POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 10

ตอนนี้ฉันนั่งรอเขาที่มีเรื่องจะคุย เขาก็ยังไม่พูดเอาแต่นั่งจิบเค้กมานานล่ะ ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดูว่าตอนนี้มันได้เวลาเลิกงานแล้ว

"มึงจะนั่งจิบอีกนานไหม!!??" ฉันพูดขึ้นหลังจากที่นั่งมองนายคาเรน ทานเค้กไม่เสร็จซักที ฉันนั่งกอดอกมองเขา

"ทำไมครับ!!" ผมที่นั่งทานเค้กอยู่ ต้องเงยหน้าขึ้นมองส้มหวานอย่างสงสัย ทำไมเธอถึงมองผมแบบนั้นว่ะ

"กูจะปิดร้านแล้ว แดกตั้งนานไม่หมดซักที!!" ฉันจึงบอกนายคาเรน และลุกขึ้นจะไปช่วยพวกน้องๆเก็บร้าน

"รอแปบนะครับ ผมทานอยู่" ผมที่นั่งทานอยู่ ต้องยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็เห็นว่า ใกล้เวลาปิดร้านแล้ว

"เอาไปแดกที่บ้านเลยไหม!!??" ฉันหันไปบอกเขาและกำลังจะหยิบจานเค้กเขา ไปให้ไอ้ไมโลใส่กล่องให้

เพียะ!!!

"ไม่ครับผมจะทานนี้!!" ผมรีบตีมือส้มหวานทันที ที่เธอจะเอือมมือมาหยิบจานเค้กของผม ไม่ได้นะ ผมยังทานไม่เสร็จ

"เจ้!! ผมกลับบ้านก่อนนะครับ สวัสดีครับ" ฉันที่ยืนจ้องเขม่งนายคาเรน และเอามือมาลูบหลังมือที่นายนั้นมันตี

ไม่นานพวกน้องๆก็เดินเข้ามาบอกลา และพากันเดินออกจากร้านไปจึงหมด เหลือแต่พวกพี่ๆเท่านั้น

ฉันหันไปพยักหน้าให้พอน้องมัน และหันมาสนใจคนหน้ามึนที่นั่งแดกเค้กไม่เสร็จซักที ฉันจึงเดินกลับไปนั่งลงที่เดิม

"กูกลับก่อนล่ะ!!" ไอ้ไมไลเดินออกมาจากครัวและเดินมาหาฉัน และมันก็บอกลาก่อนจะเดินออกจากร้าน

"จะกลับก็ปิดไฟปิดร้านด้วย!!" ตามด้วยเสียงไอ้นานาที่เดินตามหลังไอ้ไมโลมา ฉันก็พยักหน้าและมันก็เดินออกจากร้านไป

"เจอกันตอนเช้า" ไม่นานไอ้หลินก็เดินออกมาและหันมาบอกลาฉัน และมันก็เดินออกไปร้าน

"ไปก่อนนะอีเถื่อน หญิงแม่โทรตาม ลาแล้วค่ะพี่คาเรน" อีรีซี่ที่เดินคุยโทรศัพท์มาทางฉัน ก่อนมันจะวางสาย

และหันมาบอกลาฉันกับนายคาเรนเสร็จ นางก็เดินออกไปจากร้านแบบเร่งรีบ

"เหลือมึงกับกูล่ะ!!" ตอนนี้ทั้งร้านไม่เหลือใครล่ะ นอกจากฉันที่ต้องนั่งเฝ้าเขา แดกเค้กให้เสร็จ

"ครับ" ผมที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ก็เงยหน้าขึ้น  และหันไปมองรอบร้านก็ไม่มีใครอยู่แล้ว

"ให้กูช่วยแดกไหม!!??" ฉันที่นั่งมองเขาแดกมานานเลย ถามนายคาเรนขึ้นและเอือมมือไปแย่งช้อนจากมือเขามาถือไว้

"ไม่เป็นไรครับ" ผมรีบตอบปฏิเสธและแย่งช้อนขากมือส้มหวานกลับมา และนั่งทานไปเรื่อยๆ

ที่ผมไม่รีบเพราะผม อยากมีเวลาอยู่กับเธอให้ได้นานที่สุด อยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอด

"ถามจริง!! มึงอายุมากกว่ากูแต่ทำไมพูดครับว่ะ" ฉันถามนายคาเรนอย่างสงสัย ที่ทำไมเขาต้องพูดครับ พูดเราะด้วย

ในเมื่อเขาก็อายุมากกว่าฉันและทำต้องสุภาพด้วย หรือกูมันเถื่อนอย่างที่อีรีซี่มันบอกว่ะ

"ไม่ชอบหรอ!!??" ผมวางช้อนและจะหยิบเแก้วน้ำขึ้นดื่ม แต่มันก็หมดไปล่ะ ผมเลยวางแก้วไว้ที่เดิม

"เฉยๆ!! ตกลงนายมีอะไร" ฉันที่เห็นว่าเขาหยิบแก้วน้ำและวางลงที่เดิม ฉันจึงลุกขึ้นไปที่เคาน์เตอร์

และหยิบขวดน้ำเปล่าออกมาจากตู้เย็น และเดินกลับไปที่โต๊ะเขาเหมือนเดิม

"ถ้าเธอรู้ว่า ผมอายุมากทำไมไม่เรียกพี่!!??" ผมวางขวดน้ำจากมือส้มหวาน และหันไปถามเธออย่างสงสัย

ในเมื่อเธอรู้ว่าผมอายุมากกว่าแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ยอมเรียกผมว่าพี่เลยซักครั้ง ตั้งแต่เราเจอกัน

"ไม่จำเป็น!! เข้าเรื่องของนายเถอะ" ฉันก็ตอบอย่างไม่สนใจ และเดินไปนั่งลงเก้าอี้ตรงหน้าเขา และหันไปถามเขาซ้ำ

"อยากทำงาน" ผมยกน้ำขึ้นดื่มและวางขวดน้ำลงบนโต๊ะ และหันไปบอกเหตุผลและถึงความต้องการที่จะคุยกับเธอ

"แล้วไง!! ก็ไม่สมัครงานซิ่ มาบอกฉันทำไม!!??" ฉันที่ฟังนายคาเรนพูด ตกลงเขาต้องการอะไรว่ะ สมัครงานทำไมต้องมาบอกฉันด้วย

"ไม่ใช่!!" ผมรีบตอบปฏิเสธทันที หรือกูพูดไม่เคลียร์​ ผมจึงรีบบอกส้มหวานใหม่

"!!??"

