่ให้เขาไปโรงเรียนก็ด้วยสาเหตุนี้ กลัวว่าจะดูแลเขาได้ไม่ทั่วถึง ดังนั้นตอนที่ผมไปทำธุรกิจในที่ต่างๆหรือว่าประชุม เขามักจะถือหนังสือหนึ่งเล่มติดตัวไปด้วย "

ก็ไม่น่าแปลกใจเลย เซิ่งอันหรานพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ข้อความในหนังสือนวนิยายภาษาอังกฤษ เกี่ยวกับการผจญภัยของเจ้าชายจะมีลายมือของเขาอยู่ สิ่งที่เขาเขียนในนั้นคือราคาสุดท้ายของการเสนอราคาซื้อขาย

โดยธรรมชาติแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ตำหนิอวี้หนานเฉิง ที่นำเด็กอายุน้อยเช่นนี้มาสู่โลกของผู้ใหญ่ อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะเธอไม่มีเวลาได้อยู่เคียงข้างจิ่งซีมากนัก หลังจากถามถึงเรื่องนี้แล้ว เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ

“ใกล้จะถึงวันครบรอบวันเกิดของจิ่งซีแล้ว ผมจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้กับเขา”

เสียงพูดของอวี้หนานเฉิงดังเข้ามากระทบหู

เซิ่งอันหรานหยุดชะงักครู่หนึ่ง "อ้อ "

"อ้อ?" อวี้หนานเฉิงหันไปมองเธอ "คุณหมายความว่า คุณไม่ได้วางแผนที่จะมาร่วมงาน ?"

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันไม่ไปหรอก ไม่ได้เจอเขามาหลายปีแล้ว ลูกก็คงจะจำฉันไม่ได้ แล้วฉันจะโผล่หน้าไปทำไมอีก ”

“เซิ่งอันหราน”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วอย่างโกรธเคือง เขาคว้าข้อมือของเธอในขณะที่เธอกำลังพันแผลให้กับตัวเอง "ทำไมคุณถึงชอบมั่นใจในความคิดของตัวเองมากขนาดนี้ ?"