ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 199

หลัวฉิงไม่สงสัยคำพูดของจ้าวไจซิง เธอประคองมือของจ้าวไจซิงไว้และถาวว่า “เธอไม่สบายตรงไหน เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปส่งเธอที่โรงพยาบาล?”

“ไม่ ไม่ต้อง ฉันพาคนขับรถมาด้วย ฉันไปก่อนนะ”

จ้าวไจซิงรีบปฏิเสธ เพราะกลัวว่าหลัวฉิงจะรู้เรื่องที่เธอแพ้ให้กับมู่ซย่า และไม่อยากโดนด่าว่าเป็นคนไร้ประโยชน์ต่อหน้าของผู้คน

และคู่ต่อสู้ที่เธอจับฉลากได้ในรอบต่อไปก็คือคุณอิง

เธอไม่มีทางชนะคุณอิงได้

ถ้าหากแพ้สองครั้งติดต่อกัน เธอต้องโดนไล่ออกไปแน่ๆ แทนที่จะโดนไล่ออกไป เธอกลับไปก่อนจะดีเสียกว่า แบบนี้ยังคงรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายของเธอไว้ได้...

จ้าวไจซิงโบกมือลาหลัวฉิงและเดินออกไปอย่างเร่งรีบ เธอเดินเร็วมากจนร่างเกิดเงาลางขึ้นๆ

หลัวฉิงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

ไม่สบายไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงเดินเร็วขนาดนั้นนะ...

แต่เธอไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าจ้าวไจซิงไม่สบายจริงๆ

ถึงแม้ว่าจ้าวไจซิงจะไม่สบาย เธอก็ไม่มีทางแพ้ให้กับมู่ซย่าอย่างแน่นอน

เธอฉีกยิ้มและเดินไปยังกระดานสะสมคะแนน

ที่นั่นถูกห้อมล้อมด้วยผู้คนมากมาย เธอเขย่งปลายเท้าเพื่อดูกระดาน จากนั้นดวงตาของเธอก็เบิกโพลงในทันที

จ้าวไจซิง...แพ้ให้กับมู่ซย่า!

แถมยังแพ้อย่างป่นปี้!

นี่...เป็นไปได้อย่างไร!

ถึงอย่างไรคะแนนสะสมบนกระดานไม่มีทางผิดพลาด ดังนั้นความจริงก็คือจ้าวไจซิงแพ้ให้กับมู่ซย่า

เธอถอยหลังไปสองก้าวด้วยตกใจ และเกือบจะทรงตัวไม่อยู่

สาวบ้านนอกคนนั้น...เล่นหมากรุกสากลได้จริงๆ เหรอ?

นี่เป็นสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของเธอมาก!

มินาล่ะ!

มิน่าล่ะที่จ้าวไจฉิงรีบร้อนออกไป คงเป็นเพราะว่าเธอขายหน้าที่แพ้ให้กับมู่ซย่า ดังนั้นเธอจึงรีบออกไปก่อน

ทุกคนมั่นใจมาก และยังคงไม่จริงจังกับมู่ซย่า พวกเธอแค่คิดว่าจ้าวไจซิงเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ก็เท่านั้น

มีเพียงใบหน้าของหลัวฉิงเท่านั้นที่เคร่งขรึม เธอจ้องกระดานสะสมคะแนนนานมากเหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

อีกด้านหนึ่ง เยี่ยซือเจวี๋ยก็จบเกมหมากรุกของเขาอย่างไม่ช้าไม่เร็ว

มีคนเดินเข้ามาข้างๆ เยี่ยซือเจวี๋ยและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายเยี่ย ยินดีด้วยนะ!”

เยี่ยซือเจวี๋ยส่ายหัวด้วยสีหน้านิ่งสงบ “ชนะแค่ครั้งเดียวไม่น่ายินดีหรอกครับ”

“ฉันไม่ได้ยินดีกับคุณ” คนๆ นั้นบุ้ยปากไปทางมู่ซย่าและกล่าวว่า “ฉันขอแสดงความยินดีกับคู่หูสาวของคุณด้วย เธอชนะแล้ว แถมเธอยังเป็นคนแรกที่จบเกมได้”

เยี่ยซือเจวี๋ยเลิกคิ้วเล็กน้อย

เขาคาดไม่ถึงกับผลลัพธ์นี้ แต่ก็คิดว่ามันสมเหตุสมผล

“เป็นอย่างที่คิดไว้...” เขาหัวเราะเบาๆ

ที่แท้คำว่า ‘เป็นนิดหน่อย’ ของมู่ซย่าก็เป็นการหลอกลวงนี่เอง

เขาอยากรู้มากว่า ‘นิดหน่อย’ ของมู่ซย่าในครั้งนี้ แท้จริงแล้วจะ ‘นิดหน่อย’ ในระดับไหนกัน