POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 11

​"โอ้ยยย!!! กูอยากจะบ้าตาย"

​ฉันไม่สนใจเขาจึงเดินเข้าห้องนอนทันที เธอวางกระเป๋าและหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่สนใจเสียงเคาะประตูที่ดังอยู่

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

มันดังตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาในห้องนอนและเข้าห้องน้ำอาบน้ำ พอออกมาเสียงเคาะประตูห้องจากคนข้างนอกมันดังไม่หยุด

"เธอ!!! เปิดประตูหน่อย??"

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

พอฉันทำเป็นไม่สนใจมันก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ โอ้ยยย!! กูจะนอน หนวกหูเว้ยย ฉันที่ล้มตัวลงนอนบนเตียงก็ต้องดีดตัวขึ้นอย่างหัวเสีย

แกร๊ก!!

"มีอะไร!!" ฉันตัดสินใจเดินลงจากเตียงและเดินไปเปิดประตูห้องนอนอย่างหงุดหงิด กูคิดถูกหรือคิดผิดว่ะ ที่ให้เขาเข้ามา

"ขอนอนด้วยดิ่"

ปัง!!

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

พอเขาพูดเสร็จฉันก็ปิดประตูห้องใส่หน้าเขาทันที และเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกรอบ เธอเดินตรงไปที่เตียงและล้มตัวลงนอนใหม่

"ส้มหวาน!! ผมนอนแล้วปวดหลัง ขอนอนด้วยครับ!!"

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

"นอนไม่ได้ ก็กลับห้องมึงไป กูจะนอน!!!" ฉันตะโกนออกไปเสียงดังอย่างเหลืออดที่เขาเอาแต่เคาะประตูไม่หยุด

โอ้ยยยย ใครก็ได้เอามันออกไปจากห้องกูที กูจะบ้าตายอยู่แล้ววว!!!!

ผมที่ยืนเคาะประตูห้องนอนของส้มหวาน อย่างไม่หยุดจนเธอยอมเปิดประตูห้องนอนออกมาอีกรอบ

"นายคาเรนถ้ามึงยังไม่หยุดเคาะก็เชิญเสด็จออกไปจากห้องกู"

"ผมนอนตรงโซฟาไม่ได้มันปวดหลัง" ผมหาข้ออ้างเพื่ออยากเข้าไปนอนในห้องกับส้มหวาน

ในเมื่อเข้าห้องเธอมาได้ก็ต้องเข้าห้องนอนของเธอให้ได้เหมือนกัน

"ทำไม??"

"ขาผมยาวกว่าโซฟาห้องเธอ" ผมอธิบายให้ส้มหวานฟัง เธอก็ยืนฟังผมพูดและหันไปมองโซฟาห้องก่อนจะหันกลับเข้าห้องนอนไป

"นั้นรอแปบ"

"อะไรครับ??" ไม่นานเธอก็ออกมาใหม่พร้อม หมอน ผ้าห่ม และฟูกนอนพื้นญี่ปุ่น​ส่งมาให้ผมถือ ผมก็รับมาแบบงง

"หมอน ผ้าห่ม ฟูกนอนพื้นญี่ปุ่น​"

"เอามาทำไมครับ??" ผมถามส้มหวานอย่างสงสัยที่เธอขนของพวกนี้มาให้ผม

"ถ้านอนโซฟาไม่ได้มึงก็นอนที่พื้นไป ฝันดี"

ปัง!!

ส้มหวานเธอพูดเสร็จก็เปิดประตูห้องนอนทันที ผมได้แต่ยืนมองบานประตูและยกยิ้มก่อนจะปูฟูกนอนตรงหน้าห้องนอนเธอทันที

"ถึงจะไม่ได้นอนในห้องแต่อย่างน้อยก็ได้ฝันดี หึหึ"

07:00 น.

ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาลุกขึ้นนั่งบนเตียงและบิดขี้เกียจก่อนจะก้าวลงจากเตียงเพื่อเตรียมตัวไปเปิดร้าน ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำ

เพื่ออาบน้ำไม่นานก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมาตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าและแต่งตัวให้เรียบร้อย เธอตรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้อง

ฉันเปิดประตูห้องนอนออกมาจังหวะที่ก้าวขาออกมาและเหยียบลงไป ก็ต้องตกใจเรียกร้องของคนที่ถูกเหยียบ

"โอ้ยยยยย!!"

