ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 265

แม้ว่าตัวเขาเองจะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงตื่นเต้นและหวาดกลัวได้ขนาดนี้

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ชั่วชีวิตนี้ของเยี่ยซือเจวี๋ย เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าเวลาจะผ่านไปได้เชื่องช้าถึงขนาดนี้ และไม่เคยรับรู้ถึงช่วงเวลาอันแสนทุกข์ทรมานขนาดนี้มาก่อน

ในที่สุดก็เห็นมู่ซย่าเงยหน้าขึ้นมามองเขาสักที จากนั้นก็พยักหน้าเอ่ยขึ้น “ได้ งั้นเราไปแต่งงานกัน”

แต่งงานเป็นพิธีเท่านั้น เธอจึงไม่มีความจำเป็นจะต้องขบคิดอะไรมากมาย

ขอแค่เป็นผลดีกับทั้งสองฝ่าย เธอจึงไม่มีความจำเป็นต้องปฏิเสธข้อเสนอของเยี่ยซือเจวี๋ย

ก็เหมือนกับที่เยี่ยซือเจวี๋ยพูด สำหรับเธอในตอนนี้แล้ว นี่เป็นธุรกิจที่ทำแล้วมีแต่ได้กับได้ ต่อให้หย่าร้างกันก็ต้องแบ่งสมบัติอยู่ดี เธอก็ไม่รังเกียจที่จะแบ่งทรัพย์สินเงินทองให้คนดีอย่างเยี่ยซือเจวี๋ยหรอก

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่รู้ว่าตนถูกปฏิเสธความรักไปอีกตามเคย เขารู้สึกแค่ว่าตัวเองไม่เคยดีใจขนาดนี้มาก่อน

กระทั่งเขาถึงขนาดแยกไม่ออกว่านี่คือความฝันหรือความจริงกันแน่

เขาทนไม่ได้ที่จะปริปากถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “จริงหรอ? เธอจะแต่งงานกับฉันจริงๆนะเหรอ?”

มู่ซย่าพยักหน้าตอบ “ก็อย่างที่นายพูดแหละ พวกเราไปแต่งงานกันตอนนี้ ล้วนมีประโยชน์กับเราทั้งคู่ เพียงแต่……”

เยี่ยซือเจวี๋ยได้ยินมูซย่าพูดว่า “เพียงแต่” เลยเกิดความกังวลใจขึ้น พร้อมกับซักไซ้ถามต่อว่า “เพียงแต่อะไร?”

“เพียงแต่ฉันต้องตั้งกฎขึ้นมา แม้ว่าพวกเราจะแต่งงานเป็นพิธี ทว่าในขณะที่เราเป็นสามีภรรยากันอยู่นั้น นายห้ามไปยุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงคนอื่น ในขณะเดียวกันฉันก็จะไม่เข้าใกล้บุคคลต่างเพศด้วยเช่นกัน

พวกเราต่างฝ่ายต่างต้องไว้หน้าซึ่งกันและกัน ถ้าหากว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีคนที่ถูกใจแล้ว ทางที่ดีก็ให้บอกอีกฝ่ายเพื่อที่จะได้หย่าร้างกัน”

สีหน้าของมู่ซย่าเคร่งขรึมขึ้นอย่างผิดปกติ

ต่อให้จะเป็นการแต่งงานเป็นพิธี เธอก็หวังว่าตนจะไม่โดนสวมเขา

เรื่องของมู่ซินเย่ว์กับซือถูไห่ก็ทำให้เธอขยะแขยงมากเกินพอแล้ว เธอไม่อยากประสบเรื่องน่าขยะแขยงเหมือนดั่งที่แม่ประสบมาอีก

เยี่ยซือเจวี๋ยได้ยินสิ่งที่มู่ซย่าพูด จิตใจที่มันกังวลอยู่นั้นก็ได้ผ่อนคลายลงทันที

มู่ซย่าชะงักงัน ผ่านไปสองนาทีถึงจะเปล่งเสียงถามขึ้น “ตอ......ตอนนี้เลยหรอ?”

เยี่ยซือเจวี๋ยพยักหน้า “ก็แหงสิ เธอบอกเองนี่ว่ายิ่งเร็วมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ไม่ใช่หรือไง?”

มู่ซย่าหงึกหงักพูดไม่ออก เธอนึกไม่ถึงว่าจะรวดเร็วได้ถึงเพียงนี้

ผ่านไปหลายวินาที มู่ซย่าถึงจะเอ่ยปากพูด “เรื่องแต่งงาน นายไม่ต้องไปปรึกษาแม่ของนายหน่อยหรอ? ท่านอาจจะไม่เห็นด้วยก็เป็นไปได้……”

เยี่ยซือเจวี๋ยฉีกปากยิ้มไปทีหนึ่ง แววตามผสมความเย็นชาอยู่เบาบาง

“การแต่งงานเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่มีใครมากำหนดได้ แม้แต่ท่านเองก็ตาม”

“แล้ว……ทะเบียนบ้านอะไรพวกนั้นล่ะ……”

เยี่ยซือเจวี๋ยกลับกลอกนัยน์ตาไปมา พลางเอ่ย “เมื่อก่อนฉันเคยยื่นข้อเสนอนี้กับเธอไปแล้วไม่ใช่หรอ? ต่อมาฉันก็เลยพกมันติดตัวอยู่ตลอด วางมันไว้บนรถนั่นเอง”