ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 448

มู่ซย่ามองไป และเห็นว่าด้านหลังของผู้อำนวยการพานมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยสองคนเดินตามมาด้วย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนยกกระบะสำหรับวาดภาพทรายที่ค่อนข้างหนักถาดหนึ่งมาด้วย

เธอเอ่ยถามเหอเถียนด้วยความตะลึงงัน “เพื่อนของคุณพ่อของเธอคือผู้อำนวยการพานเหรอ? ”

เหอเถียนพยักหน้ารับ “บ้านของพวกเรากับบ้านของคุณอาพานเป็นเพื่อนบ้านกัน”

นอกจากความตกใจแล้วมู่ซย่าก็เข้าใจด้วย ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะประกาศให้โลกรู้แล้วว่าบ้านของตัวเองเป็นเพื่อนบ้านกับผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัย

ความรู้สึกดีที่มู่ซย่ามีต่อเหอเถียนยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก

เธอกับเหอเถียนเดินไปทางประตู

แต่ก็เห็นร่างเพรียวบางร่างหนึ่งเดินผ่านพวกเธอไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเดินมาถึงตรงหน้าของผู้อำนวยการก็เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะผู้อำนวยการ ฉันกู้หว่านหว่านนะคะ ท่านก็มาดูการฝึกซ้อมเหมือนกันเหรอคะ? ”

มู่ซย่าหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างหมดคำจะพูด จากนั้นก็พาเหอเถียนเดินเข้าไป

ก็ได้ยินผู้อำนวยการตอบรับอย่างขอไปที จากนั้นก็หันมาทักทายกับเหอเถียนด้วยรอยยิ้ม “เถียนเถียน อามาแล้ว! ”

“อาพาน” เหอเถียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “รบกวนคุณอาแล้วค่ะ”

“ไม่เป็นไรๆ อาดีใจมากที่ได้เห็นการแสดงของหนู ตอนแสดงก็สู้ๆ นะ อาจะปรบมือให้หนูจากข้างล่างเวทีนะ! ”

เหอเถียนหน้าแดงขึ้นมาทันที และพยักหน้ารับอย่างเขินอาย

เธอไม่ลืมที่จะแนะนำมู่ซย่าให้ผู้อำนวยการได้รู้จัก “อาพานคะ นี่คือเพื่อนในชั้นเรียนที่หนูสนิทด้วยค่ะ เธอชื่อมู่ซย่า เธอจะแสดงด้วยกันกับหนูค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ หนูก็คงไม่กล้ามาแสดง”

ผู้อำนวยการหันไปมองมู่ซย่า จากนั้นเขาก็เอ่ยอย่างดีใจ “หนูเองเหรอ นักศึกษามู่ซย่า ฉันจำหนูได้ ขอบคุณที่ดูแลเถียนเถียนนะ เด็กคนนี้ขี้กลัว ฝากหนูอยู่กับเธอหน่อยนะ ถ้าหนูมีปัญหาอะไรที่มหาวิทยาลัยก็มาหาฉันได้ตลอดเวลาเลย”

มู่ซย่าพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มบางๆ “ขอบคุณค่ะท่านผู้อำนวยการ”

“ขอบคุณอะไรกัน? ฉันเฝ้าดูเถียนเถียนเติบโตมา ฉันมองเธอเป็นเหมือนลูกสาวของฉัน เพื่อนของเธอไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอก”

มู่ซย่ายิ้มรับ จากนั้นก็หันไปมองกู้หว่านหว่านที่ถูกผู้อำนวยการเมิน

ก็เห็นเพียงกู้หว่านหว่านที่ใบหน้าดำทะมึนไปด้วยความโกรธ สีหน้าดูย่ำแย่อย่างกับกินอุจจาระกองโจเข้าไป

แม้แต่ผู้อำนวยการพานก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปถาม “นักศึกษากู้หว่านหว่าน เธอจะเล่นเพลง Rebound เหรอ? ”

กู้หว่านหว่านพยักหน้ารับ และจงใจถามขึ้นมา “ใช่แล้วค่ะ ผู้อำนวยการมีปัญหาอะไรเหรอคะ? ”

ผู้อำนวยการพานเอ่ยชม “ไม่มีปัญหาๆ ระดับความยากของเพลงนี้ยากระดับโลก การแสดงของน้องใหม่ในครั้งนี้มีอะไรให้ดูแล้ว! ดูเหมือนว่าผมจะต้องหานักข่าวมาถ่ายภาพแล้ว พวกเราสามารถเอาการแสดงนี้ของคุณโปรโมทออกไปได้ว่านักศึกษาของมหาวิทยาลัยจิงตูของพวกเราไม่ได้มีแต่หนอนหนังสือ แต่มีอัจฉริยะทางด้านศิลปะด้วย! ”

กู้หว่านหว่านถูกชมจนอารมณ์ที่ไม่ดีเมื่อสักครู่นี้หายไปหมดแล้ว

เธอหันไปมองมู่ซย่าโดยไม่รู้ตัว

แต่ดูเหมือนมู่ซย่าจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธอใจจดใจจ่ออยู่กับการตรวจสอบกระบะสำหรับวาดทรายอยู่กับเหอเถียน

กู้หว่านหว่านฮึดฮัดอยู่ในใจ นี่มู่ซย่าจงใจแสร้งทำเป็นสงบนิ่งใช่ไหม?

เธอไปถามมาแล้ว การแสดงของมู่ซย่าก็เป็นการเล่นเปียโนเหมือนกัน มดูกันว่าพอเธอแสดง Rebound บทเพลงนี้ออกไป ทุกคนจะยังยินดีดูการแสดงเปียโนของมู่ซย่าอยู่ไหม

อาจารย์ผู้ฝึกซ้อมที่ยืนอยู่ข้างๆ กู้หว่านหว่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนดีใจ “จูนเสียงของเปียโนเสร็จแล้ว เธอรีบขึ้นไปลองดูเถอะ ฉันอยากฟัง Rebound จนจะรอไม่ไหวแล้ว”