ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 264

ความกังวลใจในช่วงเช้าของเธอถูกทำลายลงเพียงแค่คำพูดประโยคเดียวของเยี่ยซือเจวี๋ย

คนที่เข้าใจเธอ ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรมากมายก็ได้

มู่ซย่าปราดตามองเยี่ยซือเจวี๋ยแว๊บหนึ่งอย่างลึกซึ้ง พร้อมกับยับยั้งความรู้สึกประหลาดในจิตใจ และพยักหน้าพูดขึ้น “ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าจริงๆ ไอ้หมอนั่นที่แฮกคอฉันต่างหากที่มันเป็นคนฆ่า มันบอกว่าจะช่วยฉัน แต่ฉันคิดว่านี่เป็นการตักเตือน มันรู้การกระทำทุกฝีก้าวในช่วงเวลาที่ฉันอยู่ที่เมืองจิงตูหมดแล้ว รู้ว่าซือถูชิงซานตายแล้ว มู่ซินเย่ว์จะต้องโยนความผิดมาให้ฉัน......”

มู่ซย่ามองออกไปไกล มองไปนอกหน้าต่างที่ไม่รู้ว่าฝนตกปรอยๆตั้งแต่เมื่อไหร่ พร้อมกับหรี่ตาลงและพูดขึ้น “เวลานี้ ทางบ้านน่าจะส่งรถไปรับมู่ซินเย่ว์แล้ว”

รอให้มู่ซินเย่ว์กลับมา ไม่รู้ว่าจะอาละวาดขนาดไหน

เธอนึกถึงสาเหตุมากมายที่อาจทำให้มู่ซินเย่ว์กลับมา แต่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเหตุผลนี้

แต่เกรงว่าตัวมู่ซินเย่ว์เองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าที่กลับมาคฤหาสน์ซือถูจะต้องมาเข้าร่วมงานศพของลูกสาวตัวเอง

พอพูดขึ้นจะหาว่าเป็นการเหน็บแนมไปอีก……

มู่ซินเย่ว์อยากกลับมาแน่นอน แต่การกลับมาเข้าร่วมงานศพนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ

เมื่อเธอนึกถึงสภาพที่มู่ซินเย่ว์กลับมาอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง เธอก็เสียวสันหลังวูบวาบขึ้นมาทันที

และทันใดนั้นเอง เยี่ยซือเจวี๋ยผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามจู่ๆก็ปริปากพูดขึ้น “เราแต่งงานกันเถอะ”

“อะไรนะ?” มู่ซย่ากระพือตาขึ้นอย่างตะลึง ดันไปประจบกับนัยน์ตาดำขลับที่ลึกซึ้งของเยี่ยซือเจวี๋ยพอดี ทั้งคู่จ้องตากัน ประหนึ่งว่ามู่ซย่าได้กลิ่นหอมหวลของกุหลาบทิวดอร์ยังไงยังนั้นเลย

ทว่าเธอรีบดึงสติตัวเองกลับ เผลอยิ้มพร้อมกับพูดขึ้น “จนป่านนี้ยังคิดจะล้อเล่นกับฉันอีก?”

ทว่าสีหน้าของเยี่ยซือเจวี๋ยกลับจริงจังผิดปกติ

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันพูดจริง”

มู่ซย่าเริ่มยิ้มไม่ออก หุบยิ้มและถามขึ้นว่า “ที่คุณพูดหมายความว่ายังไง?”

ทว่า ลำดับของเธอจะต่ำกว่าเยี่ยซือเจวี๋ยอยู่นิดหน่อย

แต่นั่นเป็นเพียงสถานะตัวตนอีกคนของเธอเท่านั้น สถานะอื่นๆอีกมากมายเมื่อรวมกันแล้วทรัพย์สินไม่ได้น้อยกว่าเยี่ยซือเจวี๋ยเลยด้วยซ้ำ

พอพูดแบบนี้หลังจากหย่าร้างกัน ยังไม่รู้ว่าใครจะได้เปรียบมากกว่ากันเลย

และแน่นอนว่าคำพูดพวกนี้มู่ซย่าไม่มีวันจะพูดออกมาแน่นอน เพราะเธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าเยี่ยซือเจวี๋ยไม่ใช่คนที่มาสนใจสิ่งเหล่านี้

มู่ซย่าก้มหน้าครุ่นคิดอย่างเงียบเชียบอยู่สักพัก เยี่ยซือเจวี๋ยก็ไม่ได้เร่งเธอ ทั้งคู่ยังคงนั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวอยู่แบบนี้

เพียงแค่สิ่งที่มู่ซย่าไม่รู้ก็คือ ผู้ที่ไม่สะทกสะท้านต่อเรื่องใดๆอย่างเยี่ยซือเจวี๋ยมาโดยตลอด ในเวลานี้กลับเหงื่อไหลซิกๆออกทางฝ่ามือ

——เขากลัวมู่ซย่าจะปฏิเสธ