ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 451

เวลาที่เหอเถียนโกรธแก้มทั้งสองข้างจะพองออกเหมือนซาลาเปา

มู่ซย่ารีบเดินเข้าไปถามเจ้าซาลาเปาน้อย “กู้หว่านหว่านรังแกเธอเหรอ? ”

เหอเถียนส่ายหน้าและเอ่ยว่า “เปล่า หล่อนมาว่าเธอ ก็เลยถูกฉันขู่จนหนีไปแล้ว”

มู่ซย่าหลุดยิ้มออกมาและเอ่ยว่า “ดูไม่ออกเลยนะเนี่ย นี่เธอดุขนาดนี้เลยเหรอ? ”

เหอเถียนพยักหน้ารับ และเอ่ยอย่างจริงจัง “ถ้าฉันโกรธขึ้นมา ฉันจะดุมาก”

มู่ซย่ายิ่งรู้สึกว่าเหอเถียนน่ารักมาก เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “งั้นหลังจากนี้ไปเวลาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเธอต้องปกป้องฉันนะ”

เหอเถียนตอบรับเสียงหนักแน่นว่า “อื้ม” จากนั้นก็เอ่ยอย่างแน่วแน่ว่า “มู่ซย่า การแสดงของคืนพรุ่งนี้ พวกเราต้องชนะเธอนะ! ”

มู่ซย่าเลิกคิ้วขึ้น “ขอแค่เธอไม่ตื่นเต้น พวกเราต้องชนะเธอได้อย่างแน่นอน”

เหอเถียนข่มความยอมแพ้เอาไว้ในใจ เธอเกลียดที่กู้หว่านหว่านมาพูดถึงมู่ซย่าแบบนั้น เธอต้องแสดงให้ดี!

......

อีกด้านหนึ่ง ที่หน้าประตูของโรงพยาบาลจิตเวช

มู่เฉินเหล่ยวนไปวนมาอยู่หน้าประตูของโรงพยาบาลจิตเวช เมื่อแน่ใจว่าสวี่ยิงซานไม่ได้ส่งคนตามเขามา เขาก็เอารถไปจอดไว้ที่ประตูด้านหลัง จากนั้นก็เดินเข้าโรงพยาบาลจิตเวชไป

ในช่วงพลบค่ำย่างเข้ากลางคืน ท้องฟ้ามืดครึ้ม เสียงร้องไห้โหยหวนอย่างน่าเวทนาที่ดังอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชเป็นระยะๆ ทำให้ผู้คนตกใจกลัวเป็นพิเศษ

คนปกติไม่มีทางมาเยี่ยมผู้ป่วยในเวลานี้อย่างแน่นอน มู๋เฉินเหล่ยเดินอยู่ในทางเดินของโรงพยาบาลเพียงลำพัง สีหน้าท่าทางดูหม่นหมองและเคร่งเครียด และไม่ตกใจกลัวต่อเสียงแปลกๆ ทุกรูปแบบเลยสักนิด

เขาเดินตรงไปที่ประตูห้องพักผู้ป่วยของสวี่ซิงซิง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปผลักประตู

ภายในห้องพักผู้ป่วย

สวี่ซิงซิงที่เพิ่งการถูกฉีดยาสลบไป สมองยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อย

ตลอดเลาที่ผ่านมาสวี่ซิงซิงต้องการออกไปจากโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้มาโดยตลอด เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเธอก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงถามออกมาด้วยความไม่มั่นใจ “จริงเหรอ? ”

มู่เฉินเหล่ยพยักหน้ารับและเอ่ยว่า “ก็อย่างที่เธอพูดกับผมไปเมื่อตอนกลางวัน ผมประสบปัญหาเรื่องหนี้สิน ผมคิดมาทั้งวันแล้ว และรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคุณจริงๆ ดังนั้นผมจึงไม่อยากทำให้คุณต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว ผมจะพาคุณออกไป จากนั้น...ก็จะไม่ยุ่งกับคุณอีก”

สวี่ซิงซิงใจเต้นเร็วขึ้นมาทันที

เธออยากออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้!

“งั้นพี่ก็แก้มัดให้ฉันสิ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้! ”

“ได้ๆ ” มู่เฉินเหล่ยหยิบมีดพกออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็ตรงเข้าไปตัดเชือกหนังที่มัดสวี่ซิงซิงไว้ออก

ไม่นานเชือกทั้งสี่ก็ถูฏแก้ออก สวี่ซิงซิงกระโดดลงมาจากเตียงและหมุนข้อมือไปมา บนใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ไม่ได้ปรากฎมานานแล้วออกมาให้เห็น

เธอเงยหน้าขึ้นพูดกับมู่เฉินเหล่ย “พี่เฉินเหล่ย คำพูดแย่ๆ ที่ฉันพูดกับพี่ก่อนหน้านี้ พี่ก็อย่าไปเก็บมาใส่ใจเลยระ จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้เกลียดพี่ขนาดนั้นหรอก ก็แค่ฉันกับพี่ไม่เหมาะที่จะเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ก็เท่านั้นเอง พี่เข้าใจฉันใช่ไหม? ”