ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 260

ดวงตาที่ขุ่นมัวของซือถูไห่มีน้ำตาไหลออกมา

ภาพนี้ทำให้คนที่ได้ยินเสียงรู้สึกเศร้าใจ ส่วนคนที่มองเห็นก็คงจะร้องไห้ตาม

แต่กลับให้ความรู้สึกในฐานะของคนเป็นพ่ออยู่หลายส่วน

คนใช้ต่างก็แสดงความเสียใจต่อซือถูไห่ มีเพียงมู่ซย่าที่เดาความคิดของซือถูไห่ได้

พยายามทุ่มเทเลี้ยงดูลูกสาวคนนี้มาตั้งนาน แต่กลับมาตายอย่างกะทันหัน มันไม่แตกต่างกับการต้องเสียหมากตัวสำคัญไปตัวหนึ่งเลย

ซือถูชิงซานหน้าตาไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ ถ้าแต่งองค์ทรงเครื่องดีๆก็นับว่ามีหน้าตาที่สวยสะพรึงเลยทีเดียว หน้าตาอย่างนี้ ถ้าจัดการดูแลดีๆละก็มีสิทธิ์ที่จะได้แต่งงานกับคนในตระกูลเศรษฐีในจิงตูด้วยซ้ำไป

แต่พอตายไปอย่างนี้ ซือถูไห่ย่อมต้องรู้สึกเสียใจแน่นอน

แต่ที่เสียใจไม่ใช่เพราะการตายของลูกสาว แต่เป็นเพราะไพ่ดีๆในมือไม่มีอีกแล้ว

มู่ซย่าไม่ได้สำรวจความคิดในใจของซือถูไห่ไปมากกว่านี้ เธอแค่ใช้สายตาจ้องมองมีดสั้นที่อยู่ในมือของซือถูชิงซาน

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครสังเกต เธอหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพสถานที่เกิดเหตุไว้หลายภาพ

เมื่อถ่ายภาพเสร็จ เธอจึงก้าวเท้าเข้าไปหาซือถูไห่ที่ยังคงร้องไห้อย่างเจ็บปวดอีกครั้ง เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูเสียใจและพูดว่า “คุณพ่อ หนูก็เสียใจเหมือนกับคุณพ่อ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมานั่งเสียใจ หนูคิดว่าการตายของน้องมีอะไรแปลกๆ พวกเราไปแจ้งตำรวจก่อนดีกว่าค่ะ”

ซือถูชิงซานตายอย่างไม่รู้สาเหตุที่ชัดเจน แบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีต่อเธอเลย

เพราะคนมากมายต่างก็รู้ว่า เธอกับซือถูชิงซานไม่ถูกกัน ไม่แน่ว่าอาจจะมีเสียงซุบซิบนินทาถึงเธอได้

แม้ซือถูชิงซานจะตายไปแล้ว แต่เธอก็ไม่อยากจะถูกลากเข้าไปพัวพันด้วย

“ ค่ะ ” มู่ซย่าพยักหน้ารับ ในใจมีความรู้สึกเย้ยหยันอยู่บ้าง

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ซือถูไห่ยังคิดถึงแต่เรื่องที่เธอจะแต่งงานกับตระกูลเยี่ย เป็นคนที่......เป็นคนที่ไม่สามารถใช้คำพูดมาเปรียบเปรยได้เลยจริงๆ

เธอมองดูศพของซือถูชิงซานเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อมั่นใจว่าไม่ได้มีรายละเอียดเล็กๆน้อยๆหลุดรอดไปจากสายตาแล้ว จึงหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้อง

แต่เธอไม่ลืมที่จะแอบเรียกหลิ่วเยี่ยไปด้วย

เมื่อทั้งสองคนเข้ามาในห้อง มู่ซย่าก็เอ่ยถามขึ้นว่า “ ตอนที่ฉันไปน้าหลิ่วก็อยู่ที่นั่นแล้ว ตอนนั้นสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง คนที่พบศพคนแรกคือใคร ”

ลูกของหลิ่วเยี่ยเคยได้รับการรักษาอยู่ที่ต่างประเทศอยู่ระยะหนึ่ง ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว เชื่อว่าอีกไม่เกินหนึ่งปีก็สามารถกลับมาจากต่างประเทศได้แล้ว

ดังนั้นตอนนี้เธอจึงซื่อสัตย์ต่อมู่ซย่ามาก เล่าทุกอย่างออกมาอย่างไม่ปิดบัง “ ดิฉันรับผิดชอบทำความสะอาด คนใช้ที่พบศพคนแรกก็เป็นคนที่มีเวรทำความสะอาดพร้อมกับดิฉันในวันนี้พอดี เนื่องจากคุณท่านกับคุณหนูบางครั้งก็กลับมาดึก พวกเรากลัวว่าถ้าถูพื้น พื้นจะลื่น ดังนั้นปกติแล้วพวกเราจะเริ่มทำความสะอาดในช่วงตีห้าของทุกเช้า ”