ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 385

นอกจากตัวป่วนสามคนนั้นแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าออกไปอีกต่างก็ก้มหัวลงเพราะตกใจ

ไม่คิดเลยว่าอาจารย์หน้าหล่อคนนี้โกรธขึ้นมาจะน่ากลัวขนาดนี้ อย่างกับจอมมารแหนะ สีหน้าเขียวช้ำ ทำเอาคนตกใจตัวสั่นกันเลยทีเดียว

“อาจารย์คะ” กู้หว่านหว่านพูดขึ้น “สอนต่อเถอะค่ะ พวกเขาสามคนไม่อยากเรียน แต่พวกหนูอยากเรียนค่ะ”

นักเรียนคนอื่นๆ สำทับ “ใช่ค่ะ สูตรใหม่เพิ่งจะสอนไปครึ่งเดียวเอง…”

โอวหยางโม่บอกกับตัวเองในใจ ว่าอย่าเสียเวลาคนอื่นเพียงเพราะเด็กสามคน เขาจึงสูดหายใจเข้าแล้วพยายามลืมเรื่องเมื่อครู่ จากนั้นจึงหันหน้าเข้ากระดานแล้วสอนต่อ

“สูตรนี้จะโยงเข้ากับแนวคิดใหม่แนวคิดหนึ่ง…”

กู้หว่านหว่านแอบดีใจเล็กน้อย

เธอกลับรู้สึกหวาดกลัวมู่ซย่าที่ทำตัวแบบนี้เนี่ยนะ ตลกจริงๆ ไม่เรียนแบบนี้ทุกวันได้ยิ่งดี

ด้านนอกห้อง มู่ซย่ากำลังมุ่งไปทางหอพัก ขณะที่เธอกำลังเดินห่างออกจากอาคารเรียนก็ได้ยินเสียงหนึ่งเรียกเข้า “นี่!”

มู่ซย่าหันกลับไปโดยสัญชาตญาณ เห็นจวินหรงเซวียนกำลังยืนมือซุกกระเป๋าแล้วมองเธอด้วยสีหน้าน่าสนใจ

เพราะความสัมพันธ์ของจวินหรงเซวียน ทำให้มู่ซย่ามีความรู้สึกสนิทสนมต่อเขาเหมือนกับเห็นน้องชายของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น

เธอเบะปากถามขึ้น “ว่าไง น้องชาย?”

“น้องชายงั้นเหรอ?” จวินหรงเซวียนขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจกับคำเรียกนี้

มู่ซย่าถามอย่างขี้เล่น “ก็นายเด็กกว่าฉัน ไม่เรียกน้องแล้วจะให้เรียกว่าอะไร?”

จวินหรงเซวียนก้าวขึ้นไปถาม “เธอรู้ได้ไงว่าฉันเด็กกว่า?”

มู่ซย่าบอกอายุของตัวเองออกไปโดยตรง “ฉันอายุ 25 นายล่ะ?”

จวินหรงเซวียนสะท้าน เขาอายุ 21…เป็นน้องจริงด้วย

มู่ซย่าพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ

ฟางอีหังพูดกับจวินหรงเซวียนว่า “เมื่อกี้ฉันใช้แอคเคาน์ในโทรศัพท์เข้าเกม เห็นว่าไอ้คนที่อยู่ท็อปสามมันประกาศในเวทีเสวนา ว่ามันจะมาล่มเรา! คำพูดนั้นโอ้อวดมาก! เราไปล่มพวกมันกลับที่ร้านเกมกันเถอะ!”

ฟางอีหังหงุดหงิดมากจริงๆ ใบหน้าแดงก่ำไปหมด

ส่วนจวินหรงเซวียนว่างและยังไม่สามารถกลับบ้านจวินได้อีก จึงทำได้เพียงพยักหน้ารับ “อืม”

ในขณะนั้นเอง มู่ซย่าก็ถามด้วยความอยากรู้ว่า “พวกนายเล่นเกมอะไรกันอ่ะ?”

ฟางอีหังตอบ “เกมยิงปืนที่เด็กผู้ชายเล่นกันน่ะ PUBG”

มู่ซย่าขมวดคิ้ว นี่มันเกมที่เพื่อนต่างประเทศของเธอสร้างขึ้นมาไม่ใช่เหรอ? ตอนนั้นเธอยังช่วยแก้ BUG ในเกมให้อยู่เลย

มู่ซย่าครุ่นคิดรู้สึกว่าถ้ากลับหอไปคงจะน่าเบื่อ จึงเอ่ยขึ้น “ฉันไปด้วยได้ไหม?”