ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 331

ใบหน้าของเยี่ยซือเจวี๋ยมืดมนลง เขาเอ่ยกับมู่ซย่า “หล่อนคือคนที่ฉันส่งไปคอยปกป้องเธอ รบกวนเธอช่วยดูแลหล่อนไปก่อนสักระยะ สถานะของหล่อน..ค่อนข้างพิเศษ ทางที่ดีที่สุดคือไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นรับรู้ ฉันจัดการธุระทางเสร็จสิ้นแล้วจะกลับไปทันที”

“โอเค” มู่ซย่าไม่กล่าวอะไรอีกและวางสายโทรศัพท์ไป หาเก้าอี้ม้านั่งช่วยประคับประคองผู้หญิงคนนั้นปีนลงมาจากกำแพงด้วยความระมัดระวัง

จู่ๆภายในบ้านก็มีผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเข้ามาอยู่ด้วย ไม่ง่ายเลยที่จะจัดการกับเรื่องนี้อย่างเปิดเผย เยี่ยซือเจวี๋ยยังกำชับว่าผู้หญิงคนนี้นั้นพิเศษ การที่มู่ซย่าจะพาหล่อนไปปรากฏตัวต่อหน้าซือถูไห่ก็คงไม่ใช่เรื่องที่ดี

เธอครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ จากนั้นประคองผู้หญิงคนนั้นเดินอ้อมไปทางสวนหลังบ้านและตรงไปยังห้องนอนสาวใช้

ระหว่างทางบังเอิญพบหลิ่วเยี่ย มู่ซย่ารีบเอ่ยตะโกนเรียกหลิ่วเยี่ย “นี่คือเพื่อนของฉันค่ะ เธอไม่สะดวกที่จะปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่น ฉันจะพาเธอไปยังห้องของน้าหลิ่ว น้าช่วยฉันดูแลเธอหน่อยนะคะ ฉันจะไปหยิบยามาทำแผลค่ะ”

หลิ่วเยี่ยรีบพยักหน้า ประคับประคองผู้หญิงคนนั้นเข้าไปยังห้องของตน

นับว่ายังโชคดีที่ในขณะนี้ภายในห้องสาวใช้นั้นไม่มีใครอยู่ ผู้หญิงคนนั้นก็เข้าไปภายในห้องของหลิ่วเยี่ยได้โดยไร้อุปสรรค

คฤหาสน์ซือถูนั้นมีสาวใช้ไม่มากนัก แต่ทว่ากลับมีห้องนอนสำหรับสาวใช้มากมาย ดังนั้นทุกคนจึงมีห้องนอนส่วนตัว ตราบใดที่หลิ่วเยี่ยระมัดระวังก็ไม่มีทางที่จะมีใครล่วงรู้และค้นพบได้

นี่เองก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่มู่ซย่าพาผู้หญิงคนนี้ไปยังห้องนอนของหลิ่วเยี่ย

จากนั้นไม่นานนัก มู่ซย่าหลบเลี่ยงผู้คนและตรงเข้าไปภายในห้องของหลิ่วเยี่ยพร้อมกับชุดอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อคลุมของเธอ

หลิ่วเยี่ยกำลังเช็ดบาดแผลบนร่างกายของผู้หญิงคนนั้น แต่ทว่าเธอนั้นระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็ไม่ยอมให้ถอดเสื้อผ้าของตน

กระทั่งมู่ซย่าเดินเข้าไป สีหน้าท่าทางของผู้หญิงคนนั้นผ่อนคลายลงและเอ่ยเรียกด้วยความเคารพ “คุณมู่”

ขณะที่ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยเรียก หล่อนก็พยายามจะลุกขึ้นจากเตียง มู่ซย่ารีบเข้าไปจับไหล่ของหล่อนและเอ่ย “ไม่ต้องลุก พวกเราจะต้องรักษาและจัดการบาดแผลของเธอก่อน”

สายตาของผู้หญิงคนนั้นมองไปทางเรือนร่างของหลิ่วเยี่ย

“แบบนั้นไม่ได้หรอก เธอไม่กลัวเจ็บนั่นไม่ได้หมายความว่าร่างกายของเธอนั้นไม่กลัวเจ็บไปด้วยเสียหน่อย ร่างกายของเธอได้รับบาดเจ็บมามากแล้ว ต้องกินยา ไม่งั้นเธออาจจะเป็นลมเป็นแล้งไปได้”

เมื่อมู่ซย่าเอ่ยจบ เธอเห็นเพียงว่าผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า หยิบยาไปจากมือของเธอและกลืนมันลงไป

มู่ซย่าคำนวณเวลา เมื่อคาดว่ายาน่าจะออกมาฤทธิ์แล้ว จากนั้นเธอก็สวมถุงมือ จับเศษแก้วไว้และเอ่ย “ฉันจะต้องนำเศษแก้วออก น่าจะยังปวดอยู่เล็กน้อย เธอทนหน่อยนะ”

“ค่ะ!” หญิงสาวคนนั้นพยักหน้า เธอกัดเศษผ้าที่มู่ซย่าเตรียมไว้ให้เธอ

หลิ่วเยี่ยที่อยู่ด้านข้างนั้นไม่กล้าหันไปมองทั้งสองคน ทำได้เพียงแค่ก้มมองนิ้วเท้าของตนเอง

เธอได้ยินเพียงเสียง‘ฉึก’ดังขึ้น มู่ซย่าโยนเศษแก้วลงในถังขยะที่อยู่ตรงหน้าเธอ จากนั้นได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอีกครั้ง

หลิ่วเยี่ยรวบรวมความกล้าหาญและหันไปมอง ขณะนั้นมู่ซย่าก็ได้เย็บบาดแผลให้แก่หญิงสาวคนนั้นแล้ว