ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 471

กู้หว่านหว่านได้ยินว่าสือซูเจินนั้นกำลังเดินทางมา ชั่วขณะนั้นเธอรู้สึกมีความสุขและจิตใจเบิกบานเป็นอย่างมาก

“ป้าวางใจเถอะค่ะ หนูจะต้องทำการแสดงได้ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน!” กู้หว่านหว่านพยายามระงับความดีใจของตนเองและเอ่ยรับประกัน

“เด็กดี หนูเล่นเพลง Rebound เป็นเพลงที่ยากมาก หนูอย่ากดดันตัวเองจนมากเกินไป เล่นเปียโนอย่างที่หนูเล่นปกติ แม้ว่าจะผิดพลาดเล็กน้อยนั่นก็ไม่ใช่ปัญหาร้ายแรง สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือจะต้องตั้งสติให้ดี ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็จะต้องทำการแสดงให้เสร็จสิ้น”

“หนูเข้าใจแล้ว ป้าวางใจเถอะค่ะ หนูจะตั้งสมาธิให้ดีค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว งั้นฉันไม่คุยกับหนูแล้ว แล้วเจอกันนะ”

“แล้วเจอกันค่ะ” กู้หว่านหว่านวางโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้มหวาน

เธอทอดถอนหายใจ ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยพลัง จากนั้นใบหน้าปรากฏรอยยิ้มพลางเดินกลับเข้าไปภายในห้องเรียน

เมื่อเห็นว่ามู่ซย่ายังคงถูกเพื่อมร่วมชั้นห้อมล้อม ภายในหัวใจของกู้หว่านหว่านก็ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดมากขนาดนั้นแล้ว

เพื่อนร่วมชั้นเหล่านี้จะชื่นชอบเธอหรือไม่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ สือซูเจินชื่นชอบเธอนั่นคือเรื่องจริง

สามารถพิชิตใจสือซูเจินได้แล้ว เยี่ยซือเจวี๋ยก็คงไม่ได้อยู่ไกลเกินเอื้อมหรอกใช่ไหม?

ลูกชายตระกูลเศรษฐี แต่ไหนแต่ไรท่อนแขนก็ไม่อาจเอาชนะต้นขา[1]ได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะขัดขืนคำสั่งของครอบครัว

……

พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า

ภายในชั้นเรียนเตรียมภาษา มู่ซย่าเพิ่งจะพูดคุยหัวข้อกับเพื่อนร่วมชั้นเสร็จ ด้านนอกพลันเกิดเสียงโกลาหลดังขึ้น

ทันใดนั้นเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งวิ่งเข้ามาและพูดอย่างตื่นเต้น “ทุกคน รีบไปดูเร็วเข้า มีคนนำ ‘ซิงไห่’ หลังหนึ่งเข้ามาส่งภายในโรงเรียน!”

ฟางอีหังกำลังเล่นเกมอย่างสนุกสนาน ชั่วขณะนั้นถูกกระตุ้นความสนใจในทันที เขาลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา ฉับพลันฝีเท้าหยุดลงพลางเอ่ยถามจวินหรงเซวียน “ซิงไห่คืออะไรงั้นเหรอ?”

ใบหน้าสงบนิ่งของจวินหรงเซวียนปรากฏร่องรอยของอารมณ์ที่แปรปรวนเล็กน้อย

เขาเอ่ยปากกล่าวอธิบาย “ ‘ซิงไห่’ คือชื่อของเปียโนหลังหนึ่ง ทั่วทั้งโลกนี้มีเพียงแค่สองหลังเท่านั้น ถ้าหากพูดว่าเปียโนคือราชาของเครื่องดนตรี เช่นนั้น ‘ซิงไห่’ ก็คือราชาของเปียโน”

มู่ซย่ามองข้ามไปด้วยสีหน้าที่ยากจะอธิบายได้ เห็นเพียงว่ากู้หว่านหว่านส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่แยแส หล่อนปัดช่วงไหล่ของตนและเดินนำออกไป

บริเวณประตูทางเข้าโรงเรียน บอดี้การ์ดหลายคนกำลังยก ‘ซิงไห่’ ออกจากรถบรรทุกด้วยความระมัดระวัง

ข่าวสารภายในโรงเรียนนั้นกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว เปียโนยังไม่ถูกยกลงจากรถขนส่ง ผู้คนก็มายืนออกันเต็มหน้าประตูโรงเรียนแล้ว

ฟางอีหังดึงมู่ซย่ามายังบริเวณแปลงดอกไม้ที่ยกพื้นที่สูงขึ้น จากนั้นก็ได้เห็นภาพรวมและองค์ประกอบทั้งหมดของซิงไห่

ผิวของเปียโนเป็นสีดำสนิท สีแสงสะท้อนเป็นประกาย ขาตั้งเปียโนนั้นออกแบบโดยการอ้างอิงตัวละครในตำนานเทพเจ้ากรีกโบราณ การแกะสลักนั้นเหมือนจริงมาก ชั่วขณะหนึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกได้ถึงความน่าเกรงขาม

“สมแล้วที่เป็นซิงไห่”

เมื่อได้เห็นซิงไห่อีกครั้ง มู่ซย่าก็ยังคงเอ่ยชื่นชมอย่างอดไม่ได้

“ป้าสือคะ!” ฉับพลันเสียงของกู้หว่านหว่านก็ดังขึ้น ฝูงชนอดไม่ได้ที่จะมองไปยังทิศทางของเสียง

ท่อนแขนไม่อาจเอาชนะต้นขา[1] หมายถึง ผู้อ่อนแอและด้อยกว่า ไม่อาจสู้ผู้มีอำนาจแข็งแกร่งกว่าได้ เป็นสำนวนจีน