ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 472

มู่ซย่าเองก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

เมื่อเธอพบว่าเสียงนี้นั้นออกมาจากริมฝีปากของกู้หว่านหว่าน เธอรู้สึกประหลาดใจ

เส้นเสียงนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับเส้นเสียงปกติเวลาที่หล่อนพูดคุยกับเธอ ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ฟางอีหังที่อยู่ด้านข้างเขย่าแขนของตน เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน “แขนทั้งสองข้างฉันขนลุกไปทั่วทั้งแขนแล้ว กู้หว่านหว่านผู้นี้หล่อนมีสองใบหน้าหรือเปล่านะ?”

บังเอิญว่ากู้หว่านหว่านกำลังจะเดินผ่านไปและหล่อนได้ยินเสียงของฟางอีหัง

กู้หว่านหว่านก้าวเท้าด้วยสีหน้าและท่าทางอึดอัด แต่ทว่าก็รีบเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินและเดินตรงไปยังด้านหน้าต่อไป

บางทีเสียงร้องตะโกนเมื่อสักครู่นี้อาจทำให้นักเรียนคนอื่นต่างตื่นตกใจเช่นกัน ทุกคนรีบหลีกทางให้หล่อนโดยไม่รู้ตัว

เห็นเพียงประตูเบาะนั่งด้านหลังของรถโรลส์รอยซ์ที่จอดอยู่ด้านหลังรถขนส่งนั้นเปิดออก หญิงสาวผู้สูงศักดิ์คนหนึ่งที่ดูสุภาพและสง่างามย่างเท้าลงมาจากรถคันนั้น

เพียงแวบแรกก็มีใครบางคนจำหญิงสาวผู้สูงศักดิ์คนนี้ได้ กล่าวด้วยท่าทางไม่ยากจะเชื่อ “นั่นไม่ใช่คุณนายสือหรอกใช่ไหม? แม่ของประธานบริษัทเยี่ยซื่อกรุ๊ป”

“เธอหมายถึงแม่ของเยี่ยซือเจวี๋ยที่เป็นประธานของเยี่ยซือกรุ๊ปงั้นเหรอ?” เพื่อนร่วมชั้นเรียนของมู่ซย่าเอ่ยอย่างอดไม่ได้ “เมื่อคืนวานเยี่ยซือเจวี๋ยมาหาตามเทพธิดาภายในชั้นเรียนของพวกเราด้วยล่ะ”

“จริงเหรอ? ใครคือเทพธิดาในชั้นเรียนของพวกเธอ?”

“มู่ซย่าไง! หล่อนสวยมาก!”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้น กระทั่งกู้หว่านหว่านเดินเข้าไปควงแขนสือซูเจินด้วยท่าทางสนิทชิดเชื้อ เสียงวิพากษ์วิจารณ์เงียบไปชั่วขณะ จากนั้นเสียงของการพูดคุยก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างดุเดือด

“ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดูสนิทสนมกับคุณนายสือล่ะ? หล่อนคงไม่ใช่คู่หมั้นของเยี่ยซือเจวี๋ยหรอกใช่ไหม?”

“ต่อให้หล่อนไม่ใช่คู่หมั้น ดูท่าทางหล่อนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณนายสือขนาดนี้ แน่นอนว่าพื้นฐานครอบครัวของหล่อนนั้นจะต้องดีมากอย่างแน่นอน”

“เมื่อมองดูแล้วหล่อนดูฉลาดและหน้าตาน่ารักมากเลย”

ได้ยินกู้หว่านหว่านเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “ป้าสือคะ ขอบคุณนะคะที่ป้าตั้งใจส่ง ‘ซิงไห่’ มาให้หนูเป็นพิเศษ รบกวนป้ามากๆเลยค่ะ”

สือซูเจินแสร้งทำเป็นตำหนิ “รบกวนอะไรกันล่ะ? ครอบครัวเดียวกันไม่พูดจาเกรงใจกันแบบนี้นะ ถ้าหากหนูยังพูดแบบนี้อีก ฉันจะโกรธแล้ว”

ชั่วขณะนั้น ฉับพลันมู่ซย่าหมดความสนใจต่อ ‘ซิงไห่’ ในทันที เธอหันศีรษะกลับมาพลางเอ่ยกับฟางอีหังและจวินหรงเซวียน “ฉันจะไปหาเหอเถียน หล่อนกำลังฝึกวาดภาพด้วยทรายอยู่ที่หอประชุมใหญ่ ฉันจะไปดูหน่อยว่าการฝึกฝนของหล่อนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”

หลังจากพูดจบ มู่ซย่าก็หันหลังกลับมาและเดินตรงไปยังหอประชุมใหญ่

แต่ทว่าทันทีที่มู่ซย่าหันหลังกลับมา บริเวณประตูทางเข้าโรงเรียนพลันเกิดเสียงร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น

“คุณพระคุณเจ้า เปียโนหลังนั้นคือ ‘อาร์ทิมิส’ ใช่หรือเปล่า?!”

“เชี่ย! นั่นคือ ‘อาร์ทิมิส’ จริงๆด้วย! มีผ้าคลุมกันฝุ่นแบบเฉพาะ แค่ผ้าคลุมกันฝุ่นก็มูลค่าหลักสิบล้านแล้ว! เมื่อไม่นานมานี้ ฉันเคยเห็นผ้าคลุมกันฝุ่นแบบนี้ในหนังสือนิตยสาร แบรนด์ดังนั้นถูกฟ้องร้องว่าได้ทำการเลียนแบบผ้าคลุมกันฝุ่นผืนนี้ ผลลัพธ์สุดท้ายถูกชดใช้เป็นจำนวนเงินหลายล้านหยวน ฉันไม่มีทางจำผิดอย่างแน่นอน! นี่คือ ‘อาร์ทิมิส’ !”

คนที่ไม่เข้าใจเรื่องของเปียโนพลันเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสับสน “ก็แค่ผ้าคลุมกันฝุ่นผืนหนึ่งก็เท่านั้น ถึงกับต้องทำขนาดนั้นเชียวหรือ? อีกอย่างอาร์ทิมิสคืออะไร? มีมูลค่ามากกว่าซิงไห่อีกเหรอ?”

“อาร์ทิมิสเธอก็ยังไม่รู้จักงั้นเหรอ? ถ้าหากกล่าวว่าซิงไห่คือราชาแห่งเปียโน อาร์ทิมิสก็คือพ่อของราชา ผู้เป็นพ่อของราชา ผู้อยู่เบื้องหลังและควบคุมอำนาจการปกครอง!”

อาร์ทิมิส....

ฝีเท้าของมู่ซย่าที่กำลังจะเดินจากไปหยุดชะงักในทันที จากนั้นเธอหันกลับมาและทอดสายตามองไปยังประตูทางเข้าโรงเรียน