ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 487

ระหว่างทางที่ลงชั้นล่าง หวังหรุ่ยแจ้งเรื่องสถานการณ์และงานหนึ่งรอบ

"พนักงานหลายสิบคนที่ถูกไล่ออกก่อนหน้านี้ ตอนนี้พาคนกลุ่มหนึ่งกำลังก่อกวนอยู่ชั้นล่าง พวกเขาชูป้ายยาวตะโกนว่าชิงเหมิงเราไร้มโนธรรม เก็งกำไรในทางมิชอบ เห็นชีวิตคนเป็นของเล่น……"

อาคารชิงเหมิงตอนนี้กำลังถูกคนกลุ่มหนึ่งที่ไม่รู้แน่ชัดโอบล้อมอยู่ ในมือพวกเขาชูป้ายไม้ ชูป้ายยาว มีคนพันผ้าโพกหัว เขียนสี่คำสีแดงตัวใหญ่—— เลือดล้างด้วยเลือด

ตอนเซิ่งอันหรานรีบมาถึงชั้นล่าง เห็นกู้อันกำลังพยายามทำทุกอย่างให้เงียบสงบ ร่างผอมบางของเธอในกลุ่มคนร้อนรนดูอ่อนแอเป็นพิเศษ พยายามพูดเสียงดัง แต่คำพูดทั้งหมดก็ถูกเสียงตะโกนโวยวายรอบๆ กลืนหายไป

"กู้อัน"

เซิ่งอันหรานตะโกนเรียก เรียกกู้อันที่จะเดินหน้าต่อให้กลับมา ก่อนกู้อันจะถอยมาถึงด้านหลังตัวเธอ เธอก็เข้าใจสถานการณ์คราวๆ แล้ว

"ชิงเหมิงไร้มโนธรรม เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา"

"ใจดำไร้มโนธรรม เก็งกำไรในทางมิชอบ คืนสุขภาพให้เรา"

"ขยะสังคม ตัวหนอนจินหลิง เครื่องแต่งกายชิงเหมิง เลือดล้างด้วยเลือด"

คนกลุ่มหนึ่งชูป้ายยาวกับป้ายไม้เขียนคำพูดที่ไม่เหมือนกัน หัวหน้ายังมีผู้ชายวัยกลางคนจับโทรโข่งตะโกนเสียงดัง"เครื่องแต่งกายชิงเหมิง เลือดล้างด้วยเลือด"เขาตะโกนประโยคหนึ่ง คนสิบกว่าคนด้านหลังก็ตะโกนตามเขาหนึ่งประโยค หน้างานน่าดูที่สุด

หวังหรุ่ยหลบอยู่ด้านหลังกู้อัน เครียดกัดริมฝีปากจนแตกยังไม่รู้ตัว

เซิ่งอันหรานหยุดไปครู่หนึ่ง เห็นคนพวกนี้เหมือนไม่คิดจะหยุด เดินไปถึงด้านหน้าชายกลางคนที่เป็นหัวหน้าคนนั้น แย่งโทรโข่งในมือเขามา ตอนผู้ชายยังไม่ทันได้สติก็กลับมายืนที่เดิมแล้ว

เซิ่งอันหรานยกโทรโข่งตะโกนว่า

"หากพวกคุณอยากมาแก้ปัญหา ก็ส่งคนหนึ่งที่เป็นตัวแทนออกมา"

พูดจบ เธอโยนโทรโข่งในมือออกไป หลังจากเสียงแสบหูในอากาศหนึ่งดังขึ้น โทรโข่งแตกกระจายบนพื้น

เสียงตะโกนโวยวาย ในที่สุดก็หยุดลง ตามด้วยคนในกลุ่มเริ่มมีเสียงถกเถียงดังออกมา หนึ่งในนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งสวมเสื้อแขนสั้นสีฟ้ายืนอยู่กลางกลุ่มคน หน้าตาเขาดูหยาบกร้าน ผิวดำ ไม่สูงแต่แขนขาแข็งแรง หลังจากถกเถียงกันในเวลาสั้นๆ เขาเดินออกมาจากกลุ่มคน

"ผมมาคุยกับคุณ"

ผู้ชายถลึงตาด้วยความโกรธ ก้าวเท้าใหญ่มายืนตรงหน้าเซิ่งอันหราน เซิ่งอันหรานสำรวจเขาจากบนลงล่าง เอ่ยถามเขา

"คุณไม่ใช่คนท้องถิ่น?"

แม้จะเป็นแค่คำสั้นๆ ไม่กี่คำ เซิ่งอันหรานยังฟังออกจากที่อีกฝ่ายจงใจรักษาสำเนียง ไม่ใช่ภาษากลางแท้ๆ และไม่เหมือน

สำเนียงใกล้ๆ จินหลิง

เห็นชัดว่าผู้ชายเหมือนคิดไม่ถึง เซิ่งอันหรานจะถามอย่างนี้ นิ่งอึ้งไปทันที ไม่รู้ควรตอบยังไง แต่เซิ่งอันหรานได้คำตอบจากการลังเลสั้นๆ นั้นแล้ว

เธอยิ้มจางๆ เมินคำถามนี้ไป

"ฉันคิดว่าการปรากฏตัวของพวกคุณน่าจะเกี่ยวข้องกับการเลิกจ้างพนักงานช่วงก่อนของชิงเหมิง ดังนั้นคุณเป็นอดีตพนักงานของชิงเหมิงหรือเป็นคนในครอบครัวอดีตพนักงาน"

เดิมผู้ชายเตรียมคำพูดมาเป็นกองอยากจะเป็นผู้นำระหว่างการเจรจาต่อรองครั้งนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าคำถามสั้นๆ สองคำถามที่มีความคิดชัดเจนของเซิ่งอันหราน บีบจนเขาพูดหลายคำไม่ออก ทำได้แต่นิ่งและนิ่ง ตอบกลับประโยคหนึ่ง "ผมเป็นสามีของ

ซ่งชิงเหลียน"

"คนถ่อย"

เซิ่งอันหรานสีหน้านิ่ง แต่หวังหรุ่ยจับกู้อันไว้ไม่อยู่ ดูเธอสะบัดมือตีหน้าผู้ชายจนเป็นรอยเลือด

เมื่อกู้อันลงมือ กลุ่มคนเดิมที่เบียดกันอยู่ก็เริ่มกระสับกระส่าย พวกเขาเตรียมอาละวาด รอแค่โอกาสระบาย ตอนนี้โอกาสมาแล้ว มีคนใช้โอกาสนี้โยนป้ายไม้ในมือออกไป ป้ายไม้ผ่านไหล่ของเซิ่งอันหราน ตกพื้นเกิดเป็นเสียงดังด้านหลังตัวเธอ

ป้ายไม้แผ่นที่สองตกลงตรงหน้าเซิ่งอันหราน เธอรู้สึกเพียงมีแรงหนึ่งดึงเธอไว้จากด้านหลัง เพียงพอจะให้ร่างกายเธอถอยหลังไป หมุนตัวไป ร่างสีครีมเดินมาตรงหน้าของเธอ

"กู้อัน"

ตอนเซิ่งอันหรานจะไปขวางข้างหน้าอีกครั้ง ทั้งหมดก็ไม่ทันแล้ว เซิ่งอันหรานทำได้แค่ถูกกู้อันปกป้องไว้ ชั่วพริบตานั้นใน

หัวว่างเปล่า

"ปัง——"

ป้ายไม้ตกบนตัว เกิดเสียงทุ้ม แรงกระทบขนาดใหญ่ไม้แตกกระจาย เซิ่งอันหรานหลับตาถึงขนาดไม่กล้ามองฉากนี้ต่อ

กู้อันไม่ได้รู้สึกเจ็บอย่างที่คิด แม้แรงกระทบนั้นจะผ่านไปนานแล้ว นานจนเธอรู้สึกกลัวจากการกระทำเมื่อกี้ กลัวจนเหงื่อไหล่ออกมาเป็นชั้นๆ

ต่อมา จู่ๆ มีแรงกดหนักลงบนไหล่ของเธอ กู้อันลืมตา เห็นหนุ่มสวมเสื้อยืดสีขาวกำลังพยายามประคับประคองร่างกายตัวเอง หลังการขัดขืนในที่สุดก็ผลักร่างนั้นออก

" ฟู่เจิ้ง——"

กู้อันยื่นมือไปจับ ในตื่นตกใจคลำหัวของฟู่เจิ้ง ฝ่ามือรู้สึกถึงของเหลวอุ่นหนึ่งกำลังไหล่ผ่านนิ้วของเธอ