ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 489

ป๋อเก๋อไม่ได้ปกปิดเรื่องที่ตัวเองดูถูกระดับเปียโนของฮวากั๋ว

สือซูเจินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อดี

ใบหน้าของอาจาร์ยคนอื่น ๆ ที่ได้ยินแบบนี้ก็หมองลงเช่นกัน ผู้อำนวยการพานเกือบจะกระโดดขึ้นด่าเขาแล้ว โชคดีที่อาจารย์ที่ดูแลงานรับน้องใหม่ดึงผู้อำนวยการพานไว้ได้ทัน แล้วกระซิบเป็นภาษาจีนว่า “ผู้อำนวยการ ใจเย็น ๆ ค่ะ! เขาเป็นแขกผู้มีเกียรติของเรานะคะ มีหลายโรงดรียนในประเทศที่อยากเชิญเขามา แต่เขาไม่ยอมมา คุณอย่าลืมตัวตนของเขา!”

ผู้อำนวยการมีจิตใจรักชาติ เขาพูดอย่างโมโหว่า “ผมรู้ว่าเขาเป็นนักเปียโนที่ดังที่สุดในโลก แล้วเขามีสิทธิดูถูกเราแบบนี้ได้ยังไง?!”

อาจารย์คนนั้นรู้สึกละอายและกระแอมเสียงพูดว่า “แต่...อันที่จริงสิ่งที่เขาพูดนั้นก็เป็นความจริง ตอนนี้ในฮวากั๋วของเราไม่มีนักเปียโนที่เก่งกาจจริง ๆ แม้ว่าเราจะคัดเลือกนักเปียโนที่มีระดับสูงสุด แต่ก็ไม่สามารถเทียบเท่ากับเด็กฝึกคนใดคนหนึ่งของคุณป๋อเก๋อได้”

ปลายนิ้วของผู้อำนวยการพานสั่นเทาและสีหน้าของเขาก็น่าเกลียดยิ่งขึ้นไปอีก

ใช่ มันเป็นเรื่องจริง...

แต่ในไม่ช้า แววตาของผู้อำนวยการพานก็เปล่งประกายขึ้นอีกครั้ง

“เราเคยได้ยินนักเรียนกู้หว่านหว่านบรรเลงเพลง “Rebound” ไม่ใช่เหรอ? เธอเล่นได้ดีจริง ๆ ! บางทีเราอาจจะใช้โอกาสนี้เปลี่ยนมุมมองของป๋อเก๋อที่มีต่อวงการเปียโนในฮวากั๋วก็ได้!”

ผู้อำนวยการพานพูดพร้อมกับกระตุ้นอาจารย์ที่ดูแลงานเลี้ยงรับน้อง “เธอรีบไปดูที่หลังเวทีว่านักเรียนกู้หว่านหว่านกำลังเตรียมตัวไปถึงไหนแล้ว บอกเธอว่าคุณป๋อเก๋อมาถึงแล้ว และขอให้เธอตั้งใจเล่นเป็นพิเศษ! เธอไม่เพียงเป็นตัวแทนของตัวเองเท่านั้นหรือจะทั้งมหาวิทยาลัยของเรา ถ้าให้พูดในในระดับที่ใหญ่กว่านั้น เธอเป็นตัวแทนของเกียรติยศและความอัปยศอดสูของวงการเปียโนฮวากั๋วของเรา!”

อาจาร์ยนามสกุลจ้าวคนนั้นพยักหน้ารัว ๆ หลังจากได้ยินสิ่งนี้ “การแสดงก่อนหน้านี้มีอุปกรณ์ประกอบฉากมากเกินไป ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาประมาณห้าหรือหกนาทีในการเคลื่อนย้ายอุปกรณ์ทั้งหมดลงไปและนำเปียโนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ฉันจะไปหากู้หว่านหว่านเดี๋ยวนี้ค่ะ!”

“ดี ๆ!” ผู้อำนวยการพานดูประหม่าและตื่นเต้น

เขารู้สึกประหม่าเพราะกังวลว่ากู้หว่านหว่านจะทำผลงานได้ไม่ดี นอกจากนี้เขารู้สึกตื่นเต้นเพราะคิดว่ากู้หว่านหว่านอาจสามารถพิชิตป๋อเก๋อด้วยเพลง “Rebound” ได้ ซึ่งทำให้เขามีความสุขมาก

...

หลังเวที

กู้หว่านหว่านยืนอยู่บนขั้นบันไดในชุดสีเงินที่สวยงามพร้อมที่จะขึ้นเวทีได้ทุกเมื่อ

“เรียกว่าอะไรนะ...พระจันทร์...”

ก่อนที่อาจารย์จ้าวจะพูดจบ จู่ ๆ ก็มีเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ ดังขึ้น

“อาจารย์จ้าวคะ……”

อาจารย์จ้าวและกู้หว่านหว่านต่างมองไปยังทิศทางของเสียงพร้อมกัน

กู้หว่านหว่านจำได้ทันทีว่าคนนี้เป็นแฟนพันธุ์แท้ไร้สมองของมู่ซย่าในห้องเรียนไม่ใช่เหรอ?

เพียงได้ยิน “แฟนพันธุ์แท้ไร้สมอง” ก็พูดอย่างระมัดระวัง “ร่างกายของมู่ซย่าดีขึ้นแล้ว หนูแค่อยากบอกอาจารย์ว่าการแสดงของเราดำเนินต่อไปได้ตามปกติ”

สีหน้าของอาจารย์จ้าวมืดลงทันที