ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 326

ฉินหรานเฟิงมองเยี่ยซือเจวี๋ยที่เดินจ้ำอ้าวจากไปด้วยสายตาสงสัย ในสมองมีแต่คำถามผุดขึ้นมาเต็มไปหมด

ไม่ปกติแล้ว ไอ้เพื่อนคนนี้

หรือว่า......

จู่ๆฉินหรานเฟิงก็เบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ

นี่เยี่ยซือเจวี๋ยคงไม่ได้ชอบเขาเข้าแล้วกระมัง

เพราะว่าเขา.....ทั้งหล่อและมาดเท่ขนาดนี้

พอคิดว่ามีความเป็นไปได้ ฉินหรานเฟิงก็ตกใจจนตัวสั่นสะท้านขึ้นมาทีหนึ่ง

ไม่ใช่มั้ง ไม่ใช่มั้ง เยี่ยซือเจวี๋ยคงไม่ได้ชอบเขาแน่

ฉินหรานเฟิงอยากจะตามไปถามให้แน่ใจ แต่เยี่ยซือเจวี๋ยกลับก้าวเข้าไปในห้องประชุมแล้ว

เขาได้แต่เก็บคำถามที่อยู่ในใจเอาไว้อย่างทำอะไรไม่ได้ ก้าวเท้าเดินตามเข้าไปในห้องประชุม

ในห้องประชุมสถานการณ์วุ่นวายมาก ผู้บริหารอันดับหนึ่งของบริษัทพยายามปลอบใจพวกพนักงานคนสำคัญในด้านเทคนิคให้ใจเย็น แต่เห็นได้ชัดว่าเขามีความตั้งใจมากแต่กำลังของเขาไม่เอื้อเลย

ในเวลานี้เอง แรงกดดันทรงพลังสายหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในห้องประชุม

ทุกคนต่างก็เผลอเงียบลงอย่างฉับพลัน มองดูชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาอย่างองอาจ

ชายหนุ่มสวมชุดสูทสีดำระดับพรีเมี่ยม กระดุมที่เม็ดถูกกลัดเอาไว้อย่างเรียบร้อยไม่หลุดสักเม็ด ท่าทีขณะก้าวดูสง่างามมาก

ทุกคนต่างมองแค่แวบเดียว ก็รับรู้ได้ถึงออร่าที่เย็นชาและเฉียบขาดทันที

ออร่าอย่างนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมไม่กล้าจะพูดอะไรอีก แม้แต่เสียงลมหายใจยังพยายามทำให้เบาที่สุด

คนบางคน เกิดมาก็เป็นคิงส์ น่าจะหมายถึงคนอย่างเขาละมั้ง

ในระหว่างที่รออยู่นั้น เขาพยายามเดาคำพูดที่เยี่ยซือเจวี๋ยจะพูดไว้มากมาย และได้คิดคำตอบที่จะตอบกลับไว้มากมายเช่นกัน แต่คิดไม่ถึงว่าพอเยี่ยซือเจวี๋ยมาถึง จะเปิดปากไล่เขาออกไปทันที

เยี่ยซือเจวี๋ยควรที่จะขอร้องให้พวกเขาอยู่ที่นี่ต่อไม่ใช่หรือไง

ชั่วขณะนั้น ชายหนุ่มไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี หรือว่าควรจะตอบสนองอย่างไรดี

โดยเฉพาะผู้บริหารของบริษัทย่อยกับฉินหรานเฟิง ทั้งสองต่างก็เบิกตากว้างมองเยี่ยซือเจวี๋ยอย่างตกตะลึง

ตกลงจะเอาไงกันแน่ นี่เยี่ยซือเจวี๋ยเข้าผิดฉากหรือว่าหยิบสคริปต์ผิด

ได้ยินเยี่ยซือเจวี๋ยพูดขึ้นอีกครั้งว่า “ผมบินมาที่บริษัทนี้ เสียเวลา 11 ชั่วโมง เรียกพวกคุณมารวมตัวกัน แล้วยังเสียเวลาอีก 11 ชั่วโมง ในเวลา 22 ชั่วโมงนี้ ผมไม่ได้พักเลยแม้แต่หนึ่งนาที ผมคิดว่าผมพกความจริงใจมาเต็มเปี่ยมในการมาพบพวกคุณนะ”

สีหน้าของทุกคนดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เยี่ยซือเจวี๋ยหยุดไปชั่วครู่ เอ่ยขึ้นมาว่า “ผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเสนอราคาให้พวกคุณเท่าไหร่ หรือว่าเสนอตำแหน่งสูงแค่ไหน แต่ในเมื่อทุกท่านต่างก็ยื่นใบลาออกแล้ว คิดว่าเงื่อนไขที่อีกฝ่ายให้ทุกท่านคงจะสูงกว่าที่ผมให้กับพวกคุณแน่”