ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 263

เมเปิลเลควิลล่าในตอนกลางวันแลดูสวยกว่าตอนกลางคืนมาก ซึ่งได้ปลูกต้นเมเปิ้ลไว้ทุกหย่อมหญ้า ทว่าในฤดูนี้ใบเมเปิ้ลยังไม่เปลี่ยนเป็นสีแดง ยังคงสภาพเขียวขจี อีกอย่างต้นไม้ก็ร่ายเรียงกันเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ทว่ามู่ซย่าไม่มีอารมณ์จะไปชื่นชมวิวทิวทัศน์หรอก หลังจากที่พบปะกับเยี่ยซือเจวี๋ย เธอก็ได้เดินเข้าวิลล่าไปพร้อมกับเขาทันที

เยี่ยซือเจวี๋ยยังใส่ชุดนอนอยู่เลย ทว่าเขามีสติสตางค์ครบถ้วนสมบูรณ์ เพียงแค่เส้นผมอาจจะยุ่งเหยิงไปนิด

เดิมทีเมื่อคืนวานเขาต้องอดตาหลับขับตานอนเพื่อที่จะมาสะสางงานให้เสร็จสรรพ วางแผนเตรียมจะนอนตื่นสายสักหน่อย ทว่าได้ยินมู่ซย่าเล่าว่าถูก “ไอ้หมอนั้น” จับจ้องอยู่ เขายังหลับได้ลงคออีกที่ไหนกัน? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องชำระทำความสะอาดร่างกายเลย

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใส่ใจเรื่องการล้างหน้าแปรงฟันสักเท่าไหร่ แต่ก็สามารถต้มเกี๊ยวให้มู่ซย่าทานได้ก็แล้วกัน

พอมู่ซย่าเข้าห้องมาก็เห็นเกี๊ยวร้อนผ่าวสองจานวางอยู่บนโต๊ะอาหาร

มู่ซย่าเตรียมจะอ้าปากพูด แต่เยี่ยซือเจวี๋ยกลับพาเธอมาข้างโต๊ะและพูดขึ้น “ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม ทานข้าวก่อน ถ้าเป็นโรคกระเพาะจะแย่เอาได้”

มู่ซย่าอุ่นใจขึ้นทันที เตรียมจะขอบคุณ แต่ได้ยินเยี่ยซือเจวี๋ยกล่าวขึ้น “ฉันกลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคกระเพาะน่ะ ดังนั้นตอนต้มเลยต้มให้เธอไปด้วยชามหนึ่ง”

มู่ซย่า “......”

ทว่าครั้งนี้เธอรู้ว่าสิ่งที่เยี่ยซือเจวี๋ยพูดไม่ได้ออกมาจากใจ

แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร นั่งกินเกี๊ยวที่เยี่ยซือเจวี๋ยต้มให้จนหมดแบบเงียบๆ

เธอกินได้ค่อนข้างเร็วเลยทีเดียว ในขณะที่เงยหน้าขึ้นเยี่ยซือเจวี๋ยยังทานไม่หมด ทำให้มู่ซย่าอดใจสำรวจท่าทางการกินของเยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้

เพียงแค่เธอนึกไม่ถึงว่าชายผู้เฉียบขาดอย่างเยี่ยซือเจวี๋ย พอได้ทานอาหารขึ้นมากลับสุภาพเรียบร้อยซะงั้น อีกทั้งอากัปกิริยาของเขางดงามประหนึ่งผู้ดีตีนแดง

ท่าทางไม่รีบไม่เร่งของเขาไม่เหมือนกำลังทานเกี๊ยวเลย แต่เหมือนกำลังชิมอาหารตะวันตกราคาแพงอยู่

น่าจะเป็นเพราะสายตาของเธอจดจ่อมากเกินไป ทันใดนั้นเยี่ยซือเจวี๋ยก็กระพือตาขึ้น

มู่ซย่าหลบสายตาอย่างมิรอช้า พร้อมกับไอแห้งด้วยความเคอะเขินไปหนึ่งที

“วางใจ” มู่ซย่าพูดน้ำเสียงแผ่ว “ฉันเองก็หาบอดี้การ์ดแล้ว คุณไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยของฉัน แต่มีอีกเรื่องที่สำคัญกว่า”

เยี่ยซือเจวี๋ยฉุดคิดถึงสิ่งที่มู่ซย่าเคยกล่าวไว้ว่าที่บ้านค่อนข้างวุ่นวาย จึงกระพือตาขึ้นถาม “บ้านคุณเกิดอะไรขึ้น?”

มู่ซย่าเม้มริมฝีปาก เอ่ยขึ้น “ซือถูชิงซานตายแล้ว”

“อะไรนะ?!” เยี่ยซือเจวี๋ยเบิ่งตากว้างด้วยความตะลึง จากนั้นก็ขมวดคิ้วถาม “เรื่องนี้......ข้องเกี่ยวกับคนนั้นไหม?”

มู่ซย่าชะงักไปชั่วขณะ อมยิ้มและกล่าวขึ้น “ฉันนึกว่าปฏิกริยาแรกของนายจะคิดว่าฉันเป็นคนฆ่าซือถูชิงซานซะอีก”

เยี่ยซือเจวี๋ยส่ายหน้า “เธอไม่ใช่คนแบบนี้ ฉันรู้”

ในพริบตาเดียว มู่ซย่าก็รู้สึกว่าดวงใจของตนอัดแน่นไปด้วยความรักความห่วงใย