ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 514

เซิ่งอันหรานวางสายโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สีหน้านิ่งสงบของเธอ เวลานี้กลับบูดบึ้ง

“นี่คือสิ่งที่นายบอกว่ากู้อันกลับถึงห้องพักอย่างปลอดภัยแล้วงั้นเหรอ?”

ฉินซั่วหยวนนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร

เขามีชีวิตราบรื่นไร้อุปสรรคขวากหนามมาตั้งแต่เล็กจนโต แม้เมื่อเรียนมหาวิทยาลัยก็พึ่งพาความสามารถอันโดดเด่นและเส้นสายที่กว้างขวางเข้ามา ตำแหน่งที่นั่งประธานชมรมโต้วาทีคนปัจจุบันคงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา

เขาคิดเสมอว่าคนเราใช้ความทุ่มเทเพื่อประสบความสำเร็จในชีวิตตนเองได้ จนไม่คาดคิดถึงเรื่องหัวปั่นอย่างเช่นในวันนี้เวลานี้

เซิ่งอันหรานไม่นึกแปลกใจที่เห็นความพ่ายแพ้ฉายออกมาจากแววตาเขา เธอโบกโทรศัพท์ในมือไปมา

“การสนทนาทั้งหมดฉันบันทึกไว้หมดแล้ว รอแค่ให้เดนสังคมพวกนั้นถูกจับ ไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจ เพื่อนร่วมชั้นสกุลเจียงคนนั้นของนายจะไม่เพียงแค่จะถูกไล่ออกจากโรงเรียน แต่ยังเสี่ยงติดคุกด้วย”

เธอหยุดชะงัก

“พูดให้ถูกต้อง ถ้ากู้อันยอมให้ซักถาม เธอคนนี้คงได้อยู่ในคุกไปแล้ว สำหรับความผิดในวันนี้ฉันจะทำให้เธอสำนึกผิดไปตลอดชีวิต”

นิ้วเรียวกระชับพวงมาลัยแน่นขึ้น ความแน่วแน่ในแววตาเธอทำให้ลำคอของฉินซั่วหยวนราวกับมีหนามทิ่มแทงอยู่ เขาไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดอะไร ขณะเดียวกันโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็สั่นขึ้น

เมื่อเห็นหมายเลขโทรศัพท์ผู้โทรเข้าแววตาเขาก็ซึมลงทันที

“สือหมินเกิดอะไรขึ้น?”

ปลายสาย น้ำเสียงของเจียงสือหมินพูดขึ้นปนเสียงร้องไห้

“กู้อันอยู่ห้องหมายเลขเจ็ดศูนย์สองของโรงแรมเจียงเหิง ฉันโทรหารุ่นพี่เสี่ยวม่านแล้วแต่เธอไม่รับสาย นายต้องรีบไปช่วยเธอ”

หัวใจสูบฉีดเต้นไม่เป็นจังหวะ จิตสำนึกสั่งให้เขาจดที่อยู่เอาไว้ ทันทีที่เสียงจากปลายสายเงียบไป เสียงเครื่องยนต์คำรามก็กระหึ่มขึ้น รถแล่นด้วยความเร็วสูงไปยังจุดหมายปลายทาง

หลังจากนั้นประมาณสิบห้านาที ฉินซั่วหยวนถีบประตูห้องหมายเลขเจ็ดศูนย์สองจนเปิดออก เซิ่งอันหรานรีบรุดเข้าไปข้างในโดยเร็ว เมื่อเห็นฉากบนเตียงเธอผลักชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาออกไปข้างนอกทันที

“นายรออยู่ที่ประตู”

ฉินซั่วหยวนเข้าใจ ก้าวถอยหลังออกไปอย่างรวดเร็ว

หลินเสี่ยวม่านที่กำลังถือกล้องยืนคร่อมอยู่บนเตียง กระโดดลงมาเพราะตกใจกับความเคลื่อนไหวอย่างไม่ทันตั้งตัว เท้าข้างหนึ่งยังก้าวลงไม่พ้นเตียง ก็ถูกเซิ่งอันหรานตบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงด้วยความโกรธ

กล้องตกอยู่ไม่ไกล แต่หน้าจอแตกละเอียด ดวงตาของหลินเสี่ยวม่านเต็มไปด้วยไฟแห่งความเคียดแค้น เธอลุกขึ้นหมายจะโต้ตอบ แต่กลับถูกชกเข้าที่ใบหน้าสองครั้งติด

หลังจากที่ปล่อยหมัดออกไปถึงสองครั้ง เซิ่งอันหรานกุมกำปั้นที่รู้สึกเจ็บเอาไว้ พลางขมึงตาจ้องมองเธอ

“คุณเป็นบ้าไปแล้วรึไง?”

หลินเสี่ยวม่านตะโกนขึ้นอย่างเดือดดาล ตรงมุมปากและเบ้าตาเป็นสีเขียวปั้ด เซิ่งอันหรานชายตามองอย่างดูถูกเหยียดหยาม แล้วเอ่ยถาม “ทำแบบนี้ทำไม?”

หลินเสี่ยวม่านสูดหายใจ ชำเลืองมองไปยังร่างเปลือยเปล่าของกู้อันบนเตียง รอยยิ้มแห่งชัยชนะพลันฉายออกมาจากแววตาเธอ

“ล่อลวงผู้ชายคนอื่น ผู้หญิงสารเลวอย่างหล่อน ไม่สมควรได้รับแบบนี้งั้นเหรอ?”

ระหว่างที่เธอกำลังพล่าม เซิ่งอันหรานนำผ้าห่มมาห่อหุ้มเรือนร่างของกู้อันเอาไว้ แล้วลุกหยิบกล้องขึ้นมาจากพื้น เอาเมมโมรี่การ์ดออกมา จากนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำและโยนเมมโมรี่การ์ดนั้นทิ้งลงไปในชักโครก

เธอจัดการทุกอย่างด้วยความรวดเร็วและเฉียบขาด แต่หลินเสี่ยวม่านกลับไม่หวาดหวั่น เธอลุกขึ้นจากพื้น เช็ดเลือดจางๆ ตรงมุมปากของตัวเอง

“คุณคิดว่าแค่คุณทิ้งเมมโมรี่การ์ดลงชักโครก แล้วทุกอย่างก็จบงั้นเหรอ?”

เธอพูดพลางชูโทรศัพท์ในมือขึ้นมา ความโกรธปะทุออกมา เซิ่งอันหรานแทบขาดสติจนเกือบกระโดดเข้าไปแย่งโทรศัพท์มือถือ เธอฉีกยิ้มอย่างเย็นชา กระทั่งคำพูดต่อมาทำลายความอดทนสุดท้ายของเซิ่งอันหรานขาดสะบั้น

“คิดว่าฉันถ้าเอาโทรศัพท์เครื่องนี้ให้คุณแล้วจะเป็นยังไงต่อ? ในขณะเดียวกันรูปทั้งหมดที่ฉันถ่ายไว้จะถูกอัปโหลดไปยังผู้ช่วยของฉันในกูเกิ้ล ฉันรีเซตมันได้ทุกที่ทุกเวลา”

แววตาของเซิ่งอันหรานเย็นชา เธอตระหนักได้ว่า แบบนี้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา ดังนั้นจึงโทรไปหาอวี้หนานเฉิง

“หนานเฉิง เรื่องนี้แก้ไขได้ใช่ไหม?”

ไม่นาน เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่องที่โถงทางเดินของโรงแรม หลังจากนั้นชั่วอึดใจ เงาดำแผ่ปกคลุมหลินเสี่ยวม่านตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า กลิ่นน้ำหอมcologneจางๆ บนตัวอวี้หนานเฉิงโชยมาเตะจมูกเธอ คราวนี้หนทางหลบหนีของหลินเสี่ยวม่านถูกปิดตายโดยสมบูรณ์

อวี้หนานเฉิงเพียงแค่ชำเลืองมองหลินเสี่ยวม่านเงียบๆ เธอเหมือนกระต่ายน้อยผู้หวาดกลัว ตอบสนองต่อสิ่งรอบข้างอย่างฉับไว ผู้ชายคนนี้มีรังสีอำมหิตเล็ดลอดออกมาจากในตัวเขา ทำให้เธอตระหนักได้ว่า เรื่องกำลังเคลื่อนที่ไปในทิศทางอื่น

อวี้หนานเฉิงเงยหน้าขึ้นทันที หลังจากนั้นสายตาตกกระทบไปบนตัวของเซิ่งอันหราน

“อันหราน ผมมาแล้ว”

เซิ่งอันหรานใส่เสื้อผ้าให้กู้อันเรียบร้อยแล้ว หลังจากเห็นอวี้หนานเฉิงจึงชี้ไปที่เตียง

“ส่งคนพากู้อันกลับไปบ้านตระกูลอวี้ก่อน”

หลังจากนั้นเธอชี้ไปที่หลินเสี่ยวม่านซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

“ผู้หญิงคนนี้เธอถ่ายรูปกู้อัน และเก็บภาพไว้ในกูเกิ้ล เธอพร้อมใช้การตลอดเวลา”

ได้ยินแบบนั้นอวี้หนานเฉิงก็ขมวดคิ้ว เขาหลบไปอยู่ข้างๆ ให้มีช่องทาง ชายฉกรรจ์สองสามคนเดินเข้ามาลากตัวหลินเสี่ยวม่านกลับเข้าไปในห้อง

“พวกคุณจะทำอะไร? พวกคุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันจะแจ้งตำรวจ”

หลินเสี่ยวม่านเสียการควบคุมไปแล้ว เธอแหกปากร้องตะโกนในขณะเดียวกันขาอีกข้างก็เตะต่อยไปในอากาศ แต่ไม่อาจต้านทานได้ เธอถูกหนึ่งในชายฉกรรจ์ทั้งสามมัดมือมัดขาไว้กับเก้าอี้อย่างรวดเร็ว

เซิ่งอันหรานจ้องมองเธออย่างเย็นชา จับจ้องความหวาดกลัวที่อยู่ในสายตาเธอ และรู้สึกขำขึ้นมา

“เธอกลัวใช่ไหม? ไม่ตื้นตันใจที่จะได้รับความรู้สึกแบบนี้สักครั้ง ฉันกลัวเธอจะไม่รู้ว่าเมื่อหายนะแบบนี้มาเยือน ในใจคนคนหนึ่งเขาจะรู้สึกสิ้นหวังมากแค่ไหน”

คำพูดเย็นชาของเธอ คำสามคำที่เล็ดลอดออกมาจากไรฟันผ่านริมฝีปาก

“เปลื้องผ้าเธอ”

หลินเสี่ยวม่านกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าเล็กสีขาวอมชมพูกลับกลายเป็นสีขาวราวกับสีโป๊วบนผนัง หลังจากทั้งดิ้นรนข่มขู่แต่ไม่เป็นผล เธอเริ่มวิงวอนขอความเมตตา ขาถีบไปมาบนพื้น จนทำให้เก้าอี้ทั้งตัวพร้อมกับร่างของเธอล้มลงบนพื้นอย่างแรง