ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 459

เมื่อเฉียวเซินกลับมา ก็เป็นเวลาเริ่มงานในตอนบ่ายหลังจากผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง ดวงตาของโจวหลานเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจและสงสารเมื่อส่งเขาเข้าไปในห้องทำงาน

“ทนายเฉียว อีกครู่หนึ่งประธานเซิ่งจะอารมณ์เสีย คุณอดทนหน่อยนะ วันนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี” โจวหลานพูดเตือนเฉียวเซิน“เขาเจอปัญหาอะไรบางอย่างทางอารมณ์”

สีหน้าของเฉียวเซินเรียบเฉย “อืม”

ปากของเขาตอบรับ แต่ท่าทางที่สงบเมื่อเข้าไปในห้องทำงานแล้วทำให้โจวหลานรู้สึกไม่เข้าใจ

“ประธานอวี้ คุณเรียกผมเหรอครับ ?”

อวี้หนานเฉิงระงับความโกรธของเขา หลังจากเขาดุผู้จัดการไปสามสี่แผนกสาม ความโกรธของเขาก็ยังไม่ลดลง

“ช่วงนี้ฝ่ายกฎหมายว่างมากเหรอ ? ตอนนี้มันบ่ายสามสิบห้าแล้ว หรือว่าช่วงนี้ทนายเฉียวรับงานอะไรข้างนอก ?”

“เมื่อคืนประธานอวี้เพิ่งให้ผมเตรียมคดีความ ผมศึกษามันทั้งคืน คดีนี้มันไม่ยากเลย ผมจึงออกไปหาข้อมูลที่จำเป็น”

“แค่หาข้อมูล ?”

“ไม่อย่างนั้นประธานอวี้คิดว่าในเวลางานผมจะสามารถไปทำอะไรได้ครับ ?”

อวี้หนานเฉิงยืดเอว และพูดเข้าประเด็น

“มีคนเห็นคุณที่โรงพยาบาลตอนเที่ยงครึ่ง”

เฉียวเซินตกตะลึง ขมวดคิ้วและพูดว่า เวลาเที่ยงครึ่งคือเวลาพักผ่อนของพนักงาน ผมไปส่งอาหารให้แฟนของผม บ่ายโมงครึ่งก็ออกจากโรงพยาบาล ไปหาข้อมูลที่สำนักอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ เรื่องนี้ต้องขอลาบริษัทด้วยเหรอครับ ?

หลังจากพูดจบ เขาก็หยุดครู่หนึ่ง “ประธานอวี้ เรื่องเล็กแค่นี้ก็มีคนมาบอกคุณ ผมว่าแบบนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คุณลองให้ฝ่ายบุคคลพิจารณาเอาออกดู”

เมื่อได้ยินเฉียวเซินพูดว่า แฟน มันน่าหดหู่ใจมาก หลังจากฟังครึ่งหลังแล้ว สีหน้าของอวี้หนานเฉิงก็แทบดูไม่ได้ เขาโพล่งออกมาว่า

“แฟนคุณ เธอตอบตกลงคุณแล้ว ?”

เฉียวเซินประหลาดใจ “เธอ ? ประธานอวี้รู้จักเธอ ?”

อวี้หนานเฉิงตกตะลึงครู่หนึ่ง

เมื่อต้องเจรจากับใครสักคน มันเป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่จะพลิกไพ่เหนือกว่าของเขาในตอนแรก นี่ไม่ใช่สัญญาณว่าเขาสามารถชนะ และตอนนี้เขาก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

แต่เฉียวซินกลับจิบชาอย่างไม่กังวล

“ประธานอวี้ จะพูดไปวันนี้ตอนที่อยู่โรงพยาบาลผมเห็นคนคนหนึ่ง เหมือนประธานอวี้มาก คนที่พูดไร้สาระต่อหน้าคุณก็คือคนที่ไปกับคุณที่โรงพยาบาล คือผู้ช่วยหลานใช่ไหมครับ ?”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เหลือบมองโจวหลานซึ่งอยู่ข้างๆ เขา

แววตาของโจวหลานแข็งทื่อ และโบกมือซ้ำไปซ้ำมา “ไม่ใช่ผมนะ ในตอนนั้นผมรออยู่ที่ลานจอดรถ”

หลังจากสิ้นเสียง สายตาของอวี้หนานเฉิงก็เป็นมีดคคม

“ดังนั้น ประธานอวี้ไปโรงพยาบาลจริงเหรอครับ ? เฉียวเซินยิ้มแล้วมองตรงไปยังอวี้หนานเฉิง“

เรื่องนี้ถูกแพร่ออกไปแล้ว จะซ่อนไว้ก็ไม่มีประโยชน์

อวี้นหนานเฉิงยอมรับอย่างไม่เห็นแก่ตัว “ใช่ ผมไปที่โรงพยาบาล และฉันเห็นคุณส่งอาหารให้เซิ่งอันหราน ดังนั้นผมจึงโทรเรียกคุณกลับมาก็เพราะเรื่องนี้”

“ดังนั้นเมื่อคืนก็เป็นเพราะว่าคุณเห็นผมกับหมอเซิ่งอยู่ด้วยกัน ?”