"เฮ้ย!! ทำไมมานอนตรงนี้ว่ะ!!" ฉันตกใจจึงรีบยกเท้าออกและก้มลงมองดูก็เห็นนายคาเรนโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม

"อรุณสวัสดิ์ครับ ส้มหวาน"

"เออ!! ทำไมมึงมานอนตรงนี้!??" ฉันก้าวถอยหลังออกมานิดหน่อยและนายคาเรนก็หันมากล่าวทักทายตอนเช้าและลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ

"ก็เธอให้ผมนอนตรงพื้นไม่ใช่หรอครับ!!"

"ใช่ แต่ไม่ได้ให้มึงมานอนขวางประตูแบบนี้" ฉันบอกเขาและท้าวสะเอวก้มลงมองนายคาเรนที่ยืนเถียง

"ที่หลังเธอก็ต้องบอกสิ่ว่าจะให้นอนตรงไหน!!??"

"คือกูผิดใช่ไหม!!??" ฉันชี้เข้าตัวเองที่เขาหาว่าฉันไม่ยอมบอกเขาให้รายละเอียด คือกูผิดใช่ไหมที่พูดแล้วมึงไม่เข้าใจ

"ใช่ครับ นี้ครับฟูกนอน หมอน ผ้าห่ม"

"กลับห้องมึงไปอาบน้ำและมาที่ร้านด้วย" ฉันรับฟูกที่นอน หมอนและผ้าห่มจากมือของเขาและบอกให้เขากลับห้องไปได้แล้ว

"ได้ครับ แล้วเจอกันที่ร้านนะครับ!!"

พอผมบอกส้มหวานเสร็จก็เดินออกมาจากห้องของเธอ ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดขึ้นชั้นบนสุด

ผมยืนรอลิฟท์ขึ้นไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินออกมาจาลิฟท์ตรงไปที่ห้องของตัวเอง เขาเปิดประตูห้องและเดินเข้าไปใน

ผมเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองและเดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ไม่นานผมก็อาบน้ำเสร็จ

ผมเดินออกมาด้วยผ้าขนหนูพันเอวตรงมาที่ตู้เสื้อผ้ารีบจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่นานผมก็แต่งตัวเสร็จด้วยเสื้อผ้าสบายๆ

ผมเดินออกมาจากห้องของตัวเองและตรงไปที่ลิฟท์ กดปุ่มเรียกไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินเข้าข้างในและกดลิฟท์ลงมาข้างล่าง

ผมยืนรอจึงประตูลิฟท์เปิดออกผมจึงเดินออกไปผมเดินออกมาหน้าคอนโดและเดินตรงไปที่ร้านของส้มหวานที่ตอนนี้มีพวกเด็กเสิร์ฟเดินเข้าร้านกัน

​ร้าน SweetMony Coffee Shop​

​

"สวัสดีครับเจ้!!"

"สวัสดีครับพี่ส้มหวาน"

"สวัสดีค่ะพวกพี่"

"สวัสดีครับ"

13:00 น.

กริ้ง!! กริ้ง!!

"ร้านSweetMony Coffee Shop​ ยินดีต้อนรับค่ะ/ครับ"

พอฉันและอีรีซี่พากันไปซื้อของเข้าร้านเพราะพรุ่งนี้เป็นวันสิ้นเดือนเราจะจัดบุฟเฟ่ต์​เค้กให้กับลูกค้า

"อ้าว!! เจ้กลับมาแล้วหรอ"

"อื้ม เอาไปไว้ให้ครัว" ฉันหันไปมองไอ้เป้และส่งถุงวัตถุดับไปให้น้องมันถือก่อนจะบอกให้เอาไปเก็บ

"อุ้ย!! ร้านมึงรับพนักงานมาใหม่หรอย่ะ" อีรีซี่ที่เดินตามหลังฉันเข้ามาในร้านก็หันไปมองรอบร้านและเดินเข้ามาสะกิดแขนฉัน

