ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 60

เซิ่งอันหรานกลับถึงบ้าน ได้รับการต้อนรับจากเซิ่งเสี่ยวซิงอย่างอบอุ่น

“หม่าม้ากลับมาสักที เมื่อคืนมีความสุขไหม?”

แม้รู้ว่าเซิ่งเสี่ยวซิงเด็กขนาดนี้ไม่รู้เรื่องระหว่างชายหญิง แต่เซิ่งอันหรานก็อดไม่ได้ที่จะเคาะหัวเธอไปหนึ่งที

“มีความสุขอะไร? ใครให้ลูกคะยั้นคะยอคุณพ่อจิ่งซีไปหาหม่าม้าในงานฉลองการหมั้น?”

เซิ่งเสี่ยวซิงลูบหัวด้วยความเจ็บ เม้มปากพูด “ไม่ใช่หนูเป็นคนบอก เป็นพี่จิ่งซี แล้วยังแม่บุญธรรม แม่บุญธรรมบอกว่า ลุงอวี้เป็นฮีโร่ช่วยสาวสวย!”

“ใครไม่อยู่ลูกโทษใครใช่ไหม?”

เซิ่งอันหรานชำเลืองมองเธอ เทน้ำข้างโต๊ะพูดถาม“แม่บุญธรรมลูกยังพูดอะไรอีก?”

“แม่บุญธรรมยังพูด ตอนจบของฮีโร่ช่วยสาวสวยคือ แต่งงานกับอีกฝ่าย”

“พุ” เซิ่งอันหรานพ่นน้ำออกมา กระจายเต็มโต๊ะ ไออยู่2-3 ครั้ง รีบลนลานไปเคาะประตูห้องนอนใหญ่

“เรื่องดีๆ ไม่สอน สอนเรื่องพวกนี้! ถานซูจิ้งโผล่หน้าออกมาเดี๋ยวนี้!”

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ปกติถานซูจิ้งจะนอนสลบไสลอยู่ในบ้าน แต่ว่าเคาะอยู่นานก็ไม่มีคนตอบรับ เธอบิดประตูเปิด ข้างในงกเหมือนบ้านหมา ไม่เจอตัวถานซูจิ้ง

“แม่บุญธรรมออกเดินทางไปทำงานตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว ”

เซิ่งเสี่ยวซิงวิ่งตามก้นมา “แม่บุญธรรมยังบอก หม่าม้าไม่อยู่บ้าน หม่าม้าเชิญลุงอวี้มาที่บ้านได้ตลอดสบาย ท่านไม่ถือสา”

“ใครจะเชิญเขา!”

เซิ่งอันหรานขึ้นเสียงสูง ท่าทางร้อนตัว ปิดหน้าพยายามปิดบังใบหน้าที่แดงของตัวเอง

“พอแล้วๆ หม่าม้าเหนื่อยอยากนอนแล้ว ลูกอย่าก่อกวนหม่าม้าตรงนี้ ไปเล่นที่อื่นไป”

เซิ่งเสี่ยวซิงถูกไล่กลับห้อง กลับปิดปากแอบขำอยู่หน้าประตู

ดูแล้วฮีโร่ช่วยสาวสวยดูจะได้ผลดี! อยากที่คิดยังไงก็ต้องให้แม่บุญธรรมออกหน้า คนเดียวชนะสอง!

ตอนบ่าย เซิ่งอันหรานปวดเมื่อยเอว นอนไม่หลับอยู่บนเตียงพลิกไปพลิกมา พลิกตัวทีก็นึกอยู่ถึงภาพเมื่อคืน หน้าแดงล่ามไปถึงหูคลุมตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่มอยู่นาน เพราะหายใจไม่ออกถึงเปิดผ้าห่มออกมา หลังทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง เธอเริ่มโมโหขึ้น

ถ้าไม่ใช่ถานซูจิ้งบังคับตัวเองให้ไปร่วมงานฉลองการหมั้นนั้น ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว ถ้าไม่ใช่เธอปากมากคะยั้นคะยอให้อวี้หนานเฉิงไปที่งาน ก็ยิ่งไม่เกิดเรื่องแบบนี้

พูดไปพูดมา ผู้ร้ายก็คือยัยนั่นคนเดียว

นึกถึงตรงนี้ จู่ ๆเธอเริ่มได้สติ ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นแผนการของหล่อน

ถานซูจิ้งเครื่องบินดีเลย์ นั่งรอที่ห้องพักในสนามบินอย่างเบื่อหน่าย มือถือเสียงดัง'ติ่ง'มีเสียงข้อความจากวีแชต หลังเห็นคนส่ง ความหงุดหงิดของเธอหายไปในชั่วพริบตา ปลดล็อกหน้าจอช้าๆ ฟังเสียงร้องเรียนจากเซิ่งอันหรานอย่างครื้นเครง

“เธอสารภาพมา บีบให้ฉันไปงานหมั้นแล้วยังบอกอวี้หนานเฉิงเธอวางแผนไว้ก่อนแล้วใช่ไหม?”

เธอกดมือถือ เข้าใกล้ไมโครโฟนพูดว่า

“จะเป็นไปได้ยังไง? แต่เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม? ทำไมเมื่อคืนเธอไม่กลับบ้าน?”

