ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 409

พอเปิดกระดาษออกก็เห็นว่าข้างในว่างเปล่า กลับไม่มีดาวห้าแฉกอยู่ในนั้น มู่ซย่าเอากระดาษวางไว้บนโพเดียมแล้วหันหลังเดินจากไปทันที สีหน้าโอวหยางโม่ดูสับสนมาก ทั้งๆที่เขาจำได้ว่า ได้วาดดาวหน้าแฉกไว้ในกระดาษแผ่นนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะจำผิด….. เขาไม่อยากให้เรื่องพวกนี้มาทำให้นักศึกษาคนอื่นต้องมาเสียเวลา จึงอยากให้มู่ซย่าที่ไม่สนใจการเรียนขึ้นบนเวที แต่ปรากฏว่าเขาเป็นคนจำผิดเอง

แย่ชะมัด…..ไม่รู้ว่าควรเรียกว่าซวยหรือเป็นเพราะพรหมลิขิตดี ผู้หญิงอ้วนท้วนที่ต่อแถวอยู่หลังมู่ซย่าเดินไปข้างหน้าอย่างเขินอาย แล้วเลือกแผ่นกระดาษขึ้นมาหนึ่งแผ่นต่อจากมู่ซย่า พอเปิดกระดาษออก ดาวห้าแฉกที่อยู่ในกระดาษทำให้หญิงสาวตกใจจนน้ำตาคลอเบ้า เป็นเธอนี่เอง! หนึ่งในสี่สิบสามคนที่จะมีโอกาสจับใบนี้ ทำไมถึงต้องเป็นเธอจับได้ด้วยนะ เด็กสาวเป็นคนขี้กลัวแต่เกิด ปกติแค่คุยกับคนแปลกหน้าก็จะหน้าแดงทั้งวันเลย แล้วการที่จะให้เธอขึ้นไปแสดงบนเวที มันเป็นเรื่องที่จะทำให้เธอขายหน้าไม่ใช่เหรอ?

“อาจารย์ คะ…..” เด็กสาวรวบรวมความกล้าแล้วถามโอวหยางโม่ “สามารถเปลี่ยนคนได้ไหมคะ? ฉันไม่มีความสามารถอะไรเลยจริงๆ…..”

โอวหยางโม่พูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ขอแค่มีคนเต็มใจที่จะเปลี่ยนกับคุณ คุณจะหาใครมาแทนก็ได้”

เด็กสาวถึงกับจุกอกทันที ทุกคนในห้องต่างก็กลัวการแสดงบนเวที แล้วใครจะอยากเปลี่ยนกับเธอล่ะ? เด็กสาวไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงน้ำตาคลอเบ้าแล้วกลับไปนั่งที่ของตนเอง

โอวหยางโม่ไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะสนใจความรู้สึกของนักศึกษาแต่ละคนหรอก เขาเปิดแผนการสอนแล้วพูดว่า “งั้นเรื่องงานเลี้ยงตอนเย็นของนักศึกษาใหม่ก็ตามนี้นะ พรุ่งนี้ก่อนเที่ยง พวกคุณสองคนจะต้องเอารายการการแสดงของตัวเองมาแจ้งกับผม ผมจะแจ้งกับทางมหาวิทยาลัยอีกที หลังจากนี้ ผมจะเริ่มสอนแล้วนะ วันนี้เราจะมาพูดเกี่ยวกับภาษาอังกฤษระดับมหาวิทยาลัย ผมจะพูดเนื้อหาเกี่ยวกับการสอบภาษาอังกฤษของมหาวิทยาลัยอังกฤษไปด้วยนะ ทุกคนตั้งใจฟังและอย่าลืมจดบันทึกไว้ด้วย”

โอวหยางโม่บรรยายการสอนมาทั้งคืนจนเริ่มรู้สึกคอแห้ง พอกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นเขาก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที และเขาก็รู้สึกว่าแค่เทอมเดียวก็ขนาดนี้แล้ว ถ้าให้เขาสอนคนเดียวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆคงไม่ไหว ดูแล้วตอนนี้เขาคงต้องโยกย้ายอาจารย์สาขาวิชามาสอนด้วย เขาแค่มุ่งมั่นสอนคณิตศาสตร์และวิชาเฉพาะไม่กี่อย่างก็พอแล้ว มหาวิทยาลัยให้ความสำคัญกับวิชาคณิตศาสตร์สูงสุด ส่วนวิชาอื่นไม่ได้เข้มงวดมากนัก

โอวหยางโม่ดื่มน้ำอึกหนึ่งแล้วกล่าวว่า “วันนี้สอนเพียงเท่านี้นะ ทุกคนลองกลับไปคิดทบทวนดูดีๆว่าไม่เข้าใจตรงไหน สามารถแจ้งผมได้ตลอด นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของผมนะ”

โอวหยางโม่หยิบชอล์กขึ้นมาเขียนเบอร์โทรศัพท์ของตัวเอง พอหันกลับมาก็ไม่เห็นเงาของสามคนที่นั่งแถวท้ายสุดแล้ว