ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 410

ฟางอี้หังรีบเดินหน้าไปหามู่ซย่าที่เดินออกจากนอกห้องไปแล้ว

ภายใต้การบอกใบ้ของจวินหรงเซวียน ฟางอี้หังเรียกมู่ซย่าแล้วถามว่า “ลูกพี่ พวกเราสองคนกำลังจะไปกินมื้อดึกกัน ไปด้วยกันไหม?”

มู่ซย่าส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ฉันไม่ไปแล้ว ตั้งใจจะกลับห้องไปเก็บของสักหน่อย ยังไม่ได้เอาของที่อยู่ในกระเป๋าเดินทางออกมาเลย”

“งั้นก็ได้” ฟางอี้หังแกว่งโทรศัพท์ไปมา “พวกเราเมมเบอร์โทรติดต่อกันไว้หน่อยไหม ถ้ามีใครรังแกเธอ เรียกพวกเราได้ตลอดเวลาเลยนะ”

จวินหรงเซวียนไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ได้พยักหน้าให้

มู่ซย่าหัวเราะแล้วกล่าวว่า “วางใจได้ ไม่มีใครกล้ารังแกฉันหรอก ว่าแต่พวกนาย หากมีใครมารังแกพวกนาย สามารถโทรหาฉันได้นะ”

เธอพูดแล้วยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ แล้วแลกเบอร์โทรศัพท์ของจวินหรงเซวียนกับฟางอี้หังไว้ เสร็จเรียบร้อย เธอจึงก้าวเท้าเดินไปที่อาคารหอพักอีกครั้ง ห้องพักอยู่กันสองคนต่อหนึ่งห้อง พูดถึง เธอยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ารูมเมทอีกคนคือใคร กลับไปก็ไปทำความรู้จักได้พอดีเลย หากเธอคิดที่จะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักระยะเพื่อดูว่าพอจะสามารถหาความทรงจำอะไรกลับมาได้บ้าง ยังจะต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อรูมเมทอีกด้วย อาคารหอพักจะอยู่ไกลจากอาคารเรียนหน่อย มู่ซย่าไม่รีบร้อนอะไร เดินดูบรรยากาศยามค่ำคืนในมหาวิทยาลัยไปด้วย แล้วค่อยๆเดินกลับหอพักไปด้วย ทันใดนั้นได้มีเงาสูงใหญ่มาหยุดเธอไว้

“ขอโทษนะครับ!”

มู่ซย่าเงยหน้าขึ้นมอง เห็นมือของอีกฝ่ายสวมปลอกแขนสีแดงที่แขนเสื้อไว้ มีคำว่า “ชมรมนักศึกษา” ห้าตัวนี้ติดไว้ด้วย

มู่ซย่าหยุดเดินแล้วถามว่า “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

อีกฝ่ายกล่าวคำแนะนำตัว “เราคือประธานชมรมนักศึกษาของที่นี่ เราชื่อเฉิงเฉิน เธอคือมู่ซย่าใช่ไหม?”

มู่ซย่าพยักหน้า ไม่รู้ว่าประธานชมรมนักศึกษาหาเธอทำไม หรือจะให้เธอเข้าร่วมชมรมด้วย?

มู่ซย่าตอบทันที “ฉันขอไม่เข้าร่วมชมรมนักศึกษานะ”

ทั้งสองเดินตามกันไป แต่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันจนกระทั่งเดินมาถึงหน้าหอพักหญิง เฉิงเฉินหยุดเดินแล้วหันมามองมู่ซย่า ตอนแรกอยากจะกำชับอีกสักคำสองคำ แต่ปรากฏว่าพอมีแสงไฟส่องมาให้เห็นใบหน้ามู่ซย่าในระยะใกล้ เฉิงเฉินถึงกับตะลึงเลยทีเดียว ความงามนี้กระตุ้นต่อความอิจฉาของสาวๆได้ง่ายมากจริงๆ…… และความงามนี้ ก็ทำให้เขารู้อย่างลึกซึ้งอีกด้วยว่า เขาไม่กล้าที่จะมีความคิดอะไรกับสาวสวยระดับมู่ซย่าจริงๆ

“ขอบใจนายนะ” เสียงของมู่ซย่าขัดจังหวะความคิดของเขา

เฉิงเฉินถึงดึงสติกลับมาได้ ยิ้มอย่างเก้อเขินแล้วกล่าวว่า “งั้นเราไปก่อนนะ เธอต้องระวังเรื่องความปลอดภัยให้ดีนะ มีเรื่องอะไรให้ไปหาคนที่มีปลอกแขนสีแดงตรงแขนเสื้อ เดี๋ยวเราจะกลับไปบอกพวกเขาด้วย พวกเขาจะช่วยเธออีกแรง”

“อื้ม ฉันรู้แล้วล่ะ ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไรๆ” เฉิงเฉินโบกมือ เพราะการอยู่หน้าหอพักหญิงเป็นเวลานานมันจะดูไม่ดี จากนั้นเขาก็หันหลังกลับแล้วเดินไปที่หอพักชาย

มู่ซย่าเฝ้าดูเฉิงเฉินจากไป และระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าหอพักหญิงก็มีคนที่รู้สึกคุ้นเคยได้เดินเข้ามาหา