ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 351

“ผมเข้าใจแล้ว” เจี่ยงฟู่หมิงเอ่ยตัดบทมู่ซินเย่ว์ “หล่อนขโมยยาของผมไป!”

“ยาอะไร?” มู่ซินเย่ว์เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

เจี่ยงฟู่หมิงนั้นโกรธเคืองและเล่าถึงเรื่องที่เกิดขึ้นภายในงานเลี้ยงวันเกิดของสวี่ซิงซิง จากนั้นเขากล่าวโทษตัวเอง “ต้องกล่าวโทษผม! เป็นผมเองที่ทำร้ายคุณ!”

มู่ซินเย่ว์ส่ายศีรษะ “ไม่ ไม่กล่าวโทษคุณเลย ถ้าจะกล่าวโทษก็ต้องกล่าวโทษมู่ซย่า นังนั่นร้อยเล่ห์มารยาเกินไป! ใครจะรู้ว่าหล่อนไม่เพียงแต่ไม่ติดกับดัก แต่ยังขโมยยาของคุณมาและยังนำมาใช้กับฉันด้วย!”

เจี่ยงฟู่หมิงสูดลมหายใจเข้าและจับไหล่ทั้งสองข้างของมู่ซินเย่ว์ไว้พลางเอ่ย “เย่ว์เอ่อร์ คุณจะต้องทำได้อย่างแน่นอน เพียงแค่คุณสงบสติอารมณ์ลงสักหน่อย เช่นนั้นถึงจะสามารถออกไปแก้แค้นมู่ซย่าได้!”

มู่ซินเย่ว์กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “โรงพยาบาลนี้เป็นของตระกูลหลัว ความสัมพันธ์ระหว่างหลัวอี้และเยี่ยซือเจวี๋ยนั้นดีมาก ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างมู่ซย่าและเยี่ยซือเจวี๋ยนั้นก็ค่อนข้างประหลาด นี่จะต้องเป็นการวางกลอุบายเพื่อให้ฉันติดกับอย่างแน่นอน! ถ้าหากอยากออกไปจากโรงพยาบาลนี้จะต้องได้รับใบรับรองการรักษาจากแพทย์ มู่ซย่าไม่มีทางให้ฉันออกไปแน่ ฟู่หมิง ฉันไม่สามารถออกไปด้านนอกได้อีกต่อไปแล้ว!”

เจี่ยงฟู่หมิงกัดฟันแน่นและเอ่ย “พวกเขาไม่ให้คุณออกไป เช่นนั้นผมจะพาคุณออกไปเอง! ซือถูกรุ๊ปนั้นพวกเราไม่ต้องการแล้ว พวกเราสองคนจะหนีไปให้ไกล!”

มู่ซินเย่ว์หลับตาลงและเอ่ย “คุณน่ะคิดง่ายดายเกินไป นี่คือโรงพยาบาลจิตเวช ไม่ใช่โรงพยาบาลทั่วไป มีกล้องวงจรปิดและการตรวจตราในทุกที่ของโรงพยาบาลเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ป่วยหลบหนี พวกเราไม่สามารถออกไปได้ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถออกไปได้เท่านั้น ถ้าหากคุณจากไปเช่นนี้ นั่นเท่ากับเป็นการเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคน เมื่อถึงเวลานั้น ซือถูไห่ไม่มีทางปล่อยพวกเราไว้แน่ เขาโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งกว่าพวกเราสองคนร่วมมือกันเสียอีก!”

เจี่ยงฟู่หมิงยกกำปั้นขึ้นและกระแทกลงบนเตียงด้วยความโกรธ

“ผมน่ะไร้ประโยชน์!”

แต่ทว่าหลังจากนั้นสองวินาที ฉับพลันนัยน์ตาของเจี่ยงฟู่หมิงส่องประกาย เขากล่าว “มีวิธีแล้ว! พวกเราดำเนินการตามแผนการเดิม เมื่อถึงเวลานั้นซือถูไห่จะไม่มีทางยอมไม่ให้คุณออกจากโรงพยาบาลอย่างแน่นอน”

มู่ซินเย่ว์งุนงงเล็กน้อย “แผนการเดิมอะไรงั้นเหรอ?”

เจี่ยงฟู่หมิงยิ้มและเอ่ยเตือน “คุณลืมยาที่ผมได้ให้คุณไว้ในช่วงก่อนหน้านี้ไปแล้วเหรอ?”

มู่ซินเย่ว์ชะงัก ฉับพลันรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาเนิ่นนานพลันปรากฏบนใบหน้าของเธอ

“ใช่! พวกเรายังมีวิธีการนี้อยู่!”

ท้ายที่สุดสายตาของมู่ซย่าจับจ้องไปยังรอยยิ้มบนใบหน้าของมู่ซินเย่ว์

ดูเหมือนว่าเจี่ยงฟู่หมิงนั้นไม่เพียงแต่จะมอบวิธีการพามู่ซินเย่ว์ออกไปจากโรงพยาบาลจิตเวช แต่ยังนำความหวังมามอบให้กับมู่ซินเย่ว์อีกด้วย

พลังแห่งรักแท้นั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

เพียงแต่ว่าเธอนั้นสงสัยเป็นอย่างมาก ท้ายที่สุดแล้วเจี่ยงฟู่หมิงคิดหาวิธีการใดที่จะพามู่ซินเย่ว์ออกไปจากโรงพยาบาล เหตุใดทั้งสองคนนั้นถึงได้หัวเราะและยิ้มอย่างมีความสุขภายในโรงพยาบาลจิตเวช

เมื่อซือถูไห่กลับมาจากโรงพยาบาลจิตเวช สีหน้าเขาดูอัปลักษณ์และน่าเกลียดราวกับว่าคนอื่นนั้นติดหนี้เขาอยู่แปดร้อยล้านอย่างไรอย่างนั้น เขาหาเรื่องหงุดหงิดใจกับสาวใช้ไปทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชาที่ร้อนเกินไปหรือไม่ก็ผลไม้ที่ล้างไม่สะอาด

มู่ซย่ากล่าวว่าตนเองนั้นจะไปเผากระดาษเงินกระดาษทองให้แก่ซือถูชิงซาน จากนั้นหล่อนไปซ่อนตัวอยู่บริเวณสวนด้านหลัง ตาไม่เห็นนับว่าสะอาด[1]

ตาไม่เห็นนับว่าสะอาด[1] หมายถึง เรื่องอะไรที่เรารู้ว่าเมื่อเราเห็นแล้วจะมารบกวน(แปดเปื้อน)สายตาและจิตใจเรา เช่นนั้นเราก็อย่าไปมองอย่าไปสนใจ