ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 8

เซิ่งเสี่ยวซิง ส่ายหัวน้อยๆของเธอและพูดกับเซิ่งอันหรานว่า"หม่าม้า หรือว่าจะหย่ากับป่าป๊าดี"

เซิ่งอันหรานถึงกับขำไม่ออก "ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ？ "

“ก็หนูรู้สึกว่าป่าป๊าก็ดูเหมือนจะไม่ได้ชอบหม่าม้าเหมือนกันนะ”

เซิ่งเสี่ยวซิงทานผักเข้าไปหนึ่งคำและพูดขึ้นอย่างคลุมเครือว่า "ป่าป๊าหม่าม้าของคนอื่นดูหวานกันทั้งวัน ส่วนป่าป๊าของหนูได้เห็นหน้าแค่ปีละสองครั้ง และทุกครั้งที่กลับมา ก็จะพูดคุยกับหม่าม้าแค่ไม่กี่ประโยคแล้วก็จากไป ไม่เห็นว่าเขาจะจูบหรือกอดหม่าม้าเลย และที่สำคัญเขาดูเหมือนจะไม่รักหนูด้วย หนูไม่อยากได้ป่าป๊าคนนี้แล้ว !"

เซิ่งอันหรานรู้สึกไม่สบายใจ

เธอไม่กล้าบอกความจริงกับเด็กน้อย เป็นเพราะเด็กข้างบ้านต่างมีพ่อกันหมด แต่เซิ่งเสี่ยวซิงไม่มี ดังนั้นเธอจึงไปหาคนมาช่วย โดยทุกๆปีจะให้ชายคนนั้นช่วยมาที่บ้านของเธอ เพื่อให้เด็กน้อยรู้ว่าเธอก็มีพ่อเหมือนกับเด็กคนอื่น

โดยเธอไม่คิดว่าเจ้าเด็กน้อยจะฉลาดขนาดนี้ แถมยังคิดจัดการปัญหาแทนเธออีกต่างหาก

จากนั้นไม่นานเซิ่งเสี่ยวซิงก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า "หม่าม้า อย่าคิดว่าการหย่าของหม่าม้ากับป่าป๊าจะทำให้หนูเสียใจนะ หากว่าหม่าม้าต้องเจอหน้าสามีของตัวเองปีล่ะครั้ง และหนูก็ได้เจอหน้าป่าป๊าแค่ครั้งเดียว หม่าม้าไปหาสามีใหม่ไม่ดีกว่าเหรอ ขอแค่ป่าป๊าคนใหม่รักหนู หนูก็สามารถยอมรับพี่น้องคนอื่นๆ ได้!”

“เด็กโง่” คำพูดตัดพ้อของเด็กน้อยทำให้เซิ่งอันหรานตาแดงเล็กน้อย “หม่าม้าไม่ต้องการสามีใหม่อะไรหรอกจ๊ะ หม่าม้าแค่ต้องการดูแลลูกให้ดีๆ”

“แต่ว่าหนูอยากได้พี่ชายนี่นา” เซิ่งเสี่ยวซิงยิ้มหวาน “หนูอยากให้ป่าป๊ากับหม่าม้าเอาใจหนู อยากให้พี่ชายจะปฏิบัติกับหนูเหมือนเจ้าหญิง!”

เซิ่งอันหรานลูบไปที่ศีรษะเล็กๆของเซิ่งเสี่ยวซิงโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เธอนึกถึงลูกชายคนโตที่ถูกพ่อบ้านอุ้มเอาไป เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เขาสบายดีหรือเปล่า

หากเป็นไปได้ เธอหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้พบลูกชายของตัวเองและได้กอดเขา

เซิ่งเสี่ยวซิงแอบมองลักษณะท่าทางอันดูน่าเศร้าของเซิ่งอันหราน พร้อมทั้งแอบปฏิญาณอยู่ในใจ

เธอจะต้องหาพ่อใหม่ที่ทั้งอ่อนโยนและหล่อเหล่าให้กับแม่ พ่อที่ทำให้แม่มีความสุขในทุกๆวัน!

ในคืนนี้ เซิ่งอันหรานได้รับอีเมลจากแผนกบุคคลของโรงแรมเซิ่งถัง ข้อความแจ้งว่าให้เธอไปทำงานที่โรงแรมเซิ่งถังในวันจันทร์หน้า ในขณะที่เธอกำลังเก็บข้าวของ เธอก็เหลือบไปเห็นเจ้าตัวน้อยกำลังเล่นแท็บเล็ตอยู่ เซิ่งอันหรานอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดู

“ลูกรัก หนูกำลังเล่นอะไรอยู่”

เซิ่งเสี่ยวซิงซ่อนแท็บเล็ตไว้ในอ้อมแขนของเธออย่างรวดเร็ว "ไม่อนุญาตให้หม่าม้าดู หม่าม้าขยับออกไป!"

“อันหราน ?”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้เซิ่งอันหรานถึงกับชะงักตัวแข็งทื่อ มือของเธอค่อยๆกำแน่นเข้ากับเคาน์เตอร์ของแผนกต้อนรับ มันคงจะไม่เป็นเรื่องบังเอิญเกินไปหรอกนะ? ?

เซิ่งอันหรานหันไปมองชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งที่ยื่นอยู่ทางด้านหน้าของเธอ

ผู้ชายคนนั้นหล่อเหลาและดูสง่างาม และเมื่อเขาเห็นเธอหันกลับมา ดวงตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

หญิงสาวจับแขนของชายคนนั้นไว้แน่น ทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมาก

ห้าปีผ่านมา เธอไม่คิดว่าจะได้พบกับแฟนเก่าของเธออีกครั้ง จะบอกว่าไม่รู้สึกเสียใจเลยก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เซิ่งอันหรานรู้สึกเจ็บปวดและทรมานใจเป็นอย่างมาก เธอกำหมัดแน่นเพื่อพยายามที่จะระงับอารมณ์และความรู้สึกเหล่านั้นไว้ พร้อมทั้งพยายามฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ”

เฉียวเจ๋อมองไปที่เซิ่งอันหรานด้วยแววตาอันซับซ้อน เขาขยับริมฝีปากเพื่อพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่พูดอะไรออกมา