คำพูดเหล่านี้ทำให้อวี้หนานเฉิงเกือบเซและตกลงจากเก้าอี้ แทบจะไม่สามารถรักษาความสงบได้ และเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

“ดูเหมือนว่าจะเป็นความจริง” เฉียวเซินพยักหน้ากับตัวเอง เปลี่ยนเรื่องและถาม “ประธานอวี้เรียกผมมาที่นี่วันนี้เพื่อเจรจาเพื่อให้ผมเลิกกับหมอเซิ่ง?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้หนานเฉิงก็ขมวดคิ้วลึก และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พึมพำ

“คุณคิดมากไปแล้ว”

“ถ้างั้นคุณ ?”

“ผมแค่อยากถามว่าคุณจริงใจกับเธอไหม เธอมีลูกสามคนซึ่งหนึ่งในนั้นถูกรับเลี้ยง เรื่องของอารมณ์ มันไม่เหมาะกับคุณที่จะเปลี่ยนอารมณ์มากเกินไป”

ทะเลาะมาครึ่งวัน สุดท้ายกลับกลายเป็นเรื่องเข้าใจผิด

“แต่เรื่องเกี่ยวกับหมอเซิ่ง ผมก็มีเรื่องบางอย่างอยากคุยกับประธานอวี้ แต่ตอนนี้ฝ่ายกฎหมายค่อนข้างยุ่ง คดีนั้น........”

“คดีนั้นปิดได้ สองวันนี้คุณหยุดพักร้อน” “อวี้หนานเฉิงขัดจังหวะ หันศีรษะและสั่งสอน “โจวหลาน ไปเอาชามา”

“……”

ผลที่ตามมาของความโกรธฟ่านหลิงซวง ก็คือถูกกลั่นแกล้ง เพียงแต่การกลั่นแกล้งนี้ก็ทำให้ในสายตาของฟ่านหลิงซวง เธอคิดว่าเซิ่งอันหรานมีความสัมพันธ์กับคุณท่านตระกูลอวี้เป็นพ่อลูกนอกสมรสก็เท่านั้น

เมื่อยืนอยู่ที่ประตูห้องผู้ป่วย เซิ่งอันหรานหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเข้าไป

เนื่องจากอาการป่วยของคุณท่าน เดิมทีเธออยากจะบอกเรื่องนี้กับเขามาโดยตลอด ต้องขอบคุณฟ่านหลิงซวงที่บังคับเธอ ทำให้ตอนนี้เธอไม่สามารถหลบคุณท่านได้แล้ว

มีเสียงไอดังขึ้นมาจากในห้อง แต่เมื่อฟังดูก็รู้ว่ากำลังอดทนไว้มาก

เซิ่งอันหรานรีบรินน้ำไปให้ “คุณท่านอวี้ ดื่มน้ำก่อนค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ คุณท่านก็เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาเขาขุ่นมัว แต่ก็เห็นเซิ่งอันหรานที่สวมเสื้อคลุมสีขาวอยู่ต่อหน้าอย่างชัดเจน สีหน้าที่แปลกใจปรากฏขึ้นในบนใบหน้าชรา

“อันหราน ？ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ?”

“เรื่องมันยาวค่ะ” เซิ่งอันหรานวางถ้วยชาลง แล้วช่วยคุณท่านปรับพนักพิงของเตียงโรงพยาบาล “ตอนนี้ฉันเป็นหมอที่ดูแลสุขภาพของคุณแล้ว ดื่มน้ำก่อนนะคะ”

คุณท่านทำหน้ามึนงง จิบน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ หลังจากลังเลอยู่นาน ดูเหมือนเขาจะอยากพูดอะไรมาก แต่สุดท้ายเขาก็ถามขึ้นว่า

“เด็กเอ๋ย หลายปีมานี้คุณไปอยู่ไหนมา ? ไม่มีข่าวคราวเลย”

เซิ่งอันหรานนั่งบนเก้าอี้ข้างเขาและอธิบายด้วยความอดทน

“เป็นหมอไงคะ คุณก็รู้ เดิมทีฉันเคยเรียนมหาวิทยาลัยทางการแพทย์มาก่อน แต่ต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยเพราะว่าท้องจิ่นซีกับซิงซิงน้อย ดังนั้นครั้งนี้ฉันจึงกลับมาเรียนต่อคณะเดิมค่ะ”