ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 359

มู่ซย่าพ่นลมหายใจ จุดธูปหอมที่คุณนายวิลเลียมส์ทำไว้ให้เธอ จากนั้นเธอปิดไฟและหลับตาลง

ผลลัพธ์ประสิทธิภาพของธูปหอมนั้นดีมาก มู่ซย่าเข้าสู่ห้วงนิทราภายในเวลารวดเร็ว

อีกด้านหนึ่ง เยี่ยซือเจวี๋ยนั้นปิดไฟแล้วและกำลังนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงนอน

เขานั้นไม่ได้ติดต่อมู่ซย่ามาเป็นเวลาหกชั่วโมงแล้ว หกชั่วโมงนี้เขานั้นยุ่งอยู่ตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลาที่จะติดต่อไปหาเธอ แต่เมื่อเขากลับมายังเมเปิลเลควิลล่า เขาก็ยิ่งรู้สึกอยากจะติดต่อไปหามู่ซย่ามากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของซีซีที่กล่าวไว้ว่าหนึ่งสัปดาห์ เขานั้นฝืนใจและอดทน หลับเถอะ อีกไม่นานค่ำคืนนี้จะผ่านพ้นไป

สองชั่วโมงถัดมา

เยี่ยซือเจวี๋ยลุกขึ้นนั่งภายใต้ความมืด ‘ฟุ่บ’ เสียงสวิตช์เปิดไฟหัวเตียงดังขึ้น

เขานอนไม่หลับ!

ให้ตายเถอะ ทำไมถึงนอนไม่หลับอีกแล้ว?

เป็นเรื่องของอาการเจ็ตแล็กหรือเปล่านะ? ใช่อย่างแน่นอน!

เยี่ยซือเจวี๋ยหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียง เปิดกล่องข้อความ ภายในนั้นมีข้อความมากมายแต่ทว่าไร้ซึ่งข้อความจากมู่ซย่า

ผู้หญิงจิตใจโหดเหี้ยมคนนี้ เขาไม่ได้ติดต่อไปหาเธอ เธอก็ไม่คิดจะโทรถามว่าเขาถึงบ้านหรือยังบ้างเลยหรือไง?

เยี่ยซือเจวี๋ยนั่งพิงหัวเตียงด้วยความหงุดหงิดพลางจุดบุหรี่

ท่ามกลางหมอกควัน ทันใดนั้นเขาเห็นสิ่งของที่เขานำกลับมาจากคุณวิลเลียมส์

เขาลุกขึ้นและนำยานั้นไปต้ม ดื่มหมดภายในอึกเดียว แม้แต่ตะกอนก็ไม่เหลือ

เมื่อกลับมาบนเตียงอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะประสิทธิภาพของยาหรือว่าเป็นเพราะว่าถึงเวลานอนแล้ว ในที่สุดความง่วงก็มาเยือน เขาหลับตาลงและผล็อยหลับไปในทันที

ขณะที่ผู้คนกำลังตื่น เวลานั้นผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้า แต่ทว่าหลังจากที่เข้าสู่ห้วงนิทรา เวลานั้นกลับผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยซือเจวี๋ยถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์

เขาตื่นขึ้นและรับสายโทรศัพท์ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีเท่าไรนัก “มีเรื่องอะไร?”

ราวกับว่าอีกฝ่ายนั้นตกใจน้ำเสียงของเขา หลังจากผ่านไปสองวินาที อีกฝ่ายแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ประธานเยี่ย สวัสดีครับ ผมคือผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยจิงตูครับ”

“เช่นนั้นต้องลำบากและรบกวนแล้ว”

“ยินดีครับ ยินดี”

อาคารห้องปฏิบัติการเทคโนโลยีชั้นสูง! หากว่ามีอาคารนี้ เขาจะยังต้องกลัวมหาวิทยาลัยBที่รั้งอยู่อันดับสองนั้นจะมาแซงหน้าพวกเขาอีกหรือ? อาจารย์ที่มีคุณสมบัติดีเยี่ยมจะต้องหลั่งไหลเข้ามาที่มหาวิทยาลัยแน่นอน!

ผู้อำนวยการวางสายด้วยความรู้สึกซาบซึ้งและขอบคุณ

ทันทีที่วางสายโทรศัพท์ มีคนเดินมาเคาะประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการ

เมื่อเห็นคนที่มาเยือน ทันใดนั้นดวงตาของผู้อำนวยการพานก็เปล่งประกาย

“อาจารย์โอวหยาง! คุณมาแล้วหรือ? รีบมานั่งเถอะ!” ผู้อำนวยการลุกขึ้นยืนและแสดงท่าทีต้อนรับผู้ชายที่เดินเข้ามาด้วยความกระตือรือร้น

ผู้ชายคนนี้มีดวงตาสีดำเข้ม จมูกมีสันและโด่ง ริมฝีปากบาง ดูมีวิชาความรู้และสง่างามแต่ก็ดูเย็นชาเล็กน้อย

เขาสวมสูทสีดำ รองเท้าหนังขัดเงา ร่างกายของเขานั้นเป็นระเบียบและเคร่งครัดตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า อดไม่ได้ที่จะทำให้ผู้คนพลอยรู้สึกจริงจังไปด้วย

เมื่อผู้อำนวยการสบสายตาที่เย็นชาของอีกฝ่าย รอยยิ้มที่กระตือรือร้นบนใบหน้านั้นค่อยๆจางหายไป หยิบแก้วชาขึ้นมาด้วยท่าทีอึดอัดและเอ่ย “อาจารย์โอวหยาง ทำไมจู่ๆถึงได้มาที่นี่ล่ะ?”