ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 447

มู่ซย่าไม่รู้ว่าทำไมกู้หว่านหว่านถึงทำหน้าตาบูดบึ้งอีกแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้สนใจกู้หว่านหว่าน และรอให้เหอเถียนเดินออกมา

เหอเถียนหน้าแดงก่ำ เธอกลืนน้ำลายด้วยความตึงเครียดเล็กน้อยและถามว่า “มู่ซย่า ฉัน ฉันจะทำได้จริงๆ เหรอ? ”

มู่ซย่าเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ “ได้แน่นอน อีกเดี๋ยวฉันจะบอกกับทางโรงเรียนให้ว่าไม่ต้องให้เธอเปิดหน้า พอถึงเวลางานเลี้ยงรับน้องใหม่เริ่ม เธอก็นั่งนั่งวาดภาพอยู่ที่เวทีด้านหลัง”

เหอเถียนถอนหายใจออกมายาวๆ และเอ่ยด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะ มู่ซย่า...”

“คนกันเอง มาขอบคุณอะไรกันละ” มู่ซย่าเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน และมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัยของเหอเถียน

ในตอนนั้นเอง กู้หว่านหว่านก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้า และเอ่ยประชดประชันขึ้นมา “ดูเหมือนว่าเธอจะมีประสบการณ์ในการมัดใจคนเอามากๆ เลยนะ มีประสบการณ์มากๆ เลย ไม่เพียงแต่จะล่อลวงผู้ชาย แต่ยังล่อลวงผู้หญิงอีกด้วย ได้ทั้งหญิงทั้งชายจริงๆ ฉันนับถือเลย”

มู่ซย่าหันไปเผชิญหน้าด้วยสายตาเย็นชา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งขำขันว่า “มีวิธีไหนบ้างนะ ใครให้ฉันเกิดมาสวยจนทำให้คนมาชอบล่ะ? ถ้าเธออยากเรียนละก็ ฉันเปิดสอนให้ได้นะ สอนเธอว่าต้องเป็นคนยังไงถึงจะมีคนมาชื่นชอบ”

“แก...” กู้หว่านหว่านโกรธมาก “นังชั่วนี่! ”

มู่ซย่ากำลังจะพูด แต่เฉิงเฉินก้าวขึ้นมาข้างหน้าและเอ่ยว่า “นักศึกษากู้หว่านหว่าน อย่าให้ผมได้ยินคุณด่าคนอื่นอีก ไม่งั้นผมจะหักคะแนนคุณธรรมจริยธรรมของคุณ ถ้าหักครบสิบสองคะแนนก็จะเปลี่ยนเป็นการลงโทษทางวินัย คุณระวังหน่อย”

กู้หว่านหว่านไม่รู้ว่าทำไมเฉิงเฉินถึงช่วยพูดให้มู่ซย่า สีหน้าของเธอจึงยิ่งดำเขียวยิ่งกว่าเดิม และยิ่งเพิ่มความมั่นใจว่ามู่ซย่าเป็นนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ใครๆ ต่างก็หลงใหล

“ไปกันเถอะ” มู่ซย่าเอ่ยเตือนขึ้นมา “อย่าพลาดการซ้อมใหญ่”

เธอไม่จำเป็นต้องซ้อม แตเหอเถียนจำเป็น

เฉิงเฉินพยักหน้าให้มู่ซย่า และไม่สนใจกู้หว่านหว่านอีกต่อไป เขาเดินนำเธอกับเหอเถียนไปที่ห้องประชุมใหญ่

กู้หว่านหว่านเดินตามอยู่ข้างหลังทั้งโกรธทั้งโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

มีเฉิงเฉินอยู่ที่นี่ด้วย เธอไม่กล้าด่ามู่ซย่าอีกจริงๆ

ถ้าโดนลงโทษทางวินัยกลับไปละก็ สือซูเจินจะมองเธออย่างไร?

เธอแอบเตือนตัวเองว่าไม่ต้องรีบร้อน รอให้ถึงวันงานเลี้ยงรับน้องใหม่ เมื่อเธอเชิญสือซูเจินมาดู พอถึงตอนนั้นสือซูเจินก็จะได้รู้ถึงความแตกต่างระหว่างเธอกับมู่ซย่า!

ต่อหน้าโอวหยางโม่ กู้หว่านหว่านเชื่อฟังเหมือนสุนัขที่มาเลียแข้งเลียขา แต่พอหันกลับมาก็ขายโอวหยางโม่ทันที เป็นนักเรียนที่ดีของโอวหยางโม่จริงๆ เลยนะ!

ไม่รู้ว่าถ้าโอวหยางโม่รู้เข้าจะรู้สึกอย่างไร?

มู่ซย่าเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป จากนั้นก็จูงมือเหอเถียนเดินไปนั่งที่นั่งของผู้ชม

แต่เหอเถียนกลับอดเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ไม่ได้ว่า “มู่ซย่า ทำไมกู้หว่านหว่านทำแบบนี้ล่ะ? อาจารย์โอวหยางดีกับเธอมากๆ เลยนะ...ทำไมเมื่อกี้เธอถึงได้พูดแบบนั้นไปล่ะ? ”

มู่ซย่าบิ้มพลางยักไหล่ และเอ่ยว่า “อย่าไปสนใจเธอเลย พวกเรามาช้าพอดี นักศึกษาคนอื่นๆ ก็กลับไปหมดแล้ว พอถึงตอนซ้อมเธอก็จะได้ไม่ต้องตื่นเต้นมาก จริงสิ บอกให้คนเตรียมพวกของที่ใช้วาดทรายไว้แล้วหรือยัง? ”

เหอเถียนพยักหน้าและเอ่ยว่า “พ่อฉันให้เพื่อนของเขาส่งมาให้ น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ”

ทันทีที่เสียงพูดของเหอเถียนหยุดลง ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา มือชี้ไปทางประตูและเอ่ยว่า “เพื่อนของพ่อฉันมาแล้ว! ”

มู่ซย่าหันกลับไปมอง ก็เห็นหัวโล้นของผู้อำนวยการพาน