ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 503

ในเวลานี้แบบนี้ ใครโทรศัพท์มาหาเขากันนะ?

โอวหยางโม่นวดขมับของตนเองเพราะรู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย เนื่องจากเขานั้นไม่ต้องการภาคภูมิใจในตัวมู่ซย่าที่อยู่บนเวที เขาจึงเดินออกมาจากหอประชุมใหญ่และรับสายโทรศัพท์

ทันทีที่สายโทรศัพท์เชื่อมต่อกัน เป็นสายจากอาจารย์ที่ปรึกษาโทรเข้ามา

ได้ยินอาจารย์ที่ปรึกษากล่าวด้วยท่าทางตื่นเต้น “มิโอ ฉันได้ยื่นแนวคิดการแก้ไขปัญหาของนายให้กับคณะกรรมการสถานศึกษาของมหาวิทยาลัยอังกฤษดูแล้ว พวกเขาชื่นชมนายมาก! นายจะต้องเขียนวิทยานิพนธ์ในครั้งนี้ให้ดี ฉันได้ยินน้ำเสียงของพวกเขา ดูเหมือนว่าเพื่อนายแล้วจะยอมลดมาตรฐานใบรับรอง จากการพิจารณาการรับนักเรียนสามคนเข้ามาเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยของอังกฤษ ตอนนี้ลดเหลือเพียงแค่หนึ่งคน ดังนั้นนายจะต้องเขียนวิทยานิพนธ์ให้ดี วิทยานิพนธ์ครั้งนี้สำคัญมาก!”

ดวงตาของโอวหยางโม่เป็นประกาย จากนั้นเขาเอ่ยตอบรับครั้งแล้วครั้งเล่า “ครับ ได้ครับ อาจารย์ ผมจะเขียนออกมาให้ดีแน่นอนครับ!”

“โอเค นอกจากนี้ ฉันเคยพูดกับนายไว้เรื่องของรุ่นพี่คนหนึ่งที่เก่งและเชี่ยวชาญวิชาคณิตศาสตร์ระดับสูง นายจะต้องตามหาเธอให้เจอโดยเร็ว หากนายตามหาเธอพบและนายได้รับความช่วยเหลือจากเธอ แน่นอนว่าวิทยานิพนธ์ของนายจะต้องราบรื่นอย่างแน่นอน”

“ครับ อาจารย์!”

เมื่อวางสายโทรศัพท์ มือของโอวหยางโม่ที่กำลังจับโทรศัพท์อยู่นั้นเกิดอาการสั่นเล็กน้อย

ได้รับใบรับรอง ต้องพานักเรียนสามคนเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยอังกฤษ แต่ถ้าหากว่าวิทยานิพนธ์ราบรื่น จากสามคนก็จะลดเหลือเพียงแค่คนเดียว

นี่เป็นเรื่องราวที่ดีมาก

เพียงแค่วิทยานิพนธ์...

ใบหน้าของโอวหยางโม่มืดมนลงอีกครั้ง

ต้องยอมรับ ในครั้งนี้เขาจะต้องใช้ประโยชน์จากมู่ซย่า ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนกับความรู้สึกเมื่อสักครู่ภายในหอประชุม เห็นได้ชัดเจนว่าควรจะดีใจ แต่ทว่าภายในใจกลับรู้สึกอึดอัดและกระอักกระอ่วนอย่างไม่อาจอธิบายได้ รู้สึกขยะแขยงและสะอิดสะเอียดเล็กน้อย

ราวกับว่าเขาแอบขโมยสิ่งของของมู่ซย่าเพื่อให้ตนเองได้รับผลประโยชน์อย่างไรอย่างนั้น

โอวหยางโม่หลับตาลงและสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขานั้นแปรเปลี่ยนเป็นความเฉยเมยที่นิ่งสงบอย่างเช่นเคย

ถึงอย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่สามารถให้มู่ซย่ารับรู้ได้ บางทีไม่แน่ว่ามู่ซย่าอาจจะคิดแก้ไขปัญหานี้ได้โดยบังเอิญ

มีความเป็นไปได้ว่า...มู่ซย่าอาจจะเป็นลูกของผู้ชายคนนั้นจริงๆ

สือซูเจินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ขณะเดียวกันหัวใจก็พลันเต้นระรัว

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเช่นนี้ ไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าครอบครัวของเขานั้นจะโหดเหี้ยมต่อลูกของมู่หว่านเย่ว์และเขาหรือไม่

ว่ากันว่าเสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง[1] ถ้าหากอีกฝ่ายรับรู้ถึงการมีอยู่ของมู่ซย่า แทนที่จะกำจัด กลับกลายเป็นยอมรับและพาตัวหล่อนกลับไป เช่นนั้น...ไม่ใช่ว่าเธอสูญเสียสะใภ้ที่มากด้วยความสามารถคนหนึ่งไปหรอกหรือ?

แต่ทว่าความหวาดกลัวที่อยู่ก้นบึ้งของจิตใจนั้นทำให้สือซูเจินรู้สึกสั่นคลอน เธอยังคงเลือกที่จะยอมแพ้

ตระกูลเยี่ยก็ดีมากพอแล้ว ไม่จำเป็นจะต้องเสี่ยงอันตรายเพื่อสานสัมพันธ์กับตระกูลนั้นหรอก

เมื่อความรู้สึกภายในหัวใจของสือซูเจินซับซ้อนเป็นอย่างมาก ฉับพลันเสียงร้องไห้ของกู้หว่านหว่านก็ดังขึ้น----

เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง[1] หมายถึง คนเราไม่ว่าเหี้ยมโหดแค่ไหนก็ไม่ทำร้ายลูกของตนเอง