ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 467

จวินหรงเซวียนพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็ว แล้วกดส่งออกไป

จวินเฮ่าเซวียนที่อยู่ในบาร์เห็นหน้าจอสว่างขึ้นพอดี จึงได้กดเปิด ยังคงเป็นข้อความจากจวินหรงเซวียน

(พี่ ซ้อจะไปร่วมแสดงในงานปฐมนิเทศพรุ่งนี้ด้วย แต่ไม่รู้รายการที่เท่าไหร่ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาก่อนตั้งแต่หนึ่งทุ่มเลยนะ ผมจะช่วยจองที่นั่งไว้ให้)

จวินเฮ่าเซวียนเห็นข้อความนี้ สายตาเป็นประกายขึ้นมาทันใด

เขากำลังคิดอยู่เลยว่าจะหาข้ออ้างไปเจอมู่ซย่ายังไงดี ตอนนี้โอกาสมาแล้ว

จวินเฮ่าเซวียนไม่ได้ตอบข้อความของจวินหรงเซวียน เพียงแค่โอนเงินหนึ่งแสนไปโดยตรง

จวินหรงเซวียนเห็นเงินหนึ่งแสนเข้าบัญชี ก็เก็บโทรศัพท์อย่างพอใจ แล้วเริ่มเขียนบทความภาษาอังกฤษอย่างจริงจัง

ตอนนี้เขาสร้างโอกาสให้จวินเฮ่าเซวียน ไม่ใช่เพราะอยากให้เขาช่วบพูดเกลี้ยกล่อมคนในบ้านให้อนุญาตให้เขาไปเข้ากรมแต่อย่างใด

เขาแค่ชื่นชมมู่ซย่า อยากให้เธอมาเป็นพี่สะใภ้ของตัวเองเท่านั้น

พี่สะใภ้แบบนี้ พูดถึงไหนมีหน้าถึงนั่น!

แต่กลับกัน โอวหยางโม่ที่นั่งอยู่บนโพเดียมสอน ยิ่งมองมู่ซย่าเท่าไหร่ ก็ยิ่งขัดตาเท่านั้น

โดยเฉพาะ เมื่อนึกถึงคำพูดข่มขู่ของเยี่ยซือเจวี๋ย และคำพูดที่บอกว่ามู่ซย่าสามารถช่วยเขาให้ได้รับใบจบได้นั้น เขาก็ยิ่งหงุดหงิด

นักเรียนที่ตัวเองไม่คาดหวังมากที่สุดสามารถช่วยตัวเองได้นั้น จะเป็นเรื่องที่น่าสมเพชแค่ไหนกันเชียว?

โอวหยางโม่สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหลับตาลงไม่ไปมองมู่ซย่าอีก

รกหูรกตา!

…

อีกด้านหนึ่ง ณ บ้านตระกูลสวี่

หลังจากที่สวี่ยิงซานทราบเรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ของสวี่ซิงซิงแล้ง ก็เป็นลมหมดสติทันที

“อีกอย่าง” สวี่ยิงซานหลับตาแล้วพูดขึ้น “ปลดคนใช้ทั้งหมดในบ้าน ฉันคนเดียว ไม่ต้องใช้คนมากมายขนาดนั้นมาดูแลหรอก ส่วนเรื่องบริษัท ก็บอกไปว่าต่อไปฉันจะไม่เข้าบริษัทแล้ว ให้กรรมการคนอื่นมาบริหารแทนเลย”

พ่อบ้านตกใจ “ไม่ได้นะครับคุณท่าน ถ้าเป็นอย่างนี้สวี่ซื่อกรุ๊ปต้องวุ่นวายแน่ๆ!”

“ก็ปล่อยให้มันวุ่นวายเถอะ” สวี่ยิงซานถอนหายใจยาว “ฉันผู้โดดเดี่ยวไม่มีใคร จะเอาเงินมากมายขนาดนั้นไปทำไม ต่อจากนี้สวี่ซื่อกรุ๊ปจะเป็นยังไง ก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามเวรตามกรรมเถอะ”

พ่อบ้านยังอยากเกลี้ยกล่อม แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จัดการตามคำสั่งของสวี่ยิงซาน

ในชั่วค่ำคืน ตลาดหุ้นของสวี่ซื่อกรุ๊ปดิ่งลงอย่างมาก ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ตระกูลสวี่ ถูกตัดชื่อออกจากกลุ่มชนชั้นสูงในเมืองจิงตลอดไป

…

ณ โรงพยาบาลจิตเวช มู่ซินเย่ว์รู้เรื่องของตระกูลสวี่จากปากของเจี่ยงฟู่หมิง

เธอคว้าแขนเสื้อของเจี่ยงฟู่หมิงแน่นด้วยความหวาดกลัว “มู่ซย่า! ต้องเป็นฝีมือของมู่ซย่าแน่ๆ! มันเป็นนังปีศาจ!”