ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 516

"จิงจิง มีเพื่อนมาเยี่ยมเธอ"

แผนกผู้ป่วยในโรงพยาบาลเก้าเมืองจินหลิง หลานจิงจิงสวมชุดผู้ป่วยนั่งปอกแอปเปิลอยู่บนโต๊ะข้างหน้าต่าง ได้ยินพยาบาลพูด เธอเงยหน้าขึ้นออโต้อย่างไม่ทันได้ลังเล มองไปทางประตู

เวลาเดียวกับที่สายตามองไป เห็นเซิ่งอันหรานสวมเสื้อกันหนาวสีครีมปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าเธอมีรอบยิ้มสว่างแต่ไม่เหินห่าง เหมือนเพื่อนเก่าที่ไม่เจอผู้ป่วยในห้องมานานอย่างนั้น

สือหมิงเฉียงเคยเตือนเธอ ดังนั้นสายตาตอนนี้ของหลานจิงจิงแสดงความสงสัยและระวังตัวอย่างชัดเจน

"คุณคือ?"

นอนป่วยเป็นระยะเวลานาน บนใบหน้าผอมแห้งของหลานจิงจิงแทบไม่มีสี ผิวเหลือง ดวงตากลับมีมีชีวิตชีวา จินตนาการไม่ยากก่อนเธอจะป่วยต้องเป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่ง

เซิ่งอันหรานเงียบ ยกห่อในมือขึ้นเท่านั้น

"พี่เฉียงบอกว่าเธอชอบกินชูครีมร้านนี้ เมื่อเช้าฉันไปซื้อมาฝากเธอโดยเฉพาะ"

ตามคาด ประโยคเดียวก็ทำให้หัวคิ้วหลานจิงจิงคลายลง สายตาสงสัยนั้นแทบหายไปหมดทันที

"เธอรู้จักพี่เฉียง?"

ระหว่างที่เซิ่งอันหรานพูดก็ได้มานั่งลงข้างเธอแล้ว ในเวลาเดียวกับที่วางห่อของหวานก็พยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ

"ไม่งั้นฉันจะรู้ได้ไงว่าเธออยู่นี่? พี่เฉียงพูดถึงเธอกับพวกเราบ่อยๆ มีแต่ตอนพูดถึงเธอเขาถึงดูไม่ดุขนาดนั้น"

หลานจิงจิง"พุ"ออกมา คิดถึงใบหน้าขรึมนั้นของสือหมิงเฉียงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แต่น้อยครั้งที่เธอจะได้เห็นใบหน้านั้นแสดงความอ่อนโยนออกมาเหมือนกัน เทียบกับท่าทางนั้นก็ยิ่งน่าขำขึ้น

"เขาดุขึ้นมา ค่อนข้างน่ากลัวจริงๆ"

"ใช่สิ ก่อนหน้านี้ตอนเจ้านายทำธุรกิจไม่ค่อยดีก็ชอบลงที่เขา บอกว่าเขาดุเกินไปทำให้ลูกค้าตกใจวิ่งหนี"

เซิ่งอันหรานพูดไปพลาง เปิดห่อของหวานไปพลาง ห่อสีชมพูอ่อนนั้นแพร่กลิ่นหอมของเนยขึ้นทันที เธอยื่นมือไปหยิบอันหนึ่งยื่นไปที่ปากหลานจิงจิง

"เธอกับพี่ชายฉันสนิทกันมากเหรอ?"

หลานจิงจิงยื่นมือไปรับแล้วกินลงไป รสชาติเหมือนไม่เลว ความระวังตัวของเธอที่มีต่อเซิ่งอันหรานเหมือนจะหายไปทันที ถึงขนาดรู้สึกดีที่มีคนมาอยู่เป็นเพื่อนฆ่าเวลาไปกับเธอ

"ก่อนหน้านี้พวกเราทำงานในร้านเดียวกัน ต่อมาพี่เฉียงรับผิดแทนฉันถูกเจ้านายไล่ออก เรื่องนี้ทำให้ฉันติดค้างอยู่ในใจ ฉันรู้ที่เขาใส่ใจที่สุดก็มีแต่เธอที่เป็นน้องสาวคนนี้ ดังนั้นอยากมาเยี่ยมเธอมาโดยตลอด ถือเป็นการขอบคุณพี่เฉียงอย่างหนึ่ง"

พูดถึงสือหมิงเฉียง ใบหน้าจนไปถึงในใจของหลานจิงจิงมีแต่รอยยิ้ม แต่ว่าเรื่องนี้ทำให้เธอแปลกใจนิดๆ

"เขาถูกไล่ออกแล้ว? ช่วงก่อนเขายังบอกฉันว่าเจ้านายเพิ่มเงินเดือนให้เขา ยังยอมยืมเงินให้เขา"

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ หลานจิงจิงเงียบไป เธอเหมือนคิดอะไรได้ ชูครีมยังเหลือคำสุดท้ายถูกเธอวางบนโต๊ะ สีหน้าดูขรึมลงไป

เธอแอบรู้สึกมาโดยตลอด เขามีเรื่องปิดบังเธอ

เซิ่งอันหรานสังเกตสีหน้าของหลานจิงจิงอยู่ หลังสังเกตเห็นอะไรก็รีบเปลี่ยนทางทันที

"อ้อ ที่ฉันพูดเป็นเรื่องนานมาแล้ว ได้ยินว่าต่อมาพี่เฉียงเจองานที่ไม่เลวงานหนึ่ง เจ้านายเห็นว่าเขาฉลาดทำงานดี ตอนนี้ได้เงินเดือนที่สูงมาก"

"จริงเหรอ?"

ลูกตาดำประกายแสง ใบหน้าแสดงความเหลือเชื่อแต่กลับคาดหวัง เซิ่งอันหรานนิ่งไป ลังเลว่าควรไม่ควรพูด คิดแล้วยังไงก็ต้องเสี่ยงดู

"ฉันรู้เมื่อก่อนตอนพี่เฉียงอยู่เวียดนามเคยทำเรื่องที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้ใจเขาคิดแต่เรื่องหาเงินรักษาเธอ"

หลานจิงจิงอดตกใจไม่ได้

"แม้แต่เรื่องเขาทำในเวียดนามก็บอกเธอเหรอ?"

คิดแล้วคิดอีกก็ก้มหน้า เล่นนิ้วมืออย่างผิดหวังเล็กน้อย

"สุดท้ายก็เป็นฉันที่ทำเขาลำบาก"

"โอ๊ย นี่มีอะไร เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ตอนนี้ยังไงเขาก็เริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว เรื่องอดีตก่อนหน้านี้ก็ไม่ควรเอามาใส่ใจ ยังไงฉันรู้สึกพี่เฉียงเป็นคนดี หากฉันไม่มีสามี ฉันยอมแต่งงานกับเขา"

เซิ่งอันหรานทำหน้าไม่สะทกสะท้าน วันนี้ก็ทำตัวเหมือนผู้หญิงที่ไม่คิดอะไรมากตั้งแต่ต้นจนจบ คำพูดอะไรก็กล้าพูดกลับรู้สึกสะใจไม่น้อยจริงๆ

คำพูดนี้ทำให้หลานจิงจิงร้อนที่ใบหน้า

จนถึงตอนนี้ถึงคราวเธอเผชิญหน้ากับความตาย ถึงค้นพบว่าไม่ใช่อย่างนั้น

"ฉันรู้หลายปีนั้นเขาเอาแต่คิดจะถอนตัวออกมา เขายังบอกจะพาฉันกลับประเทศด้วยกัน ถึงตอนนั้นพวกเราหาหมู่บ้านประมงหนึ่งตกปลา ใช้ชีวิตเรียบง่ายของเรา ต่อมาบริษัทเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง เหมือนตำรวจมาตรวจสอบ ก่อนตรวจสอบก็เกิดการสู้กันภายใน ได้ยินว่าเป็นฝีมือแฟนลูกพี่ ทำให้สุดท้ายทั้งบริษัทพังทลายลง"

แฟนของลูกพี่

ความสงสัยแล่นผ่านความคิดของเซิ่งอันหราน คำพูดของหลานจิงจิงก็หยุดความคิดของเธอ

"เขาเห็นปัญหามานานแล้ว ดังนั้นแอบพาฉันกลับประเทศล่วงหน้า หลังกลับประเทศเราใช้ชีวิตในหมู่บ้านประมงช่วงหนึ่ง ตอนฉันรู้สึกเรื่องทั้งหมดจะดีขึ้น ฉันก็ป่วย"

พูดอยู่เบ้าตาหลานจิงจิงก็ค่อยๆ แดงขึ้น ถึงขนาดทุบที่ต้นขาตัวเองอย่างกล่าวโทษ

เซิ่งอันหรานอดไม่ได้จะกุมมือเธอไว้ ตอนสัมผัสนิ้วที่เรียวผอม จับมือนั้นแน่นแล้วพูดว่า

"ไม่ใช่บอกว่าเจอไขกระดูกที่เข้ากันได้แล้วเหรอ?"

คำปลอบนี้เหมือนไม่ค่อยได้ผลกับหลานจิงจิงมากอย่างที่คิด กลับกันใบหน้าเธอค่อยๆ เกิดสีหน้ากังวลขึ้น

"ค่าปลูกถ่ายไขกระดูกสูงมาก พวกเราไม่มีเงิน แต่ช่วงนี้พี่เฉียงบอกกับฉันว่าเขาใกล้จะมีเงินแล้ว ฉันกังวลใจมาก เอาแต่รู้สึก......"

คิดได้ว่ามีตรงไหนผิดปกติ เธอก็ไม่พูดต่ออีก

เซิ่งอันหรานไตร่ตรอง

"เธอพูดอย่างนี้ ฉันเหมือนเคยเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเคยมาหาเขาในร้านเรา"

หลานจิงจิงแทบพูดเสียงสูงทันที ในเสียงมีความหวาดกลัวอยู่ เธอจับแขนเซิ่งอันหรานไว้

"ผู้หญิงยังไง หน้าตาเป็นไง?"

พูดอยู่เหมือนจู่ๆ เธอคิดอะไรได้ ในตาเบิกโตกว่าก่อนหน้านี้ ยื่นมือขวาชี้ไปที่หลังมือซ้ายของตัวเอง

"หลังมือเธอตรงนี้ มีรอยสักนี้ไหม?"