ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 494

อย่างไรก็ตาม เมื่อสือซูเจินละสายตาจากเยี่ยซือเจวี๋ยมามองที่ป๋อเก๋อ เธอกลับเห็นสีหน้าที่หมองดำและน่าเกีลยดมากของป๋อเก๋อ

ตามด้วยเหลือบไปดูนักดนตรีหลายคนที่มากับป๋อเก๋อซึ่งต่างเผลอหลับไปบนเก้าอี้!

ในขณะนี้ ป๋อเก๋อเริ่มเอ่ยปากพูด——

“รับเธอเป็นศิษย์เหรอ?”

กู้หว่านหว่านที่อยู่บนเวทีไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของป๋อเก๋อได้ชัดเจน เมื่อได้ยินป๋อเก๋อพูด เธอก็ตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะกระโดดออกมาจากปากของเธอ

คุณป๋อเก๋อจะรับเธอเป็นลูกศิษย์!

กู้หว่านหว่านกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งในใจ

สือซูเจินที่อยู่ข้างล่างเวทีกำแขนเสื้ออย่างประหม่า

เธอไม่รู้ว่ากู้หว่านหว่านเล่นไม่ดีตรงไหน ถึงกับเล่นจนนักเปียโนหายคนเผลอหลับไป แม้แต่ป๋อเก๋อก็ทำหน้าบูดหน้าบึ้งเหมือนกินขี้เข้าไป

สือซูเจินตกใจมากจนเธออยากจะเปลี่ยนเรื่องแต่มันก็สายเกินไปแล้ว หลังจากที่ได้ยินป๋อเก๋อถามกลับพร้อมหัวเราะเยาะอย่างเหยีดหยาม เขาก็พูดต่อว่า “คุณหญิงท่านนี้ คุณล้อผมเล่นอยู่หรือเปล่า? ทักษะระดับอย่างเธอแล้ว ศิษย์ของผมที่เล่นแย่ที่สุดยังใช้เท้าเล่นได้เลย!”

ในเวลานี้หอประชุมเงียบมาก ทุกคนต่างได้ยินประโยคนี้อย่างชัดเจน

แม้ว่าป๋อเก๋อจะพูดเป็นภาษาอังกฤษ แต่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยจิงตูเข้าใจในสิ่งที่ป๋อเก๋อพูด

สิ่งที่ป๋อเก๋อหมายถึงก็คือกู้หว่านหว่านไม่มีคุณสมบัติให้เขารับเป็นศิษย์เลยตั้งแต่แรก

นักศึกษาที่ถูกทุกคนด่าว่าเป็น “นักเลงคีย์บอร์ด” ก่อนหน้านี้ ยืดอกขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันบอกแล้วยังไงล่ะ? ฉันเล่น< Rebound > ไม่เป็นก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่เคยฟังกู้หว่านหว่านเล่นได้ห่วยจริง ๆ!”

จากสวรรค์ลงสู่นรกใช้เวลาเพียงชั่วพริบตา

เธอไม่เข้าใจ เธอเล่นผิดไปแค่สองโน้ตเท่านั้น ทำไมป๋อเก๋อถึงเหน็บแนมเธอขนาดนี้ !

นักศึกษาในหอประชุมอีกด้วย พวกเขาก้าวร้าวมากขนากนี้ แล้วทำไมพวกเขาไม่ขึ้นมาเล่น< Rebound >เองล่ะ?

ความโกรธและความผิดหวังทำให้กู้หว่านหว่านเสียสติไปเล็กน้อย เธอยกไมโครโฟนขึ้นแล้วถามป๋อเก๋อเสียงดัง “คุณลั่วเค่อป๋อเก๋อ! ฉันเล่นเพลง< Rebound >ที่ขึ้นชื่อว่ายากที่สุดในโลก ทำไมคุณยังเข้มงวดกับบทเพลงแบบนี้อีก? คุณรู้ไว้ด้วยนะว่ามีคนไม่ถึงยี่สิบคนในโลกที่สามารถเล่นบทเพลงนี้ได้!”

ลั่วเค่อป๋อเก๋อแสยะยิ้ม เขามักจะพูดตรง ๆ และรุนแรงเล็กน้อย เดิมทีเขาพูดน้อยเพราะต้องการให้เกียรติ “กาแล็กซี่” ทว่ากู้หว่านหว่านโต้กลับแบบนี้ เขาคงไม่พูดไม่ได้แล้ว

ลั่วเค่อป๋อเก๋อพูดเสียงดัง “ในฮวากั๋วของพวกคุณมีสุภาษิตที่ชื่อว่า ‘ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี’ ผมคิดว่าคำนี้เหมาะกับคุณมาก”

กู้หว่านหว่านหน้าหมองลงและฟังลั่วเค่อป๋อเก๋อพูดต่อ “คุณเข้าใจความหมายที่ตีพิมพ์บนหนังสือพิมพ์ว่า 'มีเพียงไม่ถึงยี่สิบคนเท่านั้นที่สามารถบรรเลงบทเพลงนี้ได้' ไหม? มันกล่าวว่าไม่ใช่แค่เล่นให้จบเพลงก็พอแล้ว แต่ยังต้องบรรเลงให้เข้าถึงท่วงทำนองจิตวิญญาน แต่ผมกลับเห็นเพียงโน้ตเปียโนทื่อ ๆ และไม่เห็นจิตวิญญานอะไรเลย ถ้าแม้แต่คนอย่างคุณพูดว่า 'สามารถเล่น< Rebound >’ ได้ ถ้าอย่างนั้นอย่างน้อยก็มีผู้คนในโลกสองร้อยล้านคนที่สามารถเล่นบทเพลงนี้ได้!”