ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 474
หลังจากพิธีแต่งงานสิ้นสุดลง เซิ่งอันหรานไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดแต่งงาน
ถานซูจิ้งเดินตามเธออย่างมีความสุขด้วยซองอั่งเปาที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ และยังพูดเกี่ยวกับอวี้หนานเฉิงที่ได้ต้อนรับในงานแต่งของตอนเช้าอีกด้วย
“ควรจะหยุดสักที ฉันคิดว่าน้าสะใภ้น่าจะโหด แต่เธอนั่งนิ่งในตอนที่เราเอะอะกัน บอกพวกเราว่าอย่าเล่นแรงเกินไป ดูๆแล้วฉันอยากใหเธอแต่งออกไปสักที แค่ที่ผ่านมาไม่พูดแค่นั้นเอง”
“ถ้ายังสนุกไม่พอ ฉันไม่รังเกียจเลยที่จะรอการแต่งงานครั้งต่อไปของเธอเพื่อช่วยให้ความฝันของเธอเป็นจริง”
“โอเค ฉันอยากจะเปลี่ยนคนอยู่พอดี ทุกวันนี้เกาจ้านทำให้ฉันรำคาญมาก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเซิ่งอันหรานก็เปลี่ยนไป
“เกาจ้าน คุณมาเมื่อไหร่？”
มือของถานซูจิ้งที่โอบแขนเธอแน่นอย่างเห็นได้ชัด เขาเปลี่ยนคำพูดเร็วกว่าท้องฟ้าที่เกิดการเปลี่ยนแปลงซะอีก "อาจ้าน ฉันแค่ล้อเล่นกับอันหรานเอง เธอเข้าใจไหม นี่เป็นวิธีใหม่ที่ใช้ในการแสดงความรัก ฉันแค่แสดงออกมาว่าเราสนิทกันแค่ไหน..."
ก่อนที่เธอจะพูดจบเซิ่งอันหรานก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
เมื่อถานซูจิ้งหันกลับมา ไม่มีอะไรเลยนอกจากทางเดินที่ว่างเปล่า
เซิ่งอันหรานเลียนแบบน้ำเสียงของเธอ
"มันเหมือนกาว"
“โอเค นายล้อฉันเล่น”
ถานซูจิ้งโกรธและทำท่าทางเหมือจะตีเธอทันที ทั้งสองไล่กันเข้าไปในห้องแต่งตัว
“โอเค โอเค อย่าสร้างปัญหาได้แลว อย่ามาทำลายฮันนีมูนของฉัน”
“คุณยังอยากฮันนีมูนอีกเหรอ วันนี้คุณอย่าไปเลย เว้นแต่คุณจะพาฉันไปด้วย”
“โอเค ตกลง ฉันจะพาเธอไปด้วย”
"..."
เซิ่งอันหรานคิดว่าถานซูจิ้งพูดเล่นๆ สองชั่วโมงต่อมาที่ห้องโถงของสนามบินจินหลิง ถานซูจิ้งมากับกลุ่มคนที่ดูกำยำแข็งแรง นอกจากลูกสองคนและทั้งคู่แล้ว ก็ยังพาอวี้อีอี กู้อัน อวี้จิ่งซี เซิ่งเสี่ยวซิง ซูฮวนไปด้วย ทั้งสี่คนยืนเข้าแถวถือกระเป๋าเดินทางและสวมหมวกกันแดดไปพร้อมกัน
"อันหราน ไม่มีเหตุผลที่จะทิ้งเด็กไว้ที่บ้านในตอนที่จะออกไปเที่ยวข้างนอก？" ถานซูจิ้งพูดติดตลก "ดังนั้นผมจึงพาทั้งหมดมาด้วยไง"
เมื่อเห็นแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็อดไม่ได้ที่จะบีบแขนของอวี้หนานเฉิงและพูดด้วยใบหน้าเศร้า
“สามี นี่ยังเป็นฮันนีมูนอยู่เหรอ？”
รอยยิ้มบนใบหน้าของอวี้หนานเฉิง เข้ามาใกล้หูของเธอและลดเสียงของเขาและพูดอย่างมีเบาๆว่า
"สบายใจได้"
"..."
สิบห้าชั่วโมงต่อมา—
เซิ่งอันหรานตามหลังอวี้หนานเฉิงและลงจากเครื่องบินโดยถือหมวกกันแดดอย่างสบายๆ สูดอากาศของมอริเชียส เมื่อเปิดโทรศัพท์ก็มีเสียงเรียกเข้า
“เซิ่งอันหราน เธออยู่ที่ไหน？ เราทุกคนลงจากเครื่องบิน ตอนนี้ถึงที่โรงแรมแล้ว แล้วพวกเธอล่ะ?”
