ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 362

มู่ซย่าพยักหน้า ตอบอย่าว่านอนสอนง่าย “รู้แล้วค่ะ”

ได้ยินเธอตอบตกลง ซือถูไห่ถึงจะเดินทางไปทำงานได้อย่างสบายใจ

เพราะอารมณ์ดี เขาจึงฮัมเพลงระหว่างออกบ้าน “รู้สึกว่าชีวิตมาถึงจุดสุดยอดแล้ว รู้สึกว่าชีวิตบรรลุขั้นสุดแล้ว…”

ท่าทางแบบนั้น ไม่เหมือนคนที่เพิ่งเสียลูกสาวอีกคนเลย

มู่ซย่ามองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของซือถูไห่ พร้อมใช้มือแคะหู

คนคนนี้น่าเบื่อชะมัด…

ขณะที่กินมื้อเที่ยง มู่ซย่าจับโทรศัพท์ที่ไม่ดังเสียทีแล้วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เยี่ยซือเจวี๋ยมัวยุ่งอะไรอยู่กันแน่? ทำไมต้องตัดสายเธอทิ้งด้วย?

หลังกินข้าวเสร็จเธอกำลังจะต่อสายไปหาเยี่ยซือเจวี๋ยอีกครั้ง แต่ทว่าวินาทีที่นิ้วมือจะกดปุ่มโทรออกนั้น เธอก็เก็บมือกลับมาทันที

ช่างเถอะ…ถ้าเยี่ยซือเจวี๋ยกำลังยุ่งอยู่แล้วเธอโทรไป ก็ต้องถูกปฏิเสธกลับมาอยู่ดี สู้รอให้เขาว่างแล้วโทรกลับดีกว่า

คงไม่ยุ่งทั้งวันหรอกมั้ง?

เมื่อคิดแบบนี้ มู่ซย่าก็รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย จากนั้นก็เดินขึ้นไปเปลี่ยนชุดลำลอง มัดผมหางม้า พร้อมสะพายกระเป๋าแล้วออกเดินทาง

หลังจากที่เธอได้รับตำแหน่งโพสต์-ด็อก เธอก็ไม่ได้สัมผัสชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยอีกเลย ถือโอกาสนี้ไปผ่อนคลายอารมณ์สักหน่อยก็ดีเหมือนกัน

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ในที่สุดโอวหยางโม่ก็รู้ที่อยู่ของกู้หว่านหว่านในตอนนี้สักที…เธออยู่ที่คฤหาสน์เยี่ยซื่อ

คฤหาสน์เยี่ยซื่อกว้างใหญ่มาก ลำพังแค่สนามหน้าตึกหลักก็ใหญ่กว่าสนามฟุตบอลแล้ว แม้แต่ทางเดินด้านหลังตึกที่ทะลุไปยังประตูหลังได้ก็ยาวจนมองไม่เห็นปลายทาง ข้างในคฤหาสน์ยังมีโบสถ์และโรงพยาบอลขนาดย่อมอีกด้วย พูดง่ายๆ คือไม่ว่าจะเกิดแก่เจ็บตายก็สามารถได้ที่นี่ได้เลย

โอวหยางโม่ยืนอยู่ข้างหน้าคฤหาสน์เยี่ยซื่อ นัยน์ตาเคร่งขรึมของเขามีความตะลึงซ่อนอยู่

“คุณหนูกู้เหรอครับ…” ยามบอกให้รอแล้วเดินกลับไปที่ป้อมยาม จากนั้นก็ต่อสายภายในรายงานให้กับยามให้คฤหาสน์ทราบ

ด้านในคฤหาสน์ สือซูเจินกินมื้อเที่ยงกับกู้หว่านหว่านอยู่

สือซูเจินพลางกินข้าวพลางกำชับว่า “เย็นวันนี้ต้องไปรายงานตัวแล้ว กระเป๋าสัมภาระต่างๆ อย่าลืมล่ะ แต่ถึงจะลืมก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้คนไปส่งให้ก็ได้”

กู้หว่านหว่านพยักหน้ายิ้มๆ “ค่ะคุณน้า เดี๋ยวหนูเช็คดูอีกรอบก่อนจะออกไปแล้วกันค่ะ”

สิ้นเสียงเธอ ยามก็เดินเข้ามาทันที

สายตาของทั้งสองหันไปมองพร้อมกันโดยสัญชาตญาณเห็นยามโค้งคำนับอย่างเป็นมารยาทแล้วกล่าวว่า “คุณนายครับ มีอาจารย์จากมหาวิทยาลัยจิงตูมาพบคุณหนูกู้ครับ”

กู้หว่านหว่านอ้าปากเล็กน้อยด้วยความตกใจ พร้อมกับถามขึ้นอย่างเป็นกังวล “หาฉันทำไม? แล้วเขาชื่ออะไร?”