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“เธอลนลานขนาดนี้ ฉันไม่เชื่อว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

อีกฝ่ายเงียบไป ค่อนวันถึงตอบข้อความกลับ

ถึงมีหน้าจอกั้นอยู่ ถานซูจิ้งรู้สึกว่าตัวเองเห็นหน้าสีแดงนั้นของเซิ่งอันหราน น่าเสียดายที่ไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง น่าเสียดายจริงๆ เลย

อีกด้านหนึ่ง เสียงถ่ายทอดสัญญาณแจ้งที่สนามบินบอกว่าเที่ยวบินเธอถึงแล้ว เธอถึงหิ้วกระเป๋าเดินไปช้าๆ ขึ้นเครื่องบินนั่งลงตรงที่ตัวเองอย่างราบรื่น พูดเสียงเบากับมือถือ

“ฉันขึ้นเครื่องแล้ว ไม่คุยเรื่องรายละเอียดกับเธอแล้ว รอฉันกลับมาค่อยแชร์เรื่องตื่นเต้นคืนนั้นให้ฉันแล้วกัน!”

พูดจบเธอก็กดปิดเครื่อง

“คุณคนสวย ไม่ทราบว่าสิ่งของของคุณบนชั้นวางสัมภาระ ผมสามารถเลื่อนไปข้างหน้าหน่อยไหมครับ?”

ในเสียงอึกทึกของเสียงตามบอกเรื่องความปลอดภัย มีเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นเหนือศีรษะ

ถานซูจิ้งยังไม่ทันเงยหน้า

“ไม่ใช่ของฉัน คุยขยับได้ตามสบาย”

“คุณเห็นใครเข้าตาบ้าง? ผมว่าคุณเกลียดสังคมมั้ง เครื่องบินจะขึ้นบินอยู่แล้ว คุณยังทำแอร์โฮสเตสลำบากอยู่นี่ ยังหาว่าผมไร้คุณภาพ ผมว่าคุณภาพของคุณก็สูงขึ้นไม่เท่าไหร่หรอก?”

“คุณ”

ถานซูจิ้งขมวดคิ้ว มองแอร์โฮสเตสอย่างเข้าใจแล้วให้เธอไปก่อน แล้วถึงถลึงตาให้เกาจ้าน พูดว่า

“ฉันไม่อยากจะสนใจคำพูดไร้สาระของคุณ ขอเตือนคุณ ชั่วโมงบินของเครื่องบินแค่4ชั่วโมง พวกเราถือเสียว่าไม่เคยเจอกัน ดังนั้นอย่ามาพูดกับฉัน”

“ผม...”

ถูกทำให้โกรธหลายครั้ง เกาจ้านก็หายโกรธแล้ว กลับสงสัยขึ้นเล็กน้อย

บนตัวของเขามีอะไรที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้หงุดหงิดกันแน่ ทุกครั้งที่เจอกันเหมือนกินดินปืนแบบนั้น

หางตาเขาชำเลืองมองใบอนุญาตทำงานบนโต๊ะข้างมือถานซูจิ้ง จู่ ๆแววตาเปล่งประกายขึ้นเล็กน้อย

“กิจกรรมสื่อวัฒนธรรมแสงสีส้ม”ตัวหนังสือนี้อย่างชัดเจน เธอไปกิจกรรมสื่อวัฒนธรรมแสงสีส้มที่ถงอันเหมือนกัน?

ถ้าเป็นแบบนี้ มีโชคชะตาต่อกันไม่น้อยเลย

เกาจ้านยกมุมปาก แสดงรอยยิ้มมีเลศนัย

วันถัดไปเป็นวันจันทร์

ทิ้งเรื่อง'ไม่คาดฝัน'ทั้งหมดในวันหยุดสุดสัปดาห์ไป เซิ่งอันหรานเริ่มตกแต่งสถานที่งานฉลองครบรอบ 100 ปีไม่หยุดพัก ควบคุมโซนที่กั้นออกมาจากล็อบบี้ตลอดทั้งวัน

“โปสเตอร์บนแผ่นกั้นใช้ไม่ได้ ทำสวยกว่านี้หน่อย อย่าให้ใครรู้สึกได้ว่าทางเรากำลังทำการซ่อมแซมเสียงดังอย่างนั้น พยายามอย่าสร้างความรำคาญให้ลูกค้าที่เข้าพักในโรงแรมตอนนี้”

“ยังมีทางนี้ อย่าเอาของมากองไว้ ของทั้งหมดเอาไปเก็บไว้ที่โกดัง ต้องการใช้ค่อยไปเอาออกมา ไปกลับหลายรอบหน่อยไม่เป็นไร”

ตอนบ่ายกำลังยุ่งอยู่ ไม่ไกลนักก็มีเสียงตะโกนของพนักงานต้อนรับมาทางแผนกต้อนรับ

“ผู้จัดการเซิ่ง มีคุณผู้ชายท่านหนึ่งมาหาคุณที่นี่”

เซิ่งอันหรานกำลังเงยหน้าสั่งคำเงินวางแชนเดอเรีย ได้ยินเสียงก็หันไปมอง เห็นร่างคุ้นเคยหนึ่งยืนอยู่หน้าแผนกต้อนรับ ไม่เจอหลายปีร่างนั้นหลังงอลงเล็กน้อย แก่ตัวลงมากเมื่อเทียบกับภาพในความทรงจำ