ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 356

เยี่ยซือเจวี๋ยพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เย็นชาและน่ากลัว เขาเอ่ย “งั้นพวกเราไปเซ่นไหว้สุสานน้องสาวของคุณกันสักหน่อยเถอะ”

มู่ซย่าเข้าใจความหมาย หลังจากที่เธอจัดเก็บของที่เยี่ยซือเจวี๋ยนำมาให้เสร็จสิ้น เธอพาเยี่ยซือเจวี๋ยไปยังสวนด้านหลังบ้าน

บังเอิญว่าซือถูไห่มีธุระต้องออกไปด้านนอก พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง หลังจากที่ขับไล่สาวใช้ออกไปแล้ว ทั้งสองคนก็รีบตรงไปยังห้องสาวใช้

ภายในห้อง ซีซีกำลังดื่มน้ำอุ่นอยู่ เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว เธอหันไปมองทางประตูในทันที

ชายรูปงามที่เดินเข้ามาทางประตูทำให้นัยน์ตาของซีซีเป็นประกาย ทันใดนั้นเธอแทบจะลุกลงจากเตียง

“เธอนอนลงเถอะ!” เยี่ยซือเจวี๋ยก้าวเท้าเข้ามาและผลักหัวไหล่ของซีซีที่กำลังจะลุกขึ้นให้นอนลง

อย่างไรเสียซีซีกลับยังคงรู้สึกว่าการกระทำเช่นนี้นั้นไม่เหมาะสมและไม่สุภาพ หล่อนยังคงยืนกรานที่จะลุกขึ้น

เยี่ยซือเจวี๋ยทำได้เพียงแค่หยิบหมอนขึ้นมาหนึ่งใบและให้ซีซีนั่งพิงหมอนใบนั้น

ซีซีเอ่ยปาก เธอยังไม่ทันเปล่งเสียง น้ำตาของเธอนั้นกลับรินไหลลงมาเสียก่อน

“ขอโทษด้วยค่ะ คุณชาย...” ซีซีสะอึกสะอื้นและเอ่ย “ฉันไม่สามารถปกป้องพวกเขาได้”

แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่ทว่าความสามารถและพละกำลังของเธอนั้นเหนือกว่าเขาทั้งสามคน จากมุมมองของเธอ การปกป้องพวกเขาทั้งสองคนนั้นคือหน้าที่ที่เธอต้องรับผิดชอบ

เยี่ยซือเจวี๋ยส่ายศีรษะ “นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอ คนของฉันเองก็กำลังตามหาเสี่ยวเป่ย เขาเป็นเด็กผู้ชายที่เฉลียวฉลาด ฉันมั่นใจว่าจะต้องไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาอย่างแน่นอน”

ซีซีพยักหน้า แต่น้ำตายังคงรินไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ เธอเอ่ยพึมพำอย่างไม่หยุดหย่อน “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน”

“อาซี” เยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยอีกครั้งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ฉันบอกไปแล้ว นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอ”

“ไม่ค่ะ....” ซีซีส่ายศีรษะอย่างรุนแรง “ทั้งหมดต้องกล่าวโทษฉัน! ในตอนนั้นอย่างน้อยฉันก็ควรจะดึงเสี่ยวเป่ยออกมา.... เขายังเด็กมาก ฉันควรตายเพื่อชดใช้ความผิด!”

“หุบปาก!” เยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยด้วยสีหน้ามืดมน “ฉันคือเจ้าของชีวิตของเธอ ถ้าหากฉันไม่อนุญาต เธอก็ไม่ต้องพูดคำพูดไร้สาระแบบนี้ออกมาอีก!”

ซีซีนั้นมีปฏิกิริยาตอบโต้ต่อเงื่อนไขที่เขากล่าว

เยี่ยซือเจวี๋ยทอดถอนหายใจ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงเล็กน้อย “ได้ยินแล้วหรือยัง? ชีวิตของเธอ นอกจากฉัน ใครก็ไม่สามารถเอาไปได้ รวมถึงตัวเธอเองด้วย!”

ครั้นได้ฟังคำว่า ‘รบกวน’ ดวงตาของมู่ซย่าพลันแข็งทื่อ

เมื่อไรกันที่เยี่ยซือเจวี๋ยปฏิบัติต่อเธอเหมือนเธอเป็นคนนอกเช่นนี้?

ทว่าทันใดนั้นมู่ซย่าเย้ยหยันตนเองทันที : ระหว่างเธอและเขานั้นรู้จักกันไม่เกินสองเดือนด้วยซ้ำไป เมื่อเอ่ยเช่นนี้ พวกเขาเป็นเพียงแค่เพื่อนที่คุ้นเคยกันมากกว่าเพื่อนทั่วไปเล็กน้อยก็เท่านั้น

แต่เมื่อเอ่ยถึงคำว่าคุ้นเคย อันที่จริงเธอเองก็ไม่ได้คุ้นเคยกับเยี่ยซือเจวี๋ยมากเท่าไรนัก

เธอรู้เพียงแค่งานอดิเรกอย่างหนึ่งของเยี่ยซือเจวี๋ย : เกี๊ยว

ดวงตาของมู่ซย่าก้มมองต่ำ ภายในหัวใจนั้นรู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่สามารถอธิบายได้

หลังจากที่เธอเงียบงันไปประมาณสองวินาที ทันใดนั้นเธอเงยหน้าขึ้นและกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “ก็ดี งั้นนายพาหล่อนไปที่นั่นเถอะ โรงพยาบาลสะดวกกว่าบ้านของฉันมาก ยิ่งได้รับการรักษาที่ดี หล่อนก็จะยิ่งได้ออกจากโรงพยาบาลไวขึ้น บาดแผลของหล่อนก็จะไม่ต้องติดเชื้ออีก”

ขณะที่มู่ซย่ากล่าวประโยคนี้ ซีซีนั้นก็เอ่ยเรียกเยี่ยซือเจวี๋ย

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์ซับซ้อนที่ปรากฏภายในแววตาของมู่ซย่า เขาหันศีรษะไปและตอบรับซีซี จากนั้นเขาหันกลับมามองมู่ซย่าอีกครั้งพลางเอ่ย “ฉันขอตัวเข้าไปดูหล่อนก่อน”