ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 543

"ผมหมายถึงตอนนี้ไม่มีระบบติดตามใดที่จะสามารถติดตามเกาหย่าเหวินได้สำเร็จ ในขณะที่ลดโอกาสในการถูกค้นพบไปด้วย "

อวี้หนานเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งโดยไม่เข้าใจ

“นายคงเคยใช้อุปกรณ์ติดตามในกองทัพมามาก จะยากอะไรถ้าหากจะเลือกใช้อันที่ดีที่สุด?”

แต่กู้เทียนเอินกลับดูกังวลเป็นอย่างมาก

“ซุนป๋อหยางไม่เคยเข้าร่วมในคดีแบบนี้นี้ ในช่วงสองปีที่ผ่านมาก็เรียนอย่างไม่จริงจัง ผมกลัวว่าเขาจะทำผิดพลาด”

“แล้วนายมีคำแนะนำอะไรดีๆ ไหมล่ะ?”

กู้เทียนเอินลังเล ก่อนจะพูดอะไร จู่ๆ ประตูสำนักงานก็ถูกผลักเปิดออก โจวหลานเดินเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก

“ประธานอวี้ครับ มีคนมาหา ผมรั้งเขาไว้ไม่ทัน...”

ดวงตาของอวี้หนานเฉิงทรุดลง และในขณะที่เขาพูด เขาก็เห็นร่างสูงผอมปรากฏขึ้นด้านหลัง ชายคนนั้นสวมชุดสูท เดินเข้าไปในสำนักงานโดยตรงด้วยใบหน้าที่สงบและเย็นชา

ใบหน้าทั้งหมดของอวี้หนานเฉิงเปลี่ยนเป็นมืดมนทันที

“มาทั้งๆ ไม่ได้รับเชิญ มันเป็นสไตล์ปกติของคุณสินะ”

มีการเยาะเย้ยมากมายในคำพูดของเขา แต่กู้เจ๋อไม่สนใจ เขาเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

“ผมโทรหาคุณสามครั้งก่อนจะมาวันนี้...”

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยไปทางโทรศัพท์ข้างๆ อวี้หนานเฉิง

“ผมชักไม่แน่ใจซะแล้วสิว่าที่นี่มีแขกเยอะ หรือว่าไม่กล้าเผชิญหน้ากับผมหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับอันหรานกันแน่”

คำว่า "ไม่กล้าเผชิญหน้า" ฟังดูเป็นเหยียดหยามอวี้หนานเฉิงอย่างยิ่ง เขาหงุดหงิดเล็กน้อย จากนั้นเหลือบมองที่โทรศัพท์มือถือข้างโต๊ะกาแฟ เอนหลังพิงเก้าอี้และดวงตาก็ฉายแววความไม่พอใจ

“คุณลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนี้ผมเป็นสามีของอันหราน”

แต่กู้เจ๋อโต้กลับในทันทีว่า “บทสามีของอันหรานน่ะผมก็เคยเป็นมาก่อน แต่ไม่ได้ทำตัวไร้สาระเหมือนกับคุณ”

การแสดงออกของอวี้หนานเฉิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันหลังจากได้ฟัง กู้เจ๋อหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอย่างใจเย็น

เขาหันไปหากู้เทียนเอินแทน

"บริษัทของเราเพิ่งพัฒนาระบบระบุตำแหน่งดาวเทียมเวอร์ชันใหม่ ซึ่งอาจมีประโยชน์ก็ได้"

กู้เทียนเอินผู้ซึ่งรู้สึกอับอายและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับตัวเองได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

"ลองบอกมาสิครับ"

"นอกจากตัวติดตามขนาดเล็ก ยังมีอีกวิธีหนึ่งคือใช้การโจมตีของไวรัสเครือข่าย หากโทรศัพท์มือถือคลิกไปที่ลิงค์หรือรหัส QR ใด ๆ โปรแกรมที่เกี่ยวข้องจะบุกรุกโดยตรง เพื่อให้การวางตำแหน่งติดตามโดยสมบูรณ์ "

อวี้หนานเฉิงฟังความคิดเห็นอย่างเงียบๆ

"มันไม่ใช่วิธีที่ฉลาดอะไรเลยนี่"

กู้เทียนเอินไม่เห็นด้วย และไม่สังเกตเห็นความทุกข์บนใบหน้าของอวี้หนานเฉิง

"การใช้กลยุทธ์นี้อาจได้ผล อย่างน้อยก็มีความเสี่ยงน้อยกว่าการติดตั้งเครื่องติดตามโดยตรง"

กู้เจ๋อพยักหน้าและทั้งสองก็มองอวี้หนานเฉิงพร้อมกัน

“หากจำเป็น ผมจะให้ข้อมูลติดต่อของผู้อำนวยการฝ่ายเทคนิคของบริษัทกับคุณ คุณสามารถติดต่อเขาได้ตลอดเวลา”

เมื่อเห็นว่ากู้เทียนเอินยอมรับข้อตกลงโดยไม่คัดค้าน อวี้หนานเฉิงไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ยังคงนั่งนิ่งมีสีหน้ามืดมนยิ่งกว่าก้นหม้อซะอีก

“ผมมีเรื่องต้องคุยกับซุนป๋อหยางต่อ พวกคุณคุยกันไปก่อน”

ในเวลาต่อมา กู้เทียนเอินก็สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นของทั้งสองจึงรีบหาเหตุผลออกจากห้องทำงาน เขาถอนหายใจยาวทันทีที่เขาปิดประตู

โจวหลานซึ่งอยู่ข้างประตูฟังเสียงที่มุมกำแพง ตกใจมากจนหน้าเปลี่ยนไปทันที เมื่อเห็นว่าเป็นกู้เทียนเอิน เขาก็สงบลงเล็กน้อยแล้วคว้าแขนเสื้อทันที

“เป็นยังไงบ้าง? ท่าทีของประธานอวี้โอเคไหม? ฉันจะโดนไล่ออกหรือเปล่า?”

เขาดูกังวลมากขึ้น

“ผมว่าคุณไปขอลาออกเองน่าจะดีกว่านะ”

กู้เทียนเอินตบไหล่เขาเล็กน้อยอย่างเห็นใจและเดินออกจากเซิ่งถังกรุปไป

ห้องทำงานตกอยู่ในความเงียบ โดยชายสองคนนั่งอยู่บนโซฟาหันหน้าเข้าหากัน

"ได้ทุกเวลา" อวี้หนานเฉิงตอบอย่างเรียบๆ แต่ดวงตาของเขากลับลึกขึ้น

หลังจากที่รถของกู้เจ๋อขับออกจากเซิ่งถังกรุปไปแล้ว อวี้หนานเฉิงก็เรียกโจวหลานซึ่งอยู่ข้างนอกประตูอย่างกระสับกระส่ายเข้าไปในสำนักงาน เขาเข้ามาอย่างกล้าหาญด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด

“ประธานอวี้ ผมพยายามหยุดเขาแล้วจริงๆ นะครับ แต่คุณก็รู้สถานะของเขาในเมืองจินหลิง ผมรั้งเขาไว้ไม่ได้จริงๆ”

อวี้หนานเฉิงไม่แปลกใจเมื่อได้ยินคำพูดและแสดงความคิดเห็นอย่างชัดเจนของโจวหลาน

“อันดับของนายมันยังไม่พอ”

เขาเงยหน้าขึ้นและเปลี่ยนหัวข้อการพูดคุย

“ความคืบหน้าสิ่งให้ทำเมื่อสองวันก่อนเป็นยังไงบ้าง?”

หลังจากได้ยิน สีหน้าของโจวหลานก็ซีดเผือดลงไปอีก และเขาก็ลังเลอยู่นาน

“หาตัวพบแล้วครับ แต่ว่าท่านประธาน...ทำแบบนี้จะเสี่ยงเกินไปหรือเปล่าครับ? และมันก็ไม่ถูกกฎหมายด้วย ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ความมั่นคงของเซิ่งถังจะถูกทำลายจนหมดเลยนะครับ...”

เมื่ออวี้หนานเฉิงได้ยินคำพูดนั้น แสงเย็น ๆ ก็รวมตัวกันในดวงตาของเขาอย่างรวดเร็ว

“ดูเหมือนนายจะคิดถึงเซิ่งถังมากกว่าฉันซะอีกนะ อยากให้ฉันมอบตำแหน่งนี้ให้นายไหม?”

“เอ่อ...ไม่ ไม่ครับ”

โจวหลานโบกมือซ้ำแล้วซ้ำอีกและขาของเขาก็สั่นเทา

“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะครับ ผมได้จัดเตรียมไว้อย่างดีแล้ว เหลือแค่รอคำสั่งของท่านเท่านั้นครับ”

จากนั้นอวี้หนานเฉิงก็พยักหน้าและโบกมืออย่างแรง

“ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน”

ราวกับว่าโจวหลานได้รับการนิรโทษกรรม เขารีบออกจากสำนักงานและถอนหายใจยาวที่ประตู รู้สึกราวกับว่าคนเองเพิ่งรอดจากความตาย

แต่เขาไม่รู้ว่าในขณะที่ประตูกำลังปิด ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงมืดลงด้วยความเร็วและความมุ่งมั่นในดวงตาของเขาช่างน่ากลัวอย่างยิ่ง

สุดท้ายแล้วเขาไม่ใช่สายเลือดที่บริสุทธิ์ที่สุดของตระกูลอวี้ และเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าเขาควรจะคืนมันให้กับเจ้าของที่แท้จริง