ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 198

เธอไม่คิดว่าคนที่มาจากชนบทอย่างมู่ซย่าจะเล่นหมากรุกสากลได้ หรือไม่ก็คงรู้แค่พื้นฐาน

แต่ความจริงจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ?

อีกสองนาทีการแข่งขันจะเริ่มขึ้น

จ้าวไจซิงเห็นผู้คนมากมายมองมาที่เธอ

เพื่อแสดงความใจกว้างและความสามารถในการเล่นหมากรุกได้ของตัวเองให้ชัดเจน เธอจึงกล่าวด้วยท่าทางที่ไม่เต็มใจ “ฉันบอกกฎพื้นฐานให้เธอดีกว่า หมากรุกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบแล้ว ไม่ต้องสอนเธอว่าวางยังไงหรอกนะ ฉันเป็นสีดำ เธอเป็นสีขาว ฉันเดินในช่องสีดำ เธอเดินในช่องสีขาว ตามกฏแล้วสีขาวต้องเดินก่อน ถ้าเธออยากยอมแพ้ ก็แค่ล้มตัวคิงของเธอลงก็พอแล้ว”

จ้าวไจซิงพร่ามกฏพื้นฐานให้มู่ซย่าฟังเหมือนกับตัวเองเป็นนักเล่นหมากรุกที่เก่งกาจด้วยท่าทางสงบ

มู่ซย่าไม่ขัดจังหวะจ้าวไจซิงและนั่งฟังเธอพูดอย่างสงบ

ในสายตาของคนที่มองมาคงคิดว่ามู่ซย่ากำลังตั้งใจเรียนรู้อย่างหนัก

ในที่สุด การแข่งขันก็เริ่มขึ้น

จ้าวไจซิงทำท่า ‘เชิญ’ อย่างมีมารยาท

มู่ซย่ายกมุมปากขึ้นพร้อมกับเดินหมากก้าวแรก

จ้าวไจซิงไม่คิดอะไรมาก เธอรีบเดินหมากตัวแรกและกินพลทหารของมู่ซย่า

มู่ซย่าเดินหมากก้าวที่สองอย่างเอ้อระเหย...

ก้าวที่สาม...

ก้าวที่สี่...

สีหน้าของจ้าวไจซิงค่อยๆ เปลี่ยนจากสงบนิ่งกลายเป็นไม่กล้าเชื่อ เธอเบิกตากว้างจนลูกตาแทบจะถลนออกมา

เป็นไปได้อย่างไร...จู่ๆ มู่ซย่า...ก็กินหมากรุกตัวสำคัญของเธอ

เธอขยี้ตาเพราะคิดว่าตัวเองมองผิดไป

แต่เมื่อมองอีกครั้ง กระดานหมากก็ยังเป็นอย่างที่เธอเห็น...ตัวควีนของเธอถูกกินไปแล้ว!

มือของจ้าวไจซิงเริ่มสั่นระริก

มู่ซย่าลืมตามองจ้าวไจซิงและถามด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “จะเดินอีกไหมคะ?”

จ้าวไจ้ซิงมองสถานการณ์ในกระดานหมากรุก

จะเดินยังไงล่ะ? หมากเข้าตาจนหมดแล้ว!

เดินแบบนั้น? หมากก็เข้าตาจน!

ตุ้บตุ้บ

รอบแรกมู่ซย่าเป็นฝ่ายชนะ...เธอสามารถทำให้จ้าวไจซิงยอมแพ้ได้ในเวลาเพียงสองนาที

ผู้นับคะแนนเขียนคะแนนสะสมของมู่ซย่าลงบนกระดานแผ่นใหญ่

การแข่งขันแบบเวียนคัดคนออกด้วยคะแนนสะสม

ตามคะแนนสะสมของจ้าวไจซิง ถ้าแพ้ในรอบต่อไป เธอก็มีโอกาสมากที่จะโดน ‘เชิญ’ ออกไปจากงานเลี้ยงชนชั้นสูง

และอีกด้านหนึ่ง หลัวฉิงก็จบเกมหมากรุกของเธอแล้ว

เมื่อเธอเห็นฝ่ายตรงข้ามล้มตัว ‘คิง’ เพื่อยอมแพ้ มุมปากของเธอก็กระตุ้นขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจ จากนั้นเธอก็เดินไปที่กระดานนับคะแนน...เธอต้องการดูว่าจ้าวไจซิงชนะมู่ซย่ากี่ก้าว

บางที...กี่ก้าวก็ไม่สำคัญ?

เพราะว่ามู่ซย่าเล่นหมากรุกสากลไม่เป็นเลยสักนิด!

แต่หลัวฉิงเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็เจอกับจ้าวไจซิงที่สีหน้าขาวซีดราวกับไร้เลือด

จ้าวไจซิงถือกระเป๋าใบเล็กไว้ในมือและทำท่าทางหมือนกับจะจากไป

เธอคว้าตัวจ้าวไจวิงไว้และถามด้วยความงุนงง “เธอไม่สบายเหรอ? กำลังจะไปไหน?”

เมื่อจ้าวไจซิงเห็นหลัวฉิง เธอจึงพยายามเค้นรอยยิ้มที่แข็งทื่อและรู้สึกผิดออกมาแล้วพูดว่า “ใช่...ฉัน ฉันไม่สบาย ฉันต้องกลับก่อนแล้ว จะไปตรวจที่โรงพยาบาลน่ะ”