ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 343

หลัวอี้ถามเยี่ยซือเจวี๋ยอย่างประหลาดใจว่า “หมอนี่มันเป็นอะไรไป ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าสายตามันมองนายแปลกๆชอบกล”

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไร “เขากลัวฉันมาตั้งแต่เด็กแล้วไม่ใช่หรือไง”

หลัวอี้ขยับแว่นตาก่อนจะพูดยิ้มๆ “ก็จริง เจ้าหมอนี้ตั้งแต่เห็นนายฆ่าไก่ตอนอายุเจ็ดขวบ ตอนนั้นสายตาของหมอนั่นก็ไม่ปกติแล้ว เอาล่ะ นายไปทำธุระของนายเถอะ ระวังตัวด้วย อย่าลืมพาคนไปด้วย นี่ไม่ใช่ถิ่นของเรา ต้องระวังตัวให้มาก”

“ฉันรู้แล้ว” เยี่ยซือเจวี๋ยพยักหน้ารับ หลังจากหลัวอี้จากไปแล้ว ก็เอามือถือขึ้นมาค้นหาตำแหน่งซึ่งเป็นห้างสรรพสินค้านานาชาติแห่งหนึ่ง

หลังจากออกมาจากห้างสรรพสินค้า สองมือของเยี่ยซือเจวี๋ยก็เต็มไปด้วยข้าวของราคาแพง วางจนเต็มพื้นที่หลังรถ จากนั้นเขาก็ให้พวกบอดี้การ์ดใช้วิธีการตบตาอีกหลายวิธี และเปลี่ยนรถไปหลายคัน

หลังจากมั่นใจแล้วว่าจะไม่มีใครสะกดรอยตามได้ เขาจึงออกเดินทางไปยังเป้าหมาย

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง รถก็จอดนิ่งอยู่หน้าประตูคอนโดแห่งหนึ่ง

เขายกของที่ซื้อมาทั้งหมด พยายามกดกริ่งหน้าประตู

“ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง “

หลังจากที่เสียงกริ่งประตูดังอยู่สองครั้ง ข้างในก็มีเสียงของเด็กชายพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่า “มาแล้วครับ”

ไม่นานนัก ประตูก็ถูกเปิดออก

เยี่ยซือเจวี๋ยมองเห็นเด็กชายดวงตาสีฟ้าคนหนึ่ง เด็กชายหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูมาก

แต่เด็กชายคนนี้เล่นสนุกจนมีแต่เหงื่อ เมื่อเห็นเขา ก็ใช้ภาษาอังกฤษถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “คุณเป็นใคร”

เยี่ยซือเจวี่ยกำลังจะตอบคำถาม แต่ข้างในกลับมีเสียงของหญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาก่อน “แพทลูกรัก คุณพ่อกลับมาแล้วเหรอ”

เด็กชายหันหน้ากลับไปตอบว่า “ไม่ใช่ฮะ เป็นพี่สุดหล่อคนหนึ่งฮะ”

หญิงคนนั้นได้ยินดังนี้ ก็รีบเดินออกมาจากห้องครัว

เยี่ยซือเจวี๋ยรู้สึกกลุ้ม

อารมณ์ที่เขาไม่สามารถจะแสดงออกมาอย่างง่ายดาย แต่เด็กชายกลับแสดงออกอย่างเปิดเผย

มากว่าความรู้สึกหึงหวง คือความอิจฉา

แต่เขายังมีสติสัมปชัญญะอยู่ เขาไม่ถึงกับต้องสู้รบตบมือกับเด็กชายคนนี้เพราะความหึงหวง

เยี่ยซือเจวี๋ยย่อตัวนั่งลง จ้องตากับเด็กชายในระดับเดียวกันและเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้พี่สาวของเธอกำลังทำงานสำคัญอยู่ ถ้าทำงานเสร็จแล้วจะกลับมา หล่อนอยู่ทางนั้นสบายดีมาก และมีเพื่อนเยอะด้วย ฉันก็เป็นหนึ่งในเพื่อนของหล่อน ที่มาครั้งนี้ ก็เพราะหล่อนฝากให้ฉันมาเยี่ยมพวกเธอ”

เด็กชายเผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง

“ผมรู้อยู่แล้วว่าพี่ไม่มีทางลืมผมแน่” เด็กชายจูงมือของสองสามีภรรยาวิลเลียมส์เอาไว้และถามว่า “คุณแม่ ผมจะได้เจอพี่เร็วๆนี้แล้ว ใช่ไหมครับ”