ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 450

“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราซ้อมเสร็จแล้ว”

ขณะที่พูดมู่ซย่าก็ชี้ไปยังกระบะวาดทรายของเหอเถียน

อาจารย์หลายคนที่ยืนอยู่บนเวที จากมุมมองของพวกเขาทำให้สามารถมองเห็นภาพวาดที่อยู่กระบะวาดได้พอดี

ภาพวาดนั้นดูคล่องแคล่วปราดเปรียวราวกับมีชีวิต เทพธิดาหญิงที่อยู่ในภาพวาดประหนึ่งว่าเป็นคนจริงๆ ท่วงทำนองและแนวคิดทางด้านศิลปะที่แสดงออกมาผ่านผลงานก็ดูสวยงามมาก

ผู้อำนวยการเป็นคนแรกที่เอ่ยชมขึ้นมา “วาดได้ดีจริงๆ! สมแล้วที่เป็นลูกบุญธรรมของฉัน! ”

ทันทีที่เอ่ยประโยคนี้ออกมา สีหน้าท่าทางของอาจารย์หลายท่านที่อยู่รอบข้างก็แข็งทื่อไปทันที

พวกเขารู้แค่ว่าผู้อำนวยการมีลูกชายคนหนึ่งที่กำลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยอังกฤษ แต่ไม่รู้ว่าเขายังมีลูกสาวบุญธรรมอีกคนหนึ่งด้วย นึกไม่ถึงเลยว่าลูกสาวบุญธรรมคนนี้จะมาร่วมงานเลี้ยงรับน้องใหม่ด้วยเหรอ?

ทันใดนั้นก็มีอาจารย์คนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาอย่างประจบสอพลอ “จริงๆ แล้วที่บ้านของฉันก็มีเปียโนเหมือนกัน ถ้าพวกเธอไม่มีปัญหาละก็ ฉันพาพวกเธอไปซ้อมที่บ้านฉันได้นะ”

มู่ซย่าส่ายหน้าและเอ่ยว่า “ไม่จำเป็นต้องซ้อมแล้วค่ะ พอถึงเวลาพวกเราค่อยขึ้นไปแสดงเลยก็ได้ค่ะ”

อาจารย์คนนั้นนิ่งอึ้งไปทันที จากนั้นก็เอ่ยว่า “ไม่จำเป็นต้องซ้อมจริงๆ เหรอ? ”

“ไม่ต้องค่ะ” มู่ซย่าส่ายหัวอีกครั้ง “ฉันคุ้นเคยกับบทเพลงเป็นอย่างดี ไม่จำเป็นต้องซ้อมแล้วค่ะ”

“งั้นก็ได้” อาจารย์ท่านนั้นก็ไม่ได้บังคับอะไร และเอ่ยแค่ว่า “เพื่อเป็นการชดใช้ให้พวกเธอ ฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่พวกเธอเสนอมาก่อนหน้านี้ นักศึกษาที่วาดภาพทรายจะนั่งวาดอยู่ที่เวทีด้านหลัง และใช้โปรเจ็กเตอร์ฉายภาพวาดลงบนจอขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหน้า”

ในใจของเหอเถียนรู้สึกปลื้มปิติยินดีขึ้นมาทันที เธอจับมือของมู่ซย่าเอาไว้ด้วยความดีใจ

กู้หว่านหว่านที่อยู่บนเวทีเห็นมือทั้งสองข้างของทั้งสองคนที่กำลังจับมือกัน แววตาก็เต็มไปด้วยความอิจฉา

ลูกสาวบุญธรรมของผู้อำนวยการ เพื่อนนักศึกษาระดับนี้ควรจะมาเป็นเพื่อนกับสตรีที่มีชื่อเสียงแห่งฮู่เฉิงอย่างเธอคนนี้สิถึงจะถูก นีกไม่ถึงเลยว่าเจ้าหล่อนจะตาบอดไปเป็นเพื่อนกับมู่ซย่า ไม่รู้จักเลือกเพื่อนฝูงจริงๆ!

กู้หว่านหว่านเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าน้อยใจ “ดูเหมือนมู่ซย่าจะว่าร้ายฉันเสียๆ หายๆ ให้เธอฟังมาไม่น้อยเลยสินะ จริงๆ แล้วฉันไม่ใช่คนแบบนั้น...แต่เป็นมู่ซย่าต่างหาก เธอน่าจะไม่รู้เรื่องราวของเจ้าหล่อนใช่ไหม? หล่อนเหยียบเรื่อสองแคม ไม่สิ แม้แต่ประธานสภานักศึกก็ถูกล่อลวงไปแล้ว ก่อนจะมาที่นี่เธอก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ? ประธานสภานักศึกษาช่วยพูดให้เธอ ดังนั้นฉันขอแนะนำเธอว่าให้ออกห่างจากเจ้าหล่อนหน่อยเถอะ”

เหอเถียนมองกู้หว่านหว่านด้วยสายตานิ่งลึก จากนั้นก็เอ่ยอย่างกล้าหาญว่า “นักศึกษากู้หว่านหว่าน มู่ซย่าไม่เคยว่าร้ายคุณ แต่เป็นคุณนั่นแหละ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณจะต้องมุ่งเป้าไปที่เธอด้วย? เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเธอเป็นคนที่ดีมากๆ คนหนึ่ง”

“คนดี? ” กู้หว่านหว่านรู้สึกขยะแขยง จึงเอ่ยออกมาเสียงเย็น “แต่ฉันไม่คิดว่าคนดีๆ จะเหยียบเรือสองแคมนะ ฉันขอเตือนเธอเลยนะว่าให้รีบออกห่างจากคนแบบนี้ซะ”

แต่สีหน้าของเหอเถียนกลับดำทะมึนลง

เธอสูดหายใจเขา จากนั้นก็ใช้เสียงที่สูงมากๆ เอ่ยเป็นครั้งแรกว่า “นักศึกษากู้หว่านหว่าน ถ้าคุณยังใส่ร้ายนางฟ้าของฉันแบบนี้อีก ฉันจะไปบอกประธานสภานักศึกษา ให้เขาหักคะแนนคุณธรรมจริยธรรมคุณ! ”

“เธอ...” กู้หว่านหว่านกัดฟันกรอด เมื่อรู้แล้วว่าเธอไม่สามารถงัดกำแพงของเหอเถียนได้ จึงด่าออกมาอย่างเย็นชาว่า “ไม่รู้จักดีเลว” จากนั้นก็หันหลังและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ทางด้านมู่ซย่าที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นกู้หว่านหว่านเดินออกไปด้วยสีหน้าดำทะมึน ทิ้งเหอเถียนที่ยืนหอบหายใจด้วยความโมโหไว้ที่เดิม