"อยากทำทีนี้ รับผมเข้าทำงานด้วยนะครับ!!"

"มึงคิดอย่างไรถึงอยากมาทำร้านกู และเค้กมึงจะแดกไหม กูจะได้เก็บจาน" ฉันตกใจมากที่เขาจะมาขอทำงานที่ร้านของเธอ

ฉันกอดอกนั่งมองนายคาเรนก่อนจะถามเขาเรื่องจานขนมเค้กที่เขานั่งทานอยู่ ทานไม่หมดซักที

"ไม่ล่ะครับ ตกลงรับผมเข้าทำงานนะครับ" ผมตอบและขอร้องอ้อนวอนขอทำงานจากเธอ เพราะผมมีแผน หึหึ

"จะทำอะไร!!" ฉันถามนายคาเรนที่มาขอทำงาน ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากมาทำงานกับเธอ

"เด็กเสิร์ฟก็ได้" ผมจึงบอกเธอไป จริงอยากเป็นคนช่วยเรื่องบัญชีรายรับรายจ่ายของร้านให้ แต่เธอคงไม่ยอม

"ทำไมถึงอยากเป็นเด็กเสิร์ฟ หน้าตามึงมันไม่เหมาะกับพวกเด็กเสิร์ฟว่ะ" ฉันบอกนายคาเรน เพราะมันจริงเขามันไท่เหมาะกับงานเสิร์ฟเลย

"ไปชั้นไหน??" ฉันที่เดินกดปุ่มชั้นที่ต้องการจะขึ้น จึงหันไปถามนายคาเรนที่เดินตามเข้ามาด้วย

เงียบๆฉันจึงเลิกสนใจเขาและยืนรอจนกว่าประตูลิฟท์จะเปิด ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินออกมา

ฉันเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองและหยิบคีย์การ์ดออกมาแตะและเปิดประตูเข้าไปข้างใน จังหวะที่ฉันกำลังจะปิดประตูห้อง

"ตามมาทำไม!!??" ฉันที่กำลังจะปิดประตูห้องก็ต้องชะงักเพราะเท้าของนายคาเรนมากั้นประตูไม่ให้มันปิด

"ขอนอนด้วย" ผมที่เดินตามหลังส้มหวานที่ถึงที่ห้อง พอเห็นว่าเธอกำลังจะเปิดประตูผมจึงเอาเท้าไปกั้นประตู

"ไม่!! กลับห้องมึงไปได้แล้ว" ฉันพยายามเขี่ยเท้าของเขาให้ออกจากประตูและผลักเขาออกไป แต่มันไม่ใช่เรื่องเลยที่จะให้เขาออกไป

"ไม่ครับ!! ผมจะนอนที่นี้" ผมก็พยายามยื้อตัวและดันตัวเองให้มันเข้าไปอยู่ให้ห้องของส้มหวาน ถึงเธอจะผลักจะดันผมก็ไม่ยอมหรอครับ

"มึงไม่เข้าใจที่กูพูดหรือไงว่ะ" ฉันที่ตอนนี้เริ่มเหนื่อยกับการดันเขาออกไปจากประตูห้อง

"เข้าใจไงครับ"

"แต่จะนอนที่นี่"

"กูไหว้ล่ะ!! กูอยากพักผ่อน" ฉันบอกอย่างอ้อนวอนและเริ่มเหนื่อยจากการทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟมาทั้งวัน

"เธอก็เปิดประตูให้ผมเข้าไปซิ่ครับ" ผมที่เห็นเธอทำหน้าจงอย่างจะนอนมาก ผมก็เลยบอกให้เธอหยุดต่อต้านและยอมผม

"กูต้องยอมมึงใช่ไหม!!??" ฉันบอกเขาอย่างยอมแพ้ ถ้าเรายังยืนทะเลาะกันแบบนี้ ฉันคงไม่ได้นอนกันพอดี

"ใช่ครับ!!" ผมบอกและยิ้มหวานให้เธอ ที่ตอนนี้ส้มหวานถอยหลังออกจากประตูเพราะเธอยอมให้ผมเข้ามาในห้อง

"นี้มันเป็นวันบ้าอะไรของกูว่ะ!!" ฉันถอยหลังออกมาและเดินตรงไปที่ห้องนอนตัวเองเพื่อพักผ่อนมากเลย

"วันจันทร์ไงครับ!!" ผมที่เดินตามส้มหวานเข้ามาในห้องและได้ยินเสียงบ่นพึมพำของคนตรงหน้า

ผมจึงเดินเข้าไปหาเธอและก้มลงกระซิบบอกข้างหูของเธอ จึงเธอตกใจและหันมามองตาขวางเลยครับ น่ารักจัง หึหึ

"โอ้ยยย!!! กูอยากจะบ้าตาย"

-----------------------​-----------​-----------​

​.....อีพี่มันคนมึน มึนจนอีน้องมันต้องยอม.....