เสียงของถานซูจิ้งเกือบจะระเบิดออกมา และก็มีเสียงดังออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นเสียงพึมพำของเด็กหลายคนที่อยู่รวมกัน
“อ่า เราเพิ่งมาถึง” เซิ่งอันหรานแกล้งทำเป็นไม่รู้ “เพิ่งจะลงจากเครื่องบินเอง”
“เธอกำลังพูดเรื่องอะไร เที่ยวบินแค่สี่ชั่วโมงจากจินหลิงไปไซปัน เรามาถึงเมื่อคืนนี้และเที่ยวบินของเธอก็ช้ากว่าเที่ยวบินของเราครึ่งชั่วโมงเอง เป็นไปได้ยังไงที่เธอเพิ่งมาถึงตอนนี้”
“ไซปัน?” เซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิงมองกันและพูดอย่างเจ้าเล่ห์ “เราไม่ได้บอกว่าเราจะไปไซปัน”
"อะไรนะ?"
“เราอยู่ในมอริเชียส พวกเธอซื้อตั๋วผิดหรือเปล่า？”
“เซิงอันหรัน เธอ...”
ในโทรศัพท์ ถานซูจิ้งเกือบจะหมดสติด้วยความโกรธ "อย่าทำให้ฉันตกใจได้ไหมคุณย่า ลูกทั้งสองของฉันและลูกทั้งสี่คนของเธอ เธอต้องการให้พวกเราเหนื่อยตายใช่ไหม？"
"สัญญาณไม่ค่อยดี..." เซิ่งอันหรานยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือศีรษะของเธอและพูดเสียงดังว่า "ค่อยคุยกันเถอะ"
วางสายแล้วมองขึ้นไปที่อวี้หนานเฉิง
“คุณสามี คุณคิดได้ยังไงกัน？”
“ในคืนก่อนงานแต่งงาน อาจ้านดื่มเยอะเกินไปและบอกฉันว่า ซูจิ้งต้องการไปกับเรา ดังนั้นฉันจึงเปลี่ยนตั๋วและตัดสินใจที่จะไม่ไปไซปัน ตอนนี้ดูเหมือนว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะฉลาดมาก "
“มันไม่ใช่แค่ฉลาดธรรมดา แต่มันฉลาดในหมู่ของคนที่ฉลาด!”
“อย่าดึงเลย ให้พวกเขาเห็นว่าภรรยาของผมสวยกว่าใครๆ ไม่มีใครเทียบได้”
คำบอกรักนั้นทำให้เซิ่งอันหรานรู้สึกเวียนหัว แต่เธอยังคงยื่นมือออกไป ดึงม่านออกและปิดมันแทบไม่ทัน
แสงจันทร์ส่องลงบนผนังผ่านช่องว่างของม่าน แสงและเงาที่สอดประสานกัน ผู้ชายและผู้หญิงเปลือยกายและพันกัน และเสียงหอบที่คลุมเครือพร้อมกับการโยกตัวของผืนน้ำนั้นรุนแรงเป็นพิเศษ
ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่ชายคนนั้นจะนอนลง
หลังจากความคลั่งไคล้ เซิ่งอันหรานก็นั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทั้งสองคนก็ได้มองไปที่ทะเลนอกหน้าต่าง
“คุณสามี ความปรารถนาสูงสุดของคุณคืออะไร？”
“หือ?” อวี้หนานเฉิงเงียบไปครู่หนึ่ง “ความปรารถนาของผมเพิ่งสำเร็จลุล่วงไป”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานก็หน้าแดงและหยิกเขา “คุณจริงจังกว่านี้ได้ไหม？”
อวี้หนานเฉิงยิ้มและไม่พูด
เสียงอ่อนโยนของผู้หญิงมาจากอ้อมแขนของเธอ
“ฉันแค่หวังว่าลูกๆ จะสบายดีในอนาคต และพวกเขาจะสมหวังในความรัก การแต่งงานและการมีลูก”
“ใช่” อวี้หนานเฉิงมีท่าทีประจบประแจงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการพูดถึงเด็ก ๆ
เซิ่งอันหรานไม่ได้สังเกตและพูดกับตัวเองว่า
“ฉันได้ยินมาว่ากู้เจ๋อและลิเลียนหย่ากัน เขาบอกฉันว่าเขาต้องการพากู้อันกลับไปที่สหรัฐอเมริกา”
“งั้นก็ให้เขาพาไป”
“แต่ดูเหมือนกู้อันจะไม่เต็มใจ”
“งั้นก็ให้เธออยู่”
"แต่……"
“ไม่ต้องอย่า” อวี้หนานเฉิงก็พลิกตัวกลับและกดลงด้วยท่าทางหึงหวงอย่างจริงจัง “ภรรยา ตอนนี้เป็นฮันนีมูนของเรา”
เซิ่งอันหรานตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นดวงตาของเธอก็หวานขึ้นจากแสงจันทร์ทีละน้อย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน