ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 553

หลังจากหวานหว่านตื่นขึ้นมาก็ร้องไห้หาแต่กู้อัน เห็นใครก็หวาดระแวงไปหมด อวี้หนานเฉิงเห็นแบบนี้จึงไม่รอ เขามอบหมายงานให้สองสามประโยคตรงหน้าประตูแล้วเดินจากไป ไม่นานหลังจากที่กู้เทียนเอินรับสายโทรศัพท์ เขาก็ตามไปทันที

กู้เจ๋อรออยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วยคนเดียว หลังจากเข้าสู่ยามค่ำคืนระเบียงทางเดินอันทอดยาวเหน็บหนาวเข้ากระดูก เขากระชับเสื้อโค้ต นั่งปิดเปลือกตาลงครึ่งหนึ่งอยู่บนม้านั่งเหล็กตัวยาว

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ประตูด้านหลังถูกเปิดออก กู้อันเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย หลังจากมองเห็นกู้เจ๋อที่นั่งคุดคู้อยู่จากด้านข้างกลับไม่รู้สึกขำเลยสักนิด

ฝีเท้าหยุดลง ร่างบังแสงของดวงไฟเกิดเป็นเงาขนาดใหญ่เหนือศีรษะเขา ความมืดสลัวทำให้กู้เจ๋อตื่นขึ้นมา ครั้นเงยหน้าขึ้นเห็นกู้อันกำลังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าซับซ้อน

ความรู้สึกซาบซึ้งเวียนไหลอยู่ในแววตา เมื่อสบสายตาอ่อนแรงของชายหนุ่มอย่างกะทันหัน เธอละสายตาไปโดยไม่รู้ตัว ก้มมองเวลาตรงนาฬิกาข้อมือ

“ทำไมคุณยังไม่กลับ?”

“หวานหว่านหลับแล้วเหรอ? เดี๋ยวฉันไปส่ง”

เพื่อเลี่ยงตอบคำถามของเธอ กู้เจ๋อนวดคลึงคิ้วที่เมื่อยล้า พูดเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา เสียงเงียบขรึมของเขาทำให้ดูอ่อนล้าโดยไม่รู้ตัว

เขาลุกขึ้น เดินตรงไปยังบันไดของโรงพยาบาลที่อยู่เบื้องหน้า เสียงฝีเท้าของกู้อันหยุดอยู่ด้านหลัง เธอลังเลอยู่นาน เมื่อค้นหาเสียงของตัวเองพบจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ฉัน ฉันไม่รู้ว่าคุณยังอยู่ที่นี่ รุ่นพี่ซั่วหยวนกำลังรอฉันอยู่ด้านล่าง”

ขณะพูดเธอจับสายกระเป๋าไว้แน่นอย่างลืมตัว นิ้วมือทั้งสิบนิ้วซีดและอ่อนแรง กู้เจ๋อหยุดเดิน หันกลับมาพร้อมกันสีหน้าประหลาดอย่างเห็นได้ชัด

เขายกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาให้แน่ใจอีกครั้ง

“ตอนนี้เหรอ?”

ภายใต้ใบหน้าที่มักอบอุ่นเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เมื่อกู้อันเห็นท่าทางเช่นนั้นจึงรีบโบกมืออธิบาย

“เขาบอกว่าจะพาฉันไปทานข้าวเย็น ค่ำๆ สักหน่อยก็จะไปส่งฉันกลับค่ะ”

“ดี”

เมื่อตระหนักได้ถึงคลื่นอารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นมาใต้ก้นบึ้งหัวใจอย่างไม่ถูกที่ถูกเวลา กู้เจ๋อเก็บสีหน้าอย่างเร็ว หลังจากนั้นพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินออกไปจากตึกโรงพยาบาลด้วยท่าทางสุขุม

กู้อันยืนอยู่ตรงนั้นสักพัก กระทั่งแผ่นหลังของชายหนุ่มหายลับไป เสียงฝีเท้าย้ำเดินตรงโถงทางเดินกลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

สมองมืดมนอยู่ชั่วครู่ รู้สึกร้อนวูบวาบอยู่ภายในใจลึกๆ เธอถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แล้วฝืนจิตวิญญาณลงไปยังชั้นล่าง

ฉินซั่วหยวนยืนหดคออยู่หน้าประตูโรงพยาบาล เนื้อตัวสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ เขายืดคอมองเข้าไปข้างในประตูสักพัก เวลานั้นเองที่เห็นกู้อันเดินออกมาจากไฟต้อนรับสีเหลืองนวล

ความเจ้าเล่ห์ฉายอยู่ภายใต้แววตาสดใส เขาหดตัวเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ย่องเข้ามาอยู่ใต้เงาสลัวของต้นไม้หน้าประตู รอให้หญิงสาวเดินออกมาจากโรงพยาบาล เธอยืนอยู่หน้าประตูแล้วมองไปรอบๆ ชายหนุ่มค่อยๆ ย่องออกมาข้างหน้า แล้วสวมกอดเธอจากด้านหลัง

ได้ยินเพียงเสียงร้องตื่นตกใจสั้นๆ ของเธอ ไม่รอให้เขาได้อิ่มอกอิ่มใจหรืออธิบายอะไร ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่ผุดขึ้นมาภายในใจหายวับไปในวินาทีต่อมา พร้อมกับร่างกายที่ลอยเคว้งขึ้นไปบนอากาศแล้วตกลงมาอย่างแรง

การตอบสนองอย่างฉับพลันทันที เขาถูกกดไหล่กระแทกลงบนพื้น ทันใดนั้นที่รู้สึกว่าอวัยวะภายในเหมือนจะระเบิดออกมา เขากุมหน้าอกอยู่นานเพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“รุ่นพี่ซั่วหยวน?”

เมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มที่นอนกองอยู่บนพื้น กู้อันตกใจเล็กน้อย จากนั้นรีบช่วยพยุงเขาขึ้นมา

ฉินซั่วหยวนตีหน้าอกตัวเองพร้อมกับไอออกมาอยู่หลายรอบ จากนั้นมองไปที่กู้อันด้วยสายตาหวาดกลัวเล็กน้อย

“เธอเคยเรียนทักษะป้องกันตัวด้วยเหรอ?”

กู้อันช่วยปัดเศษฝุ่นตามตัวเขา พลางตอบ “อืม” อย่างไม่ใส่ใจ

“เคยเรียนเทควันโดมาช่วงหนึ่ง”

“ช่วงหนึ่งนี่นานแค่ไหน?”

ฉินซั่วหยวนนึกสงสัย ตอนนี้เขายังรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น

“ห้าปี”

เธอหลบสายตาเขาขณะพูด พลางดิ้นให้หลุดจากพันธนาการที่อยู่บนไหล่

แววตาของฉินซั่วหยวนที่เป็นประกายค่อยๆ หมองลง แต่เพียงไม่นานเขาก็ปรับกลับมาเป็นปกติ พลางยักไหล่แล้วเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ

“เข้าใจได้ ก็แค่ชื่อเรียกนี่เนาะ เธอจะเรียกยังไงก็แล้วแต่เธอเลย”

ไม่คาดคิดว่าฉินซั่วหยวนจะตอบกลับแบบนี้ สิ่งนี้ยิ่งทำให้กู้อันไม่สบายใจมากขึ้น เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเขา ทั้งคู่ต่างคนต่างเงียบ ค้นหาความรู้สึกบางอย่างที่ต้องการจากแววตาของอีกฝ่าย

กู้อันคิดว่า ฉินซั่วหยวนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอและเป็นคนที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบ เขาเป็นบุคคลยอดเยี่ยม ทั้งอบอุ่น ใจดี และมีน้ำใจ ความฉลาดทางอารมณ์ที่สูงกว่าทุกคนในหมู่เพื่อนด้วยกัน เมื่ออยู่ด้วยแล้วรู้สึกเหมือนกับปลาได้น้ำ เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่ควรจะชอบผู้ชายแบบนี้

แววตาเธอค่อยๆ อ่อนโยนลง ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายกอดเขาเอง

“ให้เวลาฉันหน่อยนะ”

เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

ในความมืดมิดที่ทอดยาวไปบนถนนไกล ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตำแหน่งข้างคนขับรถเห็นทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น ความมืดภายในรถปกปิดความรู้สึกภายในแววตาเขาได้อย่างพอเหมาะพอดี น้ำเสียงเย็นชากลับเปลี่ยนคำสั่ง

“กลับคฤหาสน์”

หลี่เยี่ยนสงสัย

“ประธานกู้ครับ คุณไม่ได้บอกว่า——”

“เรื่องย้ายไปคอนโดค่อยว่ากันทีหลัง วันนี้กลับคฤหาสน์ก่อน”

เขาไม่อธิบายอะไรให้มากความ หลังสั่งกำชับก็เอนกายพิงพนักเก้าอี้ จากนั้นหลับตาลง ความเหน็ดเหนื่อยเข้าครอบงำทั่วทั้งร่างกายเขา

ขับรถตรงไปยังคฤหาสน์อย่างราบรื่น เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ กู้เจ๋อขึ้นไปชั้นบนเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย หลังจากนั้นลงมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขกชั้นล่างอย่างผิดปกติ ไม่ได้กลับไปทำงานที่ห้องหนังสือ หรือนอนพักผ่อนที่ชั้นบนเหมือนเช่นเคย