ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 487

เมื่อเห็นเยี่ยซือเจวี๋ย แววตาของมู่ซย่าก็สับสนเล็กน้อย เธอถามเขาอย่างสงสัย “ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ด้วย? ที่นี่คือที่ไหน?”

เยี่ยซือเจวี๋ยผลักเหอเถียนออกไปแล้วนั่งลงข้างเตียง เขาประคองศีรษะของมู่ซย่าด้วยมือข้างหนึ่งเพื่อให้เธอดื่มน้ำได้ง่ายขึ้น และพูดว่า “นี่คือห้องพยาบาล เธอเป็นลมไป”

เมื่อได้ยินคำว่า “เยี่ยซือเจวี๋ย” สามคำนี้ ทันใดนั้นความคิดที่ฟุ้งซ่านของมู่ซย่าก็เริ่มเชื่อมโยงกัน

เธอจำได้ว่าตัวเองเป็นลมทันทีที่กำลังจะก้าวออกจากห้องน้ำ

ดังนั้น...เยี่ยซือเจวี๋ยเป็นคนพาเธอออกมาเหรอ?

มู่ซย่าเริ่มคิดว้าวุ่นทันทีว่าตอนนั้นตัวเองใส่กางเกงเรียบร้อยหรือยัง

ในขณะที่กำลังดื่มน้ำ เยี่ยซือเจวี๋ยเห็นว่ามู่ซย่าเอาแต่นั่งเงียบ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงมากขึ้น แล้วถามเบา ๆ ว่า “ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม? ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า? ถ้าไม่ไหว เราก็ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

เหอเยนนที่อยู่ข้าง ๆ ก็พยักหน้ารัว ๆ และพูดสะอื้นเหมือนจะร้องไห้ “ใช่ เราจะพาเธอไปโรงพยาบาลถ้าเธอรู้สึกไม่สบาย อาจารย์โอวหยางคงไม่ใจร้ายกระทั่งไม่อนุญาตให้เธอไปโรงพยาบาลหรอกใช่ไหม?”

คำพูดของเหอเถียนทำให้มู่ซย่านึกขึ้นได้ว่ามีงานเลี้ยงน้องใหม่ในคืนนี้

เธอนั่งตัวตรงทันทีพร้อมถามว่า “ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

เยี่ยซือเจวี๋ยเหลืบมองไปที่นาฬิกาแล้วตอบว่า “หนึ่งทุ่มห้าสิบ”

“หนึ่งทุ่มห้าสิบ?!” มู่ซย่าลุกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนแล้วพูดว่า “เหอเถียน ไปกันเถอะ ใกล้จะถึงคิวเราแสดงแล้ว”

ตามกำหนดการแล้ว รายการของเธอกับเหอเถียนแสดงเวลาสองทุ่มยี่สิบ

จากห้องพยาบาลไปยังหอประชุมจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบนาที ซึ่งหมายความว่าพวกเขามีเวลาเตรียมตัวเพียงยี่สิบนาทีเท่านั้น!

มู่ซย่ารีบยกเท้าจะลุกจากเตียงอย่างร้อนรน

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เท้าของเธอเอื้อมแตะรองเท้า เยี่ยซือเจวี๋ยก็ยื่นมือใหญ่ออกมาแล้วใช้นิ้วทั้งสองเกี่ยวรองเท้าออกไป

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหอเถียนก็รีบตอบรับว่า “อืม” แล้วเดินออกจากห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว ซ้ำยังช่วยปิดประตูให้พวกเขาอย่างใส่ใจ

“ฉันรู้ว่านายอยากจะพูดอะไร” มู่ซย่ากัดริมฝีปากล่างแล้วพูดว่า “ฉันมาที่มหาวิทยาลัยจิงตูเพียงเพราะต้องการตามหาใครสักคนที่อาจจะเป็นพ่อแท้ ๆ ของฉัน ฉันคิดแล้วคิดอีกว่าแทนที่จะงมเข็มในมหาสมุทร ฉันควรจะเปิดเผยตัวตนในสายตาของทุกคนก่อน เพื่อลองดูว่าเขาจะเริ่มมาหาฉันก่อนไหม”

เธอเหมือนแม่ของเธอมาก ถ้าคน ๆ นั้นมีใจ เขาจะสังเกตเห็นเธออย่างแน่นอน

เยี่ยซือเจวี๋ยเข้าใจทันที “ไม่น่าล่ะ เธอถึงกับยอมเข้าร่วมงานเลี้ยงน้องใหม่แบบนี้”

เขาไม่สามารถแม้แต่จะเอามู่ซย่าที่ช่วยชีวิตคนหลายร้อยคนจากเหตุระเบิดในอาคารมาเทียบกับมู่ชย่าที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงรับน้องใหม่ แท้จริงแล้วเรื่องราวเป็นมาอย่างนี้นี่เอง

“นอกจากนี้...” มูชาหยุดชั่วคราวและเสริมต่อว่า “ฉันจะไม่ยอมเสียเทพีอาร์ทิมิสที่นายให้ฉันไปอย่างสูญเปล่า”

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่พูดอะไร แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะซื้อเทพีอาร์ทิมิสมาได้