ปล่อยใจให้รักเธอ(จบ) นิยาย บท 10

 ตอนที่ 10 สะกัดดาวรุ่ง

 เธอพูดภาษาซวาลาได้งั้นเหรอ? 

ถ้าก่อนหน้านี้เธอยังไม่แน่ใจว่ารินลดาใช้หญิงสาวในคืนนั้นหรือเปล่า ตอนนี้เธอก็มั่นใจได้แล้ว!

"คุณเดือนคะ?” ลูกน้องไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงหยุดกะทันหันและเตือนว่า “การประชุมกำลังจะเริ่มแล้วนะคะ”

ดวงเดือนยื่นเอกสารให้ลูกน้องของเธอ “เธอเอาเอกสารไปส่งให้ท่านประธานก่อน อีกเดี๋ยวฉันจะตามไป”

“งั้นพรุ่งนี้คุณมาทำงานได้เลย” มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ภาษาซวาลา แม้ว่ารินลดาจะไม่มีประสบการณ์การทำงาน อะไรเลย แต่คุณสมบัติเพียงข้อเดียวก็พอแล้ว เธอรู้จักภาษาซวาลา

รินลดาลุกขึ้นจากเก้าอี้และโค้งไปข้างหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณมากนะคะ”

เธอเดินออกจากห้องสัมภาษณ์อย่างมีความสุข ทันทีที่เธอออกไป ดวงเดือนก็เดินเข้าไปในห้องสัมภาษณ์นั้นทันที

“ผู้หญิงคนนั้นที่คุณเพิ่งสัมภาษณ์ไป มีคุณสมบัติไม่ตรงตามข้อกำหนดของบริษัท เราจึงไม่สามารถรับเธอเข้าทำงานได้”

“ถึงเธอจะไม่มีประสบการณ์การทำงาน แต่เธอก็รู้-”

“ไม่เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม” ดวงเดือนตะคอก

เธอเป็นเลขาและแฟนสาวของท่านระธาน ในอนาคตเธออาจได้แต่งงานเข้าไปเป็นหนึ่งในคนของครอบครัว วิสุทธิภักดิ์ก็ได้ ใครล่ะจะกล้าขัดคำสั่งเธอ

แม้วจะรู้สึกเสียดาย แต่เขาก็ต้องเชื่อฟัง "ครับผม"

รินลดาออกจากอาคารด้วยความยินดี เธอรู้สึกว่าเธอเริ่มเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์บ้างแล้ว 

ชีวิตของเธอเริ่มมีความหวังแล้ว

เธอเรียกแท็กซี่ไปบ้านโชคอนันต์ 

ไม่นานนัก รถก็มาจอดที่หน้าบ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์โชคอนันต์ก็คงไม่ผิด เธอจ่ายเงินและลงจากรถแท็กซี่

เธอเดินเข้าไปในด้วยย่างก้าวที่เบาและมั่นคง

ในห้องนั่งเล่น มนฤดีสวมชุดนอนผ้าไหมและนั่งเล่นอยู่บนโซฟาอย่างสง่างาม

เมื่อเห็นรินลดาเธอเลิกคิ้วเรียวสวยของเธอขึ้นเล็กน้อย “โอ้ นี่ใช่ไหม รินลดา?”

รินลดาจ้องมองไปที่กำไลหยกที่มนฤดีสวมอยู่

เธอเคยเห็นมันในกล่องเครื่องประดับของแม่ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก และแม่ของเธอบอกว่ามันเป็นของคุณยายของเธอ 

แต่ตอนนี้มันตกไปอยู่บนข้อมือของมนฤดีแล้ว

รินลดาพยายามระงับอารมณ์โกรธ “ฉันมาหาคุณจตุเทพ”

มนฤดีกรีดนิ้วที่ทาสีเล็บไว้อย่างสวยงามและพูดต่อโดยไม่เงยหน้า “แต่งงานกับผู้ชายง่อยเปลี้ยเสียขา ชีวิตมันก็คงจะทุกข์ทรมานหน่อยล่ะจริงไหม?”

“อืม คุณไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก” รินลดาพูดเบา ๆ และถามอีกครั้งว่า “คุณจตุเทพอยู่ไหม”

“ถ้าแกต้องการสมบัติของแม่แกล่ะก็ บอกไอ้ธีให้มันยกสิทธิ์ในการพัฒนาที่ดินในอ่าวรีพัลส์ให้กับฉัน แล้วฉันจะคืนของนั้นให้แก” หลังจากที่พูดเสร็จ จตุเทพก็เดินผ่านเธอเข้าบ้านไป เขาหยุดห่างจากรินลดาเพียงไม่กี่ก้าว “ที่ดินผืนนั้นสำคัญมากสำหรับฉัน ถ้าแกเกลี้ยกล่อมไอ้ธีสำเร็จ ฉันจะคืนทุกอย่างของแม่แกให้ รวมทั้งเปียโนหลังนั้นที่แม่แกเขาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดด้วย”

รินลดาไม่เคยคิดเลยว่าจตุเทพจะเลวได้ถึงเพียงนี้!

เขาไม่มีความน่าเชื่อถือหลงเหลืออยู่อีกแล้ว รินลดาจะไม่เชื่อเขาอีกต่อไป

ถ้าเธอต้องการได้ของพวกนั้นกลับคืนมา เธอจะต้องใช้วิธีอื่น

รินลดาหรี่ตาลง ที่ดินที่เขาต้องการอยู่ในมือของธีรสิทธิ์...

ถ้าเธอจะจี้จุดอ่อนของจตุเทพ เธอคงต้องทุ่มทุนอีกหน่อยกับ 'สามีที่เพิ่งแต่งงานใหม่'

เธอควรจะเริ่มต้นตรงไหนดี?

แม้ว่าทั้งคู่จะเป็นสามีและภรรยากัน แต่พวกเขาก็ไม่ต่างอะไรจากคนแปลกหน้า

เมื่อกลับถึงบ้าน รินลดาก็ยังคงคิดไม่ออก ระหว่างนี้เธอได้รับโทรศัพท์จากบริษัทว่าใบสมัครของเธอไม่ผ่าน

“แต่คุณบอกให้ฉันเริ่มทำงานวันพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอคะ?” รินลดากล่าวอย่างตกใจ

“ขอโทษด้วยครับ เราไม่สามารถจ้างคุณได้เพราะคุณสมบัติของคุณไม่ตรงตามข้อกำหนดของเรา” พูดจบก็วางสายไป

รินลดาจ้องมองโทรศัพท์อย่างนิ้งอึ้ง เธอมีอาการมึนอย่างนั้นไปตลอดอีกครึ่งวัน