ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 449

“ได้ค่ะ อาจารย์” กู้หว่านหว่านยิ้มหวาน ดูมีความนุ่มนวลของเด็กสาวจากทางภาคใต้ เธอก้าวเท้าขึ้นไปเวลที จากนั้นก็นั่งลงที่ด้านหน้าของเปียโนอย่างเงียบๆ และลองดีดโน้ตสองสามตัว

เปียโนตัวนี้ราคาถูกมาก กู้หว่านหว่านไม่เคยใช้เปียโนที่แย่ขนาดนี้มาก่อน

ดูเหมือนว่าวันแสดงเธอต้องขอยืมเปียโนคลาสสิกราคาสิบล้านตัวนั้นที่อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเยี่ยมาจากสือซูเจินแล้ว

หลังจากที่กู้หว่านหว่านลองดีดโน้ตสองสามตัว เธอก็จรดนิ้วมือลงบนแป้นเปียโน เสียงของเปียโนที่นุ่มนวลราวกับเสียงน้ำไหลบรรเลงออกมาอย่างนุ่มนวล

บทเพลง Rebound ได้รับแรงบันดาลใจมาจากอโดนิส ตัวละครจากเทพนิยายกรีก อโดนิสมีใบหน้าที่หล่อเหลามาก เขาจะตายและกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งในทุกๆ ปี

บทเพลงพูดถึงการที่เขากลับมาเกิดใหม่หลังจากที่ตายไปแล้ว ทำให้สรรพสิ่งต่างๆ ในโลกนี้ซีดเซียวลง อโฟร์ไดท์เทพีแห่งความงามและความรักตกหลุมรักเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น

บทเพลงบรรเลงไปได้ครึ่งทาง ก็ดูเหมือนว่าคนที่รู้เรื่องเปียโนจะเห็นถึงความงดงามที่ทำให้ผู้คนประหลาดใจและใจเต้นของอโฟร์ไดท์เข้าให้แล้ว

มู่ซย่าที่อยู่ด้านล่างเวทีก็อดเงยหน้าขึ้นไปมองกู้หว่านหว่านไม่ได้

เทคนิคการเล่นเปียโนนี้ ถือว่าใช้ได้เลยจริงๆ...เว้นเสียแต่ว่าในตอนเริ่มเพลงเธอจะดีดโน๊ตผิดไปสองสามตัว

การเล่นโน้ตผิดนั้นจริงๆ แล้วสำหรับนักเปียโนถือว่าร้ายแรงมาก แต่เพราะนำมาบรรเลงบนเวทีอย่างงานเลี้ยงรับน้องใหม่นี้ และยังเป็นบทเพลงที่มีความยากระดับโลกแบบนี้อีกจึงกลายเป็นว่าการเล่นโน๊ตผิดไม่ได้ร้ายแรงอะไรมาก

มู่ซย่ายอกยิ้มที่มุมปากขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรกู้หว่านหว่านอีก และก้มหน้ามาดูเหอเถียนวาดภาพอย่างจริงจัง

ภาพที่เหอเถียนวาดเป็นภาพเทพธิดาในชุดผ้าโปร่งบางกำลังก้าวเดินอย่างช้าๆ ภายใต้แสงจันทร์

นี่คือเทพธิดาแห่งดวงจันทร์ เป็นตัวละครเอกหญิงของบทเพลง Under The Moonlight ที่มู่ซย่าจะบรรเลง

ไม่นานการบรรเลงเพลงก็จบลง เสียงปรบมือดังขึ้นกึกก้องไปทั้งห้องประชุม

เสียงปรบมือส่งผลกระทบต่อเหอเถียนเข้าให้ เธอหยุดมือลงด้วยความลังเล และเอ่ยถามมู่ซย่าว่า “ลำดับการแสดงของพวกเราอยู่หลังกู้หว่านหว่าน พอถึงเวลาการแสดงของพวกเรา ทุกคนจะสงบสติอารมณ์มาดูการแสดงของพวกเราไม่ได้หรือเปล่า? ”

“ไม่มีทาง” มู่ซย่าเอ่ยอย่างมั่นใจ “เชื่อฉันสิ การแสดงของพวกเรายอดเยี่ยมกว่าการแสดงของเธอ”

เหอเถียนอยากเชื่อคำพูดของมู่ซย่ามากๆ แต่กู้หว่านหว่านก็บรรเลงบทเพลงได้ไม่เลวเลยจริงๆ ทำให้เธอยากที่จะเชื่อมั่นในตัวมู่ซย่า

“ในเมื่อนักศึกษาว่ามาแบบนี้ งั้นเอาตามนี้ละกันนะ”

มีเพียงผู้อำนวยการพานที่มองมาทางมู่ซย่ากับเหอเถียนแล้วเอ่ยว่า “แต่แบบนี้ เถียนเถียนกับมู่ซย่าก็ไม่ได้ซ้อมแล้วน่ะสิ”

กู้หว่านหว่านแอบหัวเราะเยาะอยู่ในใจ สิ่งที่เธอต้องการก็คือทำให้มู่ซย่าซ้อมไม่ได้!

เมื่อไม่มีเวลาซ้อม ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่ในงานเลี้ยงรับน้องใหม่จะบรรเลงเปียโนไปจนจบได้อย่างราบรื่น

เรื่องนี้จะหาว่าเธอใจร้ายไม่ได้นะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษมู่ซย่านั่นแหละที่ทำเรื่องนอกเหนือจากความคาดหมายของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจึงจำเป็นต้องขัดขวางเอาไว้

ในใจของกู้หว่านหว่าน่คิดแบบนี้ แต่บนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ขอโทษนะคะผู้อำนวยการพาน ขอโทษจริงๆ ค่ะ”

มู่ซย่าเงยหน้าขึ้นไปมองบนเวที และเอ่ยอย่างเย็นชาว่า...