ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 400

เมื่อเทียบกับเยี่ยซือเจวี๋ยที่บรรยากาศรอบตัวดูไม่น่าเข้าใกล้แล้ว จวินเฮ่าเซวียนดูเข้าถึงได้ง่ายกว่า

อีกทั้งรูปลักษณ์ภายนอกของจวินเฮ่าเซวียนก็ไม่เลว แม้ว่าผิวสีแทนของเขาจะไม่ใช่มาตรฐานความงามแบบที่นิยมกัน แต่ใบหน้านั้นกลับไร้ที่ติ โดยเฉพาะรอยแผลเป็นจางๆ ที่อยู่บนใบหน้าของเขา มันช่วยเสริมความดูเป็นอิสระให้กับจวินเฮ่าเซวียนที่เดิมทีก็มีความเป็นผู้ชายมากๆ อยู่แล้ว

ความดึงดูดที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวแบบนี้ ถ้าให้พูดเป็นระดับ สำหรับผู้หญิงแล้วถือว่าเป็นระดับที่อันตรายถึงชีวิตได้เลยละ

งั้นก็จวินเฮ่าเซวียนแล้วกัน!

เธอเล่นหมากรุกไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกจริงไหม?

และตามลำดับศักดิ์ของเธอในตระกูลหลัวแล้ว จวินเฮ่าเซวียนน่าจะรับเธอได้ ถึงแม้ว่าประวัติการศึกษาของเธอจะไม่สูง และนอกจากการเล่นหมากรุกแล้วเธอจะทำอย่างอื่นไม่เป็นเลยก็ตาม

หลัวฉิงคิดคำนวณอยู่ในใจ ในขณะที่ในใจของกู้หว่านหว่านมีแต่ความกระสับกระส่ายและเกลียดชังเท่านั้น

ประธานสภานักศึกษาที่เห็นทั้งสองคนมองตรงไปยังทิศทางที่คนเหล่านั้นชี้ ก็มองตามไปด้วยความสงสัยใคร่รู้

สวยขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้แต่นักเรียนใหม่สาวสวยสองคนที่เป็นที่ยอมรับโดยทั่วกันก็ตกตะลึงไปเลยงั้นเหรอ?

ชั่วพริบตาต่อมา ดวงตาของประธานสภานักเรียนก็เบิกกว้างทันที

ตอนที่เขามองไป มู่ซย่ากำลังนั่งลงโดยหันหน้ามาทางเขาพอดี

คนบางคนเกิดมาพร้อมกับออร่า ถึงในโรงอาหารจะมีผู้คนนั่งอยู่เต็มไปหมด แต่ประธานสภานักศึกษาแค่กวาดตามองไปก็สังเกตเห็นมู่ซย่าแล้ว

ควรจะใช้คำว่าอะไรดีถึงจะสามารถอธิบายความงดงามนั้นออกมาได้?

ดวงตาใสแจ๋วฟันขาวสะอาด ดวงตาแวววาวเปล่งประกาย จะขมวดคิ้วหรือจะยิ้มก็เต็มไปด้วยความงดงามและละเอียดอ่อน

ตอนนี้ประธานสภานักศึกษาแทบจะลืมหายใจไปแล้ว และได้แต่มองไปยังมู่ซย่าด้วยความตกตะลึง

ใช่แล้ว เมื่อหลัวฉิงกับกู้หว่านหว่านอยู่ต่อหน้ามู่ซย่า ก็บอกได้แค่ว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน สาวสวยที่แท้จริงคือคนที่ทำให้ผู้คนลืมหายใจ แม้แต่จะเข้าไปใกล้ก็ไม่กล้า ไม่ใช่ความรู้สึกแบบหลัวฉิงกับกู้หว่านหว่านที่ทำให้คนอยากเข้าใกล้

ประธานสภานักศึกษาพยายามค้นหาคำอธิบายทั้งหมดที่อยู่ในท้องของตนเอง แต่สุดท้ายก็ได้แต่เอ่ยออกไปด้วยความตกตะลึงว่า “สวยมาก...”

กู้หว่านหว่านถามขึ้นมาด้วยความกังวลเล็กน้อย “เธอไม่ไว้หน้าประธานสภาแบบนี้ คงไม่ค่อยดีเท่าไรมั้ง? ”

“กลัวอะไร? ” หลัวฉิงเอ่ยอย่างเหยียดหยาม “ในโรงเรียนเขาเป็นประธานสภา แต่เวลาอยู่ข้างนอกเขาเป็นใครล่ะ? เธออย่าลืมนะว่าฐานะของพวกเรานอกจากจะเป็นนักศึกษาแล้ว ยังมีฐานะที่ตระกูลให้พวกเรามาด้วย”

กู้หว่านหว่านจึงได้สติกลับมาแล้วเช่นกัน เมื่อเข้ามาในโรงเรียน เธอเกือบคิดไปแล้วว่าโรงเรียนก็คือโลกใบหนึ่ง เกือบลืมไปแล้วว่าฐานะของเธอคือลูกสาวคนเดียวของตระกูลกู้

ตระกูลกู้แห่งฮู่เฉิง ใครจะไม่รู้จักบ้าง? มีแค่มหาวิทยาลัยแห่งนี้เท่านั้นที่เธอกลายเป็นแค่นักศึกษาธรรมดา

ก็แค่ประธานสภานักศึกษาตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ไม่มีอะไรให้ต้องกลัวจริงๆ นั่นแหละ

กู้หว่านหว่านเบาใจลงแล้ว และถามว่า “งั้นพวกเราจะไปไหนกัน? ”

หลัวฉิงเอ่ยคำสี่คำออกมาอย่างเย็นชา “ไปหามู่ซย่า”

“อะไรนะ? ” กู้หว่านหว่านรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที แต่ในขณะที่กำลังจะห้ามปราม เธอก็ถูกหลัวฉิงพาไปยืนอยู่ตรงหน้ามู่ซย่าเสียแล้ว