"อื้ม" ฉันหันมาตอบอีรีซี่ที่มันชี้ไปทางนายคาเรนที่ยืนรับออเดอร์อยู่ที่โต๊ะ เธอไม่สนใจเดินมาที่โต๊ะอีกมุมของร้านเพื่อทำงาน

"ใครว่ะ?? โคตรหล่อเลยว่ะแถมหน้าคุ้นๆด้วย!!??" อีรี่ซี่ที่ยืนมองนายคาเรนอย่างพิจารนาสงสัย

"นายคาเรน" ฉันก็บอกมันจะได้เลิกทำหน้าทำตาสงสัยแบบนั้นซะที

"อืม พี่คาเรน....ห๊ะ!!!"

"ตามนั้นเลย"

"ไอ้ส้มหวาน!!" เสียงไอ้หลินดังขึ้นทำให้ฉันที่คุยอยู่กับอีรีซี่ต้องหันกลับไปมอง ก็เห็นมาเดินตรงมาหาพวกฉันที่นั่งอยู่

"มีอะไร??" ฉันถามไอ้หลินมันสงสัย ก่อนจะหันไปมองที่เคาน์เตอร์ที่มีน้องเปียโนและน้องส้มยืนรับออเดอร์อยู่

"มึงเป็นคนรับนายนั้นเข้าทำงานหรอว่ะ!!??" ไอ้หลินเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้างๆอีรีซี่ก่อนจะหันมาถามฉันเรื่องที่รับนายคาเรนนั้น

"ใช่ ทำไม??" ฉันก็ตอบมันตามความจริง มีเรื่องอะไรตอนฉันไม่อยู่นายนั้นคงไม่ได้ทำร้านฉันเสียหายนะ

"ถ้ามึงจะรับใครเข้ามา กรุณาดูหน่อยอย่างเอาคนบ้ามาทำงานนะเว้ย!!"

"อีหลิน อีชะนีปากเสียแกว่าอะไรพี่คาเรนผัวฉันค่ะ!!" อีรีซี่พูดแยงขึ้นมาอย่างโมโหที่ไอ้หลินมันไปว่านายคาเรนผัวมโนของมัน

"ผัวมึง!!??"

"เออผัวกูเอง ทำไม!!??"

"อย่าไปเชื่อมัน อีนี่มันมโน!??" ฉันที่เห็นว่าไอ้หลินทำหน้าทำตาว่าเชื่อในสิ่งที่อีรีซี่มันพูดจะรีบบอกมัน

"กริ๊ดดด อีชะนีเถื่อน"

"โธ่!! กูก็นึกว่าเรื่องจริง อีกระเทยขี้มโน"

"นายนั้นมันทำอะไร!??" ฉันรีบพูดเข้าเรื่องก่อนที่ไอ้หลินและอีรีซี่มันจะทะเลาะกันยาวจนฉันไม่รู้เรื่องกันพอดี

"นายนั้นนอกจากมันจะบ้าแล้ว เรื่องทำงานก็มีผิดพลาดอยู่ กูบอกมันว่าของโต๊ะ 8 มันไปส่งโต๊ะ 5 กูบอกว่าโต๊ะ 5 มันก็ไปส่งโต๊ะ 9"

"คนเรามันก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง" เสียงอีรีซี่พูดขึ้นที่ไอ้หลินมันพูดว่าผัวมโนของมัน

"ไม่ต้องไปเข้าข้างมันก็ได้ อีกระเทย!!"

"พอๆ เดี๋ยวกูจัดการเอง"

"เออ!! จัดการด้วย ถึงมันจะหล่อมากแต่โง่และมึนอีกไม่ไหวว่ะ!!??"

"อีชะนี!!"

"เออ!! ไปๆแยกย้าย!!" เธอรีบบอกและให้ไอ้หลินไปทำงานได้แล้ว ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาก่อนจะหันไปมองนายคาเรน

ที่ตอนนี้มีไอ้เป้ตามประกบและคอยบอกคอยสอนงานอยู่ข้างๆ นี้กูเอาคนบ้ามาทำงานอย่างที่ไอ้หลินมันบอกรึป่าวว่ะ เคลียด!!!

------------------------------------------

...อีพี่เขาให้มาทำงานไม่ใช่ให้มาถามอะไรไร้สาระ...