ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 436

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่มู่เฉินเหล่ยออกมาจากธนาคาร เขาก็โอนเงินไปให้บริษัทโปรแกรมแฮก

หลังจากที่อีกฝ่ายรับประกันว่าหลังจากนี้ไปจะไม่มาก่อกวนเขาอีก เขาก็เดินเตร่อยู่แถวๆ นั้นสักพักหนึ่ง คำนวณเวลาอยู่ครู่หนึ่งเมื่อรู้สึกว่าผ่านไปสักพักแล้วจึงกลับไปที่ตระกูลสวี่

เมื่อเดินเข้าประตูบ้านมา มู่เฉินเหล่ยก็เห็นสวี่ยิงซานนั่งดื่มชาอยู่ที่โซฟา ดวงตาสีดำเข้มจับจ้องมาที่เขา

มู่เฉินเหล่ยได้ยินแค่เสียง “กึกๆ ” ดังขึ้นที่ก้นบึ้งของหัวใจ และรู้สึกลุกลี้ลุกลนเหมือนถูกมองทะลุผ่าน

เขาพยายามสงบจิตใจ ฝืนยิ้มออกมาแล้วเอ่ยว่า “คุณพ่อครับ ทำไมพ่อถึงยังไม่ไปที่บริษัทเหรอครับ? วันนี้ที่บริษัทไม่ยุ่งเหรอครับ? ”

สวี่ยิงซานมองมู่เฉินเหล่ยด้วยสายตายิ่งลึกและเอ่ยว่า “วันนี้ที่บริษัทไม่มีอะไร พ่อบ้านบอกว่านายเอาหนังสือหย่าไปให้ซิงซิงดูเหรอ? ”

มู่เฉินเหล่ยรีบพยักหน้ารับทันที “ครับ”

สวี่ยิงซานเลิกคิ้วและถามว่า “งั้นซิงซิงดีขึ้นบ้างหรือเปล่า? ”

มู่เฉินเหล่ยถอนหายใจออกมา และแสร้งทำเป็นเอ่ยอย่างเสียใจ “เธอไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับมาเลยครับ คาดว่าเธอน่าจะป่วยจริงๆ แล้ว แต่ผมเชื่อว่าเมื่อได้รับการรักษาจากคุณหมอแล้ว ไม่นานเธอจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน จริงสิ วันนี้หมอบอกกับผมว่าระหว่างที่เธอทำการรักษา ถ้าพวกเราไม่ไปรบกวนการรักษาก่อนชั่วคราวจะเป็นการดีที่สุด”

หมอกทึบก่อตัวขึ้นในดวงตาของสวี่ยิงซาน แต่ภายในชั่วพริบตาหมอกทึบนั้นก็สลายหายไป

เขาตอบรับไปว่า “อืม” และเอ่ยว่า “งั้นพวกเราก็อย่าไปรบกวนการรักษาของหมอก่อนชั่วคราว ไว้ผ่านไปสักพักค่อยไปเยี่ยมอีกที”

“ครับ คุณพ่อ งั้นผมขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ นั่งรถไปๆ มาๆ อยู่ครึ่งค่อนวันเลยรู้สึกเมารถนิดหน่อย ผมขอตัวกลับห้องไปพักผ่อนก่อนนะครับ”

สวี่ยิงซานโบกมือและเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “ไปเถอะ”

มู่เฉินเหล่ยกลัวว่าตัวเองจะเผลอพูดอะไรออกไป จึงไม่กล้าพูดเยอะ และตรงขึ้นไปข้างบนทันที

สวี่ยิงซานมองตามมู่เฉินเหล่ยไป จนเมื่อมู่เฉินเหล่ยลับสายตาไปตรงหัวมุมบันได เขาถึงจะดึงสายตากลับมา สีหน้าท่าทางดูเย็นชา

ในตอนนั้นเอง พ่อบ้านก็เดินเข้ามา

พ่อบ้านพยักหน้ารับ “เข้าใจแล้วครับ คุณท่าน ผมจะแอบติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ในบ้าน รับประกันเลยว่าเขาก่อคลื่นใต้น้ำต่อหน้าต่อตาพวกเราไม่ได้แน่ๆ ครับ”

สวี่ยิงซานนวดขมับเบาๆ และเอ่ยว่า “อืม ไปจัดการเถอะ”

เดิมทีเขาให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับมู่เฉินเหล่ย แต่หมอนั่นกลับไม่คว้าโอกาสเอาไว้ ดังนั้นจะมาโทษเขาไม่ได้นะ

ชั่วพริบตาเดียวก็เป็นเวลาพลบค่ำเสียแล้ว หลังจากที่มู่เฉินเหล่ยมองจากหน้าต่างและเห็นว่าสวี่ยิงซานออกไปข้างนอกแล้ว เขาก็เริ่มลงมือทันที

เขาสวมเสื้อกันหนาวแบบสวมหัวที่มีกระเป๋า และเดินไปเดินมาอยู่ภายในคฤหาสน์

หลังจากนั้นราวๆ ครึ่งชั่วโมงต่อมา มู่เฉินเหล่ยก็สะพายกระเป๋าเป้เดินออกจากบ้านไป

เพียงแต่ตอนที่กำลังจะเดินออกประตูใหญ่ของคฤหาสน์ เสียงของพ่อบ้านก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง “คุณชายมู่ คุณจะไปไหนเหรอครับ? ”