ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 406

มู่ซย่ายืดหลังตรง และหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้วยความรวดเร็ว

จะใช่ข้อความจากเยี่ยซือเจวี๋ยหรือเปล่า?

เจ้าหมอนี่ในที่สุดก็มีเวลาตอบข้อความเธอแล้วใช่ไหม?

มู่ซย่าทั้งโกรธทั้งดีใจ

แต่เมื่อเปิดโทรศัพท์ดู กลับเป็นข้อความจากกลุ่มชั้นเรียน ในข้อความระบุไว้ว่าให้ทุกคนกลับไปรวมตัวกันที่ชั้นเรียนก่อนหกโมง ไม่อนุญาตให้ลาและขาดเรียน

ประโยคสุดท้ายนี้ เห็นได้ชัดเลยว่าพุ่งเป้ามาที่เธอกับจวินหรงเซวียน

ในใจของมู่ซย่ารู้สึกอ้างว้างและโกรธอย่างบอกไม่ถูก

เธอถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

เธอบอกกับตัวเองว่าอย่าไปคิดอะไรมากมายขนาดนั้น จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินไปทางอาคารเรียน

พระอาทิตย์ตกดินแล้ว หลงเหลือแสงอาทิตย์ในยามตะวันรอนไว้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น เหมือนจานสีของจิตรกรที่ถูกพลิกคว่ำ และสาดกระเซ็นกลายเป็นสีสันสวยงาม

มู่ซย่าเดินย้อนแสงอาทิตย์กลับเข้าไปในห้องเรียน ด้านหลังเป็นภาพแสงอาทิตย์ในยามตะวันรอนที่สาดส่องไปทั่วท้องฟ้า เมื่อผู้คนที่อยู่ในห้องเรียนมองมาต่างก็อดกลั้นหายใจเอาไว้ไม่ได้

บรรดานักศึกษาวิพากษ์วิจารณ์กันเบาๆ “ตอนที่เธอเดินเข้าประตูมา ให้ความรู้สึกเหมือนนางฟ้าลงมาเกิดจริงๆ นะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่ามีคนสวยกว่าแสงอาทิตย์ในยามเย็นด้วย”

“นี่มันสวยเกินไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ถึงจะไม่ได้เห็นเป็นครั้งแรก แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าความสวยของเธอมันน่าเหลือเชื่อมาก”

“เห็นด้วยเลย หน้าตาดีแบบนี้ ทำไมถึงมาเรียนชั้นเตรียมอุดมศึกษาวนะ? ควรจะไปเข้าคณะภาพยนตร์ที่อยู่ข้างๆ กันนี่มากกว่าอีก”

“มันเล็กไปแล้ว รูปแบบมันเล็กไปแล้ว แถมตอนนี้ดาราไม่มีสมองก็เยอะเกินไปแล้ว เรียนต่อให้สูงๆ ชุบตัวก่อนแล้วค่อยเข้าวงการบันเทิงจะไม่ดีกว่าเหรอ? ”

“พอดูแบบนี้แล้ว ฉันควรจะฉวยโอกาสตอนนี้ถ่ายรูปกับเธอไว้เยอะๆ แล้วก็ให้ถ่ายรูปพร้อมลายเซ็นไว้หลายๆ ใบหน่อย! ”

เมื่อบรรดาเพื่อนร่วมชั้นพูดจบ พวกเขาก็เริ่มพากันไปล้อมที่นั่งของมู่ซย่าเอาไว้ทันที

โอวหยางโม่เอามือไขว้หลัง และเดินไปยืนอยู่ด้านหน้าแท่นบรรยายด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชา สายตาของเขากวาดตามองไปทั่วห้องเรียนทีละนิ้วๆ ในห้องเรียนเงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มหล่น

เมื่อเทียบกับเวลาที่อาจารย์โกรธนั้น ช่วงที่อาจารย์เงียบไม่พูดไม่จาก่อนที่จะปล่อยความโกรธออกมานั้นน่ากลัวกว่าอีก

ในที่สุด ในขณะที่ทุกคนกลั้นหายใจ โอวหยางโม่ก็เอ่ยขึ้นมา...

“ชั้นเรียนของพวกเราเป็นชั้นเรียนแบบไหน ผมเชื่อว่าพวกคุณรู้ดี และไม่จำเป็นต้องให้ผมบอกซ้ำ ผมแค่นึกไม่ถึงว่านักเรียนบางคนที่เดิมทีพื้นฐานก็ไม่ได้ดี ไม่เหมาะสมที่จะอยู่ในชั้นเรียนนี้จะไม่รู้ตัว ซึ่งนั่นก็ช่างมันแล้วกัน แต่คนอื่นๆ ที่ถูกผมเชิญมาเรียนชั้นเรียนนี้ด้วยตัวเองก็ยังจะไม่เรียนตามไปด้วยอีกเหรอ? ”

บรรดานักศึกษาแต่ละคนพากันก้มหัวลงต่ำมาก เพราะกลัวที่จะสบตากับโอวหยางโม่

แม้ว่าโอวหยางโม่จะไม่ได้พูดชื่อออกมา แต่ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการเรียกชื่อออกมานัก

เพราะเห็นได้ชัดมากเลยว่า “นักเรียนที่พื้นฐานไม่ดี ไม่เหมาะสมที่จะได้อยู่ในชั้นเรียนนี้” คนนั้นที่เขาพูดถึงก็คือมู่ซย่า

มู่ซย่าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ และเงยหน้าขึ้นไปมองโอวหยางโม่