ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 489

เซิ่งอันหรานฝัน ในฝันเธอนอนอยู่บนพื้นหญ้าเขียว ท้องฟ้าสีคราม กระแสน้ำใส ในอากาศยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้

"อันหราน"

เธอได้ยินคนเรียกชื่อเธอ ลุกขึ้นเห็นจินน่ากำลังโบกมือเข้ามาหาเธอ และเธอก็โบกมือด้วย ตอนกำลังจะวิ่งเข้าไป เดิมใบหน้าที่ชัดเจนของจินน่า จู่ๆ ก็บิดเบี้ยวไป ต่อมาคนทั้งคนหายไปจากการมองเห็น

ต่อมาคนรอบตัวเธอเริ่มหายไปทีละคนในวิธีเดียวกัน คุณปู่ น้าสะใภ้ ถานซูจิ้ง เธอคว้ามือข้างตัวนั้นไว้ทันที เริ่มวิ่งอย่างบ้าคลั่ง

ตอนเธอกำลังวิ่งและหันหลังมอง เห็นใบหน้าข้างกายนั้นหายไป เดิมโลกที่สดใส จู่ๆ เข้าสู่การนองเลือด กลิ่นเลือดที่รุนแรงโอบล้อมเธอไว้ ในอากาศมีเสียงดังหนึ่ง"ไปตายด้วยกันเถอะ"

"หนานเฉิง"

เซิ่งอันหรานตกใจตื่นขึ้น ลุกจากเตียงมานั่ง สายตาตื่นตกใจ ไม่สบายใจถูกอวี้หนานเฉิงปัดไป เขากุมมือเธอไว้ ดึงเธอเข้ามา

กอด

"ผมอยู่"

เสียงอบอุ่นและหนักแน่นของเขาทำให้จิตใจที่หวาดกลัวของเธอค่อยๆ สงบลง

"ฉันฝันร้าย"

เซิ่งอันหรานหลับตาอยู่ตรงอกของอวี้หนานเฉิง เธอสูดกลิ่นบนตัวเขาอย่างโลภมาก กลิ่นที่คุ้นเคยนี้สามารถทำให้เธอสงบใจลงได้

ตอนกู้เทียนเอินโทรหาอวี้หนานเฉิง เขากำลังช่วยเซิ่งอันหรานจัดการปัญหาบนอินเทอร์เน็ตที่บริษัท หลังได้ยินข่าวเซิ่งอันหรานหมดสติ เขารีบกลับมาอย่างรวดเร็ว แม้แต่เสื้อก็ยังไม่ได้เปลี่ยนนั่งเป็นเพื่อนตลอดทั้งคืน

"เรื่องชิงเหมิงคุณหยุดยุ่งชั่วคราว ผมจะช่วยคุณแก้ปัญหาเรื่องนี้"

อวี้หนานเฉิงให้เซิ่งอันหรานพิงที่หัวเตียงอีกครั้ง เขาหยิบผ้าขนหนูเปียกเช็ดเหงื่อบนตัวเธออีกครั้ง เซิ่งอันหรานดูเงียบๆ ดูเขาเช็ดนิ้วมือตัวเองอย่างตั้งใจ แม้แต่ร่องนิ้วก็เช็ดสองรอบถึงจะวางได้

"ฉันแค่อยู่ในช่วงพิเศษเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย อีกสองวันก็กลับมาเหมือนเดิมแล้ว"

เช็ดมือเสร็จ เซิ่งอันหรานก็เล่นนิ้วมือตัวเอง มองร่างเขาเข้าใกล้อย่างช้าๆ สองมือคล้องเธอไว้ ต่อมายื่นมือเข้าไปในชุดนอนช่วยเธอเช็กหลัง

"ผมไม่อนุญาตให้คุณเกิดอุบัติเหตุ ช่วงพิเศษเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยก็ไม่ได้"

เสียงอวี้หนานเฉิงหนักแน่น ตอนพูดมือยังขยับไม่หยุด ศีรษะติดอยู่ข้างหูเซิ่งอันหราน ลมหายใจเข้าออกทำให้เธอตัวสั่น

เซิ่งอันหรานเข้าใจอะไรเล็กน้อย เธอมองต่ำ พูดเสียงเบาอย่างไม่ตั้งใจ

"เทียนเอินบอกคุณแล้ว?"

"อืม"

"น่าน่ากับปู่ถูกพวกเขาทำร้าย เรื่องชิงเหมิงครั้งนี้ก็เป็นพวกเขา ผมไม่รู้เป้าหมายของพวกเขาคืออะไร ทำไมทำแบบนี้ หลังจากนี้จะลงมือถึงขั้นไหน——"

"อืม"

อวี้หนานเฉิงตอบรับเรียบๆ เดาความรู้สึกไม่ถูก หลังนิ่งเงียบไปช่วงสั้นๆ เขาค่อยๆ เอ่ยออกมาหนึ่งประโยค

"โปรดเชื่อสามีคุณ"

เซิ่งอันหรานนิ่งไป อวี้หนานเฉิงจับศีรษะเธอ ประทับจูบที่หน้าผากเธอ การกระทำกะทันหันทำให้เธออดยิ้มไม่ได้

"ก็ได้"

เธอพยักหน้า ชั่วพริบตานั้น จู่ๆ รู้สึกเซิ่งอันหรานที่สามารถทำได้หมดทุกอย่างก่อนหน้านี้กลายเป็นคนอ่อนแอไป

อวี้หนานเฉิงเปลี่ยนผ้าขนหนูคิดจะเช็ดขาให้เซิ่งอันหราน วินาทีตอนเปิดผ้าห่มสายตาขรึมไป ใบหน้าเริ่มกระตุก

"ภรรยา......"

ตามมาได้ เซิ่งอันหรานหยิบข้อมูลชุดสุดท้ายออกมา

"พวกเราชิงเหมิงมีเหตุผล สงสัยเรื่องนี้เป็นเจตนาร้ายของคนอาชีพเดียวกัน บางกลุ่ม ใช้ลูกไม้ชั่วอยู่เบื้องหลัง ในนี้เป็นข้อมูลส่วนบุคคลทั้งหมดของคนที่เลิกจ้างออกครั้งนี้ ไม่มีนอกจากนี้ พวกเขาทั้งหมดเป็นคนใหม่ที่เพิ่งเข้าทำงานเมื่อหนึ่งเดือนก่อน พนักงานเก่าแก่ของชิงเหมิงเราแต่ละคนร่างกายแข็งแรง มีเพียงกลุ่มคนนี้ที่เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ทั้งหมดแปลกเกินไปไหม?"

ตามมาด้วยเซิ่งอันหรานเอาข้อมูลชุดสุดท้ายวางบนโต๊ะ กลุ่มคนด้านล่างเวทีเกิดการเคลื่อนไหว นักข่าวหลายคนต่างกระซิบคุยกัน เซิ่งอันหรานมองด้วยสายตาเย็นชา บนใบหน้าหนักแน่นเงียบสงบ แต่มือทั้งคู่ที่ซ้อนอยู่ใต้โต๊ะกลับเย็นสุดๆ

"ถ้าหากเป็นเจตนาร้ายของคนอาชีพเดียวกันจริงละก็ ผู้จัดการเซิ่งรู้สึกว่าน่าจะเป็นบริษัทไหน?"

ถามขึ้นอีกครั้ง หัวข้อได้เปลี่ยนทิศแล้ว เซิ่งอันหรานแอบถอนหายใจโล่งอก ตอบกลับอย่างใจเย็น

"เรื่องนี้ชิงเหมิงเราไม่ขอเดา ข้อหนึ่งเรื่องยังอยู่ในการตรวจสอบ พวกเรายังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด ข้อสองชิงเหมิงเราทุ่มเทกับการทำตัวเองให้ดี เอาชนะด้วยความเชื่อมั่น ไม่เลียนแบบการทำของคนชั้นต่ำ"

"ถ้าหากผลตรวจสอบสุดท้ายออกมา ชิงเหมิงจะเปิดเผยกับสาธารณะไหม?"

"แน่นอน หลักฐานทั้งหมดที่ฉันเอามาในวันนี้ สักครู่จะประกาศผ่านเว็บทางการของชิงเหมิงทุกอย่าง พวกเรายินดีให้ทุกคนเข้าไปตรวจสอบ"

ท่าทีของเซิ่งอันหรานดูตรงไปตรงมา ไม่มีความคิดจะปกปิดสักนิด คำพูดของเธอเหมือนจะตอบทุกอย่างแล้ว ไม่ไกลจากเวที

อวี้หนานเฉิงทำน่าชื่นชมผู้หญิงพูดจาฉะฉานคนนี้

มุมปากยกขึ้นยิ้มถูกเสียงหนึ่งแทรกขึ้น ในงานขนาดใหญ่มีเสียงรีบเร่งของฝีเท้า เซิ่งอันหรานรวมถึงคนในงานทั้งหมดมองไปทางนั้นอย่างไม่ได้นัดหมาย

"เหลวไหลทั้งเพ ชิงเหมิงไร้มโนธรรม"

ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องอย่างโมโห มีผู้ชายวัยกลางตัวสูงคนหนึ่งปรากฏต่อสายตาทุกคน เขาสวมชุดสูทสีเทาอ่อน ในมือถือกระเป๋าทำงานเก่าๆ รีบเดินเข้ามาในฝูงชน

เซิ่งอันหรานเก็บสายตา เธอรู้จักคนคนนี้

คนคนนี้เป็นคณบดีสถานสงเคราะห์ซื่อเหล่ย—— ซุนซือหลี่