ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 268

เจี่ยงฟู่หมิงก็ได้ยินเสียงเหมือนกัน และหลังจากที่ได้โอบกอดมู่ซินเย่ว์อย่างเร่งรีบ หมุนตัวแล้วปีนขึ้นกำแพงตามต้นฉัตรจีน และกระโดดข้ามกำแพงไป

“มู่ซินเย่ว์!”

เสียงของซือถูไห่เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

มู่ซินเย่ว์แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น หันตัวกลับไปถามซือถูหย่าที่กำลังวิ่งดุ่มๆมาอย่างประหลาดใจ “พี่สาว ทำไมคุณตื่นเช้าจังเลย?”

ซือถูหย่าปรายตามองเธออย่างเย็นชา “เมื่อกี้เหมือนฉันจะเห็นว่าตรงนี้มีคนอยู่เลยนี่”

มู่ซินเย่ว์กางมือออกอย่างใสซื่อ “มีไหนกัน? พี่สาว คุณคงตาฝาดไปน่ะ? ฉันตื่นเช้า กลัวว่าจะรบกวนคุณ เลยลุกจากที่นอนออกมาเดินเล่นสูดอากาศซะเลย”

ซือถูหย่าสีหน้าบึ้งตึง เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อคำพูดของเธอ

ทว่าซือถูหย่าเตรียมจะอ้าปากพูดอีกครั้ง มีพระใส่จีวรสีเข้มเดินมาพูดเสียงแผ่วกับซือถูหย่าอยู่หลายคำ

ซือถูหย่าสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย สายตาซับซ้อนจับจ้องไปที่มู่ซินเย่ว์

มู่ซินเย่ว์ถูกสายตาพิลึกของซือถูหย่าจับจ้องจนรู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัว หรือว่าคนของซือถูหย่าเจอตัวเจี่ยงฟู่หมิงแล้ว?

ไม่น่าจะนี่

เมื่อหลายปีก่อนเจี่ยงฟู่หมิงเคยไปที่กองกำลังทหาร จนป่านนี้ยังคงยืนหยัดออกกำลังกายอยู่ตลอด ท่าทางคล่องแคล่วว่องไว ไม่ถูกเจอได้ง่ายๆหรอก

ในขณะที่มู่ซินเย่ว์จิตใจลุกลี้ลุกลนอยู่นั้น ในที่สุดซือถูหย่าก็ปริปากพูด “คุณกลับไปได้แล้ว”

มู่ซินเย่ว์ไม่ทันได้ตั้งตัวกับคำพูด “คุณกลับไปได้แล้ว” ยังนึกว่าซือถูหย่าให้เธอกลับห้องไป เธอจึงพยักหน้างึกๆ “เดี๋ยวฉันจะกลับไปล้างหน้าแปรงฟัน เตรียมจะไปหาบน้ำ”

ซือถูหย่าขมวดคิ้วเอ่ย “ไม่ใช่ให้คุณกลับห้องไป แต่ให้คุณกลับบ้านต่างหาก”

มู่ซินเย่ว์สตั๊นไป เบิ่งตากว้างด้วยความเหลือเชื่อพร้อมกับถามขึ้น “พี่สาว คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”

ซือถูหย่าพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “รถรออยู่ด้านนอกแล้ว คุณรอฉันแปบ ฉันขอเก็บของก่อน จะกลับไปพร้อมคุณ”

ซือถูหย่าขมวดคิ้วขึ้นทันที พูดด้วยน้ำเสียงหม่นหมอง “วันนี้เป็นวันแบบนี้ คุณใส่ชุดแบบนี้ไม่เหมาะสม? รีบกลับไปเปลี่ยนชุดซะ!”

มู่ซินเย่ว์ยักไหล่ กล่าวขึ้น “ฉันเอามาแค่ชุดเดียว จะใส่ชุดเชยๆพวกนั้นกลับไปก็คงไม่ได้”

ซือถูหย่าจ้องเขม็งไปหามู่ซินเย่ว์อย่างเย็นยะเยือก

“ชุดเชยๆงั้นเหรอ? พวกมันต่างเย็บปักด้วยด้ายทีละเส้นเลยเชียวนะ คุณใส่ชุดของฉัน ยังจะดีซะกว่าชุดนี้ของคุณเสียอีก”

มู่ซินเย่ว์ทำเสียงฟึดฟัดไม่พอใจ “พี่สาว ฉันไม่ต้องอยู่ในวัดอีกต่อไป คุณก็ไม่มีความจำเป็นต้องมายุ่งกับการแต่งกายของฉัน ฉันจะใส่อะไร มันก็เรื่องของฉัน”

ในเมื่อเธออกมาแล้ว ก็ไม่มีวันจะกลับเข้าไปอีก ฉะนั้นเธอจะทำอะไรก็ไม่ต้องคอยดูท่าทีของซือถูหย่า

ในเมื่อไม่ต้องคอยดูท่าทีของซือถูหย่า ก็แน่ว่าไม่จำเป็นต้องฟังซือถูหย่าแล้ว

ใส่ชุดเชยๆพวกนั้นกลับไป ถูกผู้คนหัวเราะเยาะแล้วเธอจะทำยังไง? เธอยังจะอยู่ในกลุ่มสาวมีกะตังค์เมืองจิงตูยังไงต่อไป