ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 524

“แค่กๆๆ ——”

กู้เทียนเอินสำลักจนอาหารเกือบเข้าหลอดลม เขาพิงไหล่อวี้หนานเฉิงไอออกมาไม่หยุดจนหน้าดำหน้าแดง อวี้หนานเฉิงทำสีหน้ารังเกียจ ก่อนจะค่อยๆ ผลักเขาออก

“อาหารนายพุ่งออกมาหมดแล้ว”

เซิ่งอันหรานมองไปยังคนทั้งสองด้วยสีหน้าเรียบเฉย กลับมาพูดเข้าประเด็นสำคัญ

“บอกมา พวกนายสองคนมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่?”

กู้เทียนเอินชำเลืองมองอวี้หนานเฉิง แววตาลังเลอย่างเห็นได้ชัด อวี้หนานเฉิงถอดเสื้อสูทอันเต็มไปด้วยข้าวที่กู้เทียนเอินสำลักออกมาด้วยความรังเกียจแล้ววางไว้ข้างๆ จากนั้นคลายเนกไทให้หลวม

ขณะกำลังคลายเนกไทพลางครุ่นคิดว่า ไม่จำเป็นต้องปิดบังเซิ่งอันหรานอีกต่อไป

“ส่งเสี่ยวซิงซิงและจิ่งซีไปอยู่ต่างประเทศชั่วคราว เพื่อความปลอดภัยของพวกเขาทั้งสองคน”

เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ และพูดเสริมว่า

“เทียนเอินสืบเจออะไรบางอย่าง”

เซิ่งอันหรานกลับดูไม่แปลกใจ เธอหันหน้าจากอวี้หนานเฉิงไปหากู้เทียนเอินอย่างใจเย็น

“เทียนเอินพูดมา”

กู้เทียนเอินขมวดคิ้ว เวลานี้สีหน้าของเขาเอาจริงเอาจัง

“จำรอยสักที่ผมบอกคุณเมื่อครั้งก่อนได้ไหม? เพราะเรื่องนี้ ผมต้องเดินทางไปไกลถึงเวียดนาม และได้รู้อะไรบางอย่างมาจากตำรวจเวียดนาม ตอนนั้นลัทธิจันทร์ดับบอกว่าการล่มสลายของสมาคมเนื่องมาจากความขัดแย้งภายใน หัวหน้าที่พัวพันกับเรื่องนี้ถูกจับในที่เกิดเหตุ แต่หุ้นส่วนคนสำคัญคนหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังคงลอยนวลอยู่จนถึงตอนนี้”

“แล้วยังไง?”

“กุญแจสำคัญคือหุ้นส่วนคนนี้ เขาคือนายหญิงคนนั้น เมื่อห้าปีก่อนที่ผมคอยติดตามเขา และเป็นช่วงเดียวกันที่นำสินค้าล็อตใหญ่มาให้เขา และสินค้านี้เหล่านี้ทำให้นายหญิงคนนี้ได้ที่นั่งมั่นคงในตำแหน่งผู้ทรงอำนาจในเวียดนาม และคาดไม่ถึงว่าสินค้าล็อตนี้ ก็คือสินค้าล็อตนั้นที่หายไปในอุบัติเหตุไซครอปส์เมื่อห้าปีก่อน”

“นายว่าอะไรนะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นคิ้วของเซิ่งอันหรานขมวดเข้าหากันจนบิดเบี้ยว ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าสู่ร่างกาย นิ้วมือม้วนเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

การกล่าวถึงไซครอปส์เมื่อห้าปีก่อนขึ้นมาอย่างกะทันหัน สิ่งนี้ทำให้เซิ่งอันหรานไม่ทันตั้งตัว ภาพจำที่ยุ่งเหยิงน่าหวาดกลัวฉายเข้ามาในหัวทันที

กู้เทียนเอินสังเกตเห็นว่าใบหน้าเซิ่งอันหรานซีดลงอย่างรวดเร็ว คำพูดที่วนเวียนอยู่รอบริมฝีปากหลายรอบ จึงกลืนมันกลับลงไปอย่างเสียไม่ได้

เขาเหลือบมองไปยังอวี้หนานเฉิง

อวี้หนานเฉิงโน้มตัวมาข้างหน้า ฝ่ามือใหญ่อันอบอุ่นและมั่นคงกุมมือของเซิ่งอันหรานเอาไว้แน่น ความหนาวเย็นของเคาน์เตอร์หินก่อนกับความอบอุ่นจากฝ่ามือของอวี้หนานเฉิง ทำให้หัวใจของเซิ่งอันหรานเงียบสงบลง

“ในปีนั้นเกิดเหตุเพลิงไหม้บนเกาะ ทุกคนรวมทั้งไซครอปส์ถูกเผาตายในคราวเดียว นอกจากนี้ยังมีศพผู้หญิงคนหนึ่ง หลังจากตรวจสอบขั้นสุดท้ายตามการเปรียบเทียบข้อมูลดีเอ็นเอระบุว่าผู้ตายคือเกาชุ่ย”

น้ำเสียงของอวี้หนานเฉิงฟังดูเยือกเย็นยิ่งว่าน้ำเสียงของกู้เทียนเอิน เสียงนั้นค่อยๆ เข้ามาในโสตประสาทหูของเซิ่งอันหราน ราวกับว่าความเหน็บหนาวได้กระตุ้นหัวใจเธอ

“เกาหย่าเหวิน”

คำพูดสามพยางค์ที่เล็ดลอดออกมาระหว่างไรฟันและริมฝีปาก

กู้เทียนเอินหยักหน้าเห็นด้วย

“หัวหน้าที่อยู่เวียดนามคนนี้กับไซครอปส์เดิมทีมีเรื่องบาดหมางกันมาตลอด เรื่องเกิดขึ้นโดยบังเอิญแบบนี้ ดังนั้นเราจึงมีมูลเหตุให้สงสัยว่า คนที่ลี้ภัยเป็นหัวหน้าอยู่เวียดนามเมื่อห้าปีก่อน เป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเกาหย่าเหวิน ตอนนี้เธอหนีไปแล้ว และมีความเป็นไปได้สูงอีกเช่นกันว่าเธอจะอยู่ที่จินหลิง”

กู้เทียนเอินพูดพลางหยิบรูปถ่ายเมื่อนานมาแล้วออกมาจากในกระเป๋า เป็นภาพในกล้องวงจรปิดของผู้หญิงคนนั้นที่ผลักจินน่าลงบันได และหยิบภาพอีกใบขึ้นมา เป็นวาดเสมือนจริงในสมัยก่อนของเกาหย่าเหวิน จากนั้นวางรูปทั้งสองใบไว้บนโต๊ะ

ผู้หญิงที่อยู่ในกล้องวงจรปิดห่อหุ้มตัวไว้อย่างแน่นหนา ทั้งสองคนไม่มีความคล้ายคลึงกันเลยสักนิด

“ดูด้วยตาเปล่าคงตัดสินไม่ได้ แต่ผมส่งรูปทั้งสองรูปนี้ไปให้เพื่อนร่วมงานในแผนกนิติเวชวินิจฉัยเรียบร้อยแล้ว แม้ภายนอกของคนทั้งคู่จะแตกต่างกัน แต่โครงกระดูกที่ใช้ตบตาและรูปร่างโดยรวมแล้วคล้ายคลึงกันมาก” เขากล่าวสรุป

“ผมสงสัยว่าเกาหย่าเหวินผ่าตัดทำศัลยกรรม”

อากาศเย็นพัดผ่านด้านหลัง

์กู้เทียนเอินค่อยๆ เอนร่างกายพิงพนักเก้าอี้ นิ้วของเขาเคาะอยู่บนเคาน์เตอร์หินอ่อนครั้งแล้วครั้งเล่า จนเกิดเป็นเสียงดัง “ป๊อก ป๊อก” พร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย

“เรื่องโทรศัพท์ยังดำเนินการต่อ ผมให้เพื่อนร่วมงานตรวจสอบให้แล้ว ถ้ามีการเชื่อมต่อสัญญาณก็จะค้นหาข้อมูลเหล่านี้ได้ทันที แต่ผมเดาว่าเขาคงจะขายมันเร็วๆ นี้ และเปลี่ยนไปใช้หมายเลขโทรศัพท์เครื่องอื่น”

เซิ่งอันหรานพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ราวกับว่ากำลังตกอยู่ในภวังค์บางอย่าง อวี้หนานเฉิงจับมือเธอเพื่อปลอบประโลม

“ดังนั้นตอนนี้จึงต้องส่งเสี่ยวซิงซิงและจิ่งซีไปต่างประเทศ เกาหย่าเหวินออกนอกประเทศไม่ได้อีกแล้ว พวกเขาทั้งสองจะปลอดภัย คุณไม่ต้องกังวล”

เซิ่งอันหรานยิ้มเบาๆ สีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย เธอรวบรวมความกล้าลุกขึ้นยืน เก้าอี้ที่อยู่ด้านล่างส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อขูดกับพื้น

เอ่ยปากพูดอีกครั้งด้วยท่าทางมั่นใจ

“ฉันไม่ได้กังวลเรื่องเกาหย่าเหวิน เธอไม่มีค่าพอให้ฉันทุกข์ใจ แต่สิ่งที่เธอทำกับน่าน่าและคุณปู่ ฉันจะทำให้เธอได้ชดใช้อย่างสาสม”

พูดจบก็หยักไหล่ แสดงออกถึงความเหน็ดเหนื่อย

“อีกสักพักฉันจะไปเข้าร่วมกิจกรรมการแข่งขันทักษะความรู้ของนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดที่โรงพยาบาลจินหลิง ไม่มีพลังให้คอยกังวลมากขนาดนั้นหรอก”

เธอพูดขณะเดินไปที่ห้องพร้อมกับหยิบเอากระเป๋าออกมาด้วย อวี้หนานเฉิงเมื่อเปลี่ยนเป็นชุดสะอาดเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาเช่นกัน เขาเดินตามหลังเธอมา ก่อนจะเอ่ยเสียงราบ

“เดี๋ยวผมไปส่ง”

“คุณอยู่คนเดียวผมไม่สบายใจ” คำพูดนี้ถูกทิ้งไว้ใต้ก้นบึ้งหัวใจของเขา แต่เซิ่งอันหรานกลับสัมผัสได้ เธอสะพายกระเป๋าไว้บนไหล่พร้อมกับพยักหน้า การกระทำที่ยังไม่เสร็จดีถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองหมายเลขคนโทรเข้าอย่างลังเลใจ

โทรศัพท์ของโจวหลานสายนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน อวี้หนานเฉิงนึกถึงเรื่องที่สั่งให้เขาเร่งตรวจสอบในหลายวันมานี้ เขากังวลใจจนในที่สุดก็กดรับสาย เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสาย สีหน้าเขาพลันหมองลงทันที

หลังจากวางสายโทรศัพท์ จากการแสดงออกของอวี้หนานเฉิงเซิ่งอันหรานดูออกว่าต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น เขาจัดขอบคอเสื้อสูทที่เปลี่ยนมาใหม่ให้เรียบ จัดเนกไทให้ตรง ครั้นแล้วยิ้มออกมา

“คุณไปทำธุระเถอะ เสร็จแล้วค่อยโทรหาฉัน”