ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 325

ขณะนี้เองนาฬิกานับถอยหลังแสดงให้เห็นว่าเหลือเวลาแค่สองวินาทีเท่านั้น

เธอหลับตาลง ในใจก็ร้องเรียก “คุณแม่” จากนั้นก็ใช้แรงที่มือ

เสียง ”ฉับ” ดังขึ้น เส้นสีขาวถูกตัดออก

วินาทีต่อมา ได้ยินเสียนาฬิกาจับเวลาถอยหลังก็มีเสียง “ติ๊ด” ยาวๆดังขึ้น

มู่ซย่าก้มหัวลงอย่างแรก นี่คือการเผชิญหน้ากับความตาย เป็นท่าทีที่ทำด้วยจิตใต้สำนึก

ส่วนทางด้านเยี่ยซือเจวี๋ยก็ไม่มีเสียงอะไรหลุดออกมาไม่กล้าทำให้เกิดเสียงใดๆด้วย

ห้องพักในเรือเงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มเล่มเล็กๆตกกระทบพื้นได้

“ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก......”

ในห้องพักบนเรือที่เงียบสงัด เสียงของนาฬิกาที่ยังคงเดินไปเรื่อยๆฟังดูชัดเจนเป็นพิเศษ

มู่ซย่าได้ยินเสียงนาฬิกาที่ยังคงเดินอยู่หนึ่งครั้ง สองครั้ง แสดงว่า......ผ่านไปสองวินาที

เธอค่อยๆลืมตาขึ้น หลังจากดีใจก็มองเห็นว่าบนระเบิดเวลาหยุดอยู่ที่หนึ่งวินาที

ระเบิด.....เธอกำจัดระเบิดสำเร็จแล้ว

เธอเดิมพันได้ถูกต้อง

ผ่านไปอีกหลายวินาที มู่ซย่าจึงหาเสียงในลำคอของตัวเองเจอ เอามือถือขึ้นมาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เยี่ยซือเจวี๋ย

ฉันยังมีชีวิตอยู่ เยี่ยซือเจวี๋ย นายยังอยู่ไหม”

แต่แล้วปลายสายกลับไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ

ในตึกสูงแห่งหนึ่งในซีกโลกตะวันตก

ไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ มือถือของเยี่ยซือเจวี๋ยถูกวางเอาไว้ตรงระเบียงหน้าต่าง เขาพยายามบังคับตัวเองให้มองไปทางอื่น จากนั้นก็จุดบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน สูดควันของมันเข้าไปในปอดอย่างแรง

เขาไม่กล้ามองมือถือ

มู่ซย่าบอกว่าถ้าเธอหนีไปคนเดียว เธอจะมีชีวิตอยู่ในความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

แต่ถ้าหากมู่ซย่าตาย เขาเองก็ต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในความรู้สึกผิดเหมือนกัน

วินาทีนี้ เขาหวังว่าตัวเองจะไม่รู้จักมู่ซย่า ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่ต้องทำให้เธอต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้

ส่วนทางด้านนี้ เยี่ยซือเจวี๋ยได้แต่ฟังอยู่เงียบๆ มุมปากของเขาโค้งขึ้นโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว

เขาไม่เคยคิดเลยว่าการได้ยินเสียงด่าของคนคนหนึ่งจะให้ความรู้สึกไพเราะเหมือนกับฟังบทเพลงเวียนนา

กระทั่งเขาอยากจะฟังอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ

ในเวลานี้เอง เสียงของฉินหรานเฟิงก็ดังขึ้น “ทำไมนายยังไม่มาอีกเนี่ย ถ้าเมื่อกี้ไม่ได้ฉันไปช่วยคลี่คลายสถานการณ์ ป่านนี้คนพวกนั้นคงไปกันหมดแล้ว”

เยี่ยซือเจวี๋ยเงยหน้าขึ้นมองฉินหรานเฟิงที่ทำหน้าไม่พอใจ ยากมากที่จะเห็นฉินหรานเฟิงในท่าทีที่ไม่ขัดหูขัดตาขึ้นมาบ้าง

มู่ซย่าก็ได้ยินเสียงของฉินหรานเฟิงในโทรศัพท์ จึงหยุดสิ่งที่จะพูดเอาไว้ “ถ้างั้นนายก็ไปยุ่งเรื่องของนายเถอะ ตอนนี้ที่นี่ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”

“อืม มีเรื่องอะไรให้โทรหาฉันทันที” เยี่ยซือเจวี๋ยพูด รอจนกระทั่งด้านมู่ซย่าวางสายแล้วจึงเก็บมือถือลงในกระเป๋า

ฉินหรานเฟิงขมวดคิ้วถามว่า “นายโทรศัพท์ให้ใคร ทำไมทั้งน้ำตาไหล ทั้งหัวเราะอย่างนี้......”

เยี่ยซือเจี๋ยยื่นมือออกไป ฉินหรานเฟิงเผลอหลับตาลงทันที คิดว่าเยี่ยซือเจวี๋ยจะต่อยเขา

ปรากฏว่าวินาทีต่อมา เขารู้สึกว่าหนักที่ไหล่ ในช่วงเวลาที่ลืมตาขึ้นมา ก็พบว่ามือของเยี่ยซือเจวี๋ยวางอยู่บนไหล่ของเขา ใบหน้าแฝงด้วยรอยยิ้มพูดว่า “ลำบากนายแล้ว ฉันไปล